Tuesday, October 28, 2014

Aphex Twin - Syro

Aphex Twin
Syro
(Warp, 2014)

Παντού ακούω και διαβάζω καλά λόγια για αυτόν τον δίσκο, και σκέφτομαι, ότι δύο ενδεχόμενα υπάρχουν:
Ενδεχόμενο πρώτο: Ο κόσμος έχει κουραστεί μία χρονιά ολόκληρη χωρίς έναν σωστό δίσκο και ψάχνει μανιωδώς να τον βρει οπουδήποτε. Σε αυτή την διαδικασία την μετριότητα και το αδιάφορο το κάνει σημαντικό. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro λένε βλακείες.
Ενδεχόμενο δεύτερο: Η χρονιά δεν έχει κανένα πρόβλημα, και μια χαρά βγαίνουν καλοί δίσκοι. Το πρόβλημα το έχω εγώ που για κάποιον λόγο που ίσως χρίζει ψυχανάλυσης δεν με ικανοποιεί τίποτα από ό,τι βγαίνει και προτιμώ να κάθομαι να ακούω παλιούς και αρχαίους δίσκους. Οπότε όλοι αυτοί που μιλάνε για το Syro έχουν δίκιο.
Ακολουθώντας το πρώτο ενδεχόμενο, ο δίσκος είναι χάλια. Με το δεύτερο ενδεχόμενο έχουμε ένα σχεδόν αριστούργημα.
Εγώ όμως, αν και αναγνωρίζω ότι το πρώτο μέρος του δεύτερου ενδεχόμενου μπορεί να περιέχει και κάποια αλήθεια, με το δεύτερο μέρος του δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τίποτα. Αυτό που ασκεί γοητεία από αυτόν εδώ το δίσκο είναι το παρελθόν. Το τι ήταν ο Aphex Twin. Και η απουσία τόσα χρόνια. Η επιστροφή ενός αγαπημένου από τα παλιά. Η ανάμνηση του να ακούς κάτι χωρίς προηγούμενο που μπορούσες να καταλάβεις και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις μουσικής ότι θα έφερνε τα πάνω κάτω στη μουσική. Γιατί το τώρα του Aphex Twin μοιάζει να μην έχει προχωρήσει εκατοστό από το τότε. Και συνειδητοποιείς ότι η ηλεκτρονική μουσική, σε μεγάλο βαθμό με την ώθηση που της έδωσε ο Aphex, έχει προχωρήσει, σε αντίθεση με τον ίδιο, τόσο πολύ από τότε που αυτή η εδώ η επίσκεψη στο παρελθόν μοιάζει τόσο λίγη και ξεπερασμένη, όσο και η μοντερνίστικη αισθητική του layout του δίσκου και του εξωφύλλου. Μέσα στην τεχνική αρτιότητά της κάνει τόσο ξεκάθαρο το ότι δεν έχει τίποτα να πει.
 Και όπως και να το κάνουμε, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που για τα βιντεάκια και τα animations που φτιάχναμε ο Aphex ήταν η ιδανική επιλογή για μουσική υπόκρουση.

_
6.0



Monday, October 13, 2014

Τριπλό Hip Hop Instrumental

Κλασσικά μετά από ένα μεγάλο διάστημα που έχω να γράψω, χρειάζομαι κάτι καλό για να επανέλθω. Και κλασσικά θα μου τα δώσει το hip hop. Έχουμε 2-3 φρέσκους δίσκους λοιπόν που θα συζητηθούν. Πριν πάμε όμως στα εύκολα, θα πάμε μια βόλτα από την άλλη κατηγορία ποστ ξεσκουριάσματος. Μίνι θεματική ανασκόπηση.

 Hip hop instrumentals του 2014.



The Alchemist & Budgie

The Good Book [2014]

(BAU Music, 2014)

Προσπαθώντας να γράψω ένα αφιερωματάκι για τους καλύτερους παραγωγούς στο hip hop -που δεν τελείωσε ποτέ btw- κατάλαβα με αριθμούς πόσο τεράστιο όνομα έχει ο Alchemist στο χώρο. Ακολουθώντας λίγο τις δουλειές του λοιπόν, άρχισα να παρατηρώ το προσωπικό του ύφος, επιβεβαιώνοντας με σιγουριά πλέον την μόνιμη θέση του ανάμεσα στους καλύτερους παραγωγούς. Χάρηκα πολύ λοιπόν όταν βρήκα αυτόν εδώ τον δίσκο κάπου τον Μάρτιο (;). Ο δίσκος βέβαια ήταν μια έκπληξη, γιατί ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που περίμενα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εξερεύνηση – tribute στην gospel μουσική. Άπειρα samples από preachers και χορωδίες, απαλές μελωδίες και μερικά πολύ καλά verses από καλούς φίλους, όπως ο Prodigy από τους Mobb Deep, ο Action Bronson και ο Domo Genesis δένουν αρμονικά σε έναν μεστό δίσκο, που μπορεί να αφεθεί να παίζει με τις ώρες χωρίς να κουράσει σε κανένα σημείο του. Πανέμορφες ενορχηστρώσεις που εκτός από την ομαλότητα και το flow που εξασφαλίζουν στο δίσκο, μας χαρίζουν και μερικές στιγμής απίστευτης συνθετικής έμπνευσης. Η άλλη πλευρά του διπλού δίσκου, αυτή του Budgie, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε τόσο. Αρκετά πιο raw και αγριεμένη, με δημιουργική διάθεση, όσον αφορά τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα επιμέρους στοιχεία, δίνει μια πιο ζωντανή πλευρά της gospel, υστερεί όμως, τόσο σε συνοχή όσο και σε ατμόσφαιρα.

_
8,5 / 6

Those will burn: jugdement day, the g code, the good deacon, with my soul








Apollo Brown

Thirty Eight

(Mello  Music, 2014)


Η χρονιά μας έχει δώσει ακόμα έναν πανέμορφο instrumental hip hip δίσκο. Πρόκειται για το Thirty Eight από τον Apollo Brown. Ένα μείγμα από gang star, wu tang, enio moricone, j dilla, και motown records. Και μη σας μοιάζει παράξενο το μείγμα. Άμα έχεις μεγαλώσει στο Detroit, και έχεις ασχοληθεί και με τον Ghostface Killah (κάνοντας remixes πάνω στο 12 reasons to die), μια χαρά φυσιολογικό είναι. Οι λούπες είναι το βασικό συστατικό του δίσκου, όμως ο A.B. προσπαθεί να χτίσει κάτι παραπάνω, χρησιμοποιώντας αρκετά συχνά samples κυρίως από motown δίσκους καλύπτοντας την απουσία ενός MC. Αυτό η αλήθεια είναι ότι το καταφέρνει σε αρκετά σημεία, όμως εύκολα διαπιστώνει κανείς την αισθητική και την οπτική του παραγωγού και του beat maker, καθώς τα beats έχουν πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, ενώ η επανάληψη είναι το κυρίαρχο συνθετικό στοιχείο. Συνολικά είναι ένας αρκετά φρέσκος και ελπιδοφόρος δίσκος και δεδομένου ότι ο Apollo βρίσκεται στην Mello Music, έχει να χαράξει τον δικό του εναλλακτικό δρόμο στα μονοπάτια του hip hop.

_
8

Those will burn: Shotguns in Hell, All you know, Lonely and Cold, Weight in Gold





Kill Emil

Lights And Shadows

(Beatquick, 2014)


Για το τέλος άφησα κάτι από την εγχώρια παραγωγή. Πρόκειται για τον τρίτο solo δίσκο ενός πολυτάλαντου νέου, ονόματι Kill Emil. O δίσκος κινείται σε λίγο διαφορετικά πλαίσια από τους προηγούμενους. Νομίζω ότι βασική επιρροή είναι ο DJ Premier και οι Gang Starr. Ta beats όμως του Kill Emil δεν έχουν στόχο να βοηθήσουν κάποιον MC, αλλά να πουν μια ιστορία από μόνα τους. Ή για να το πω πιο σωστά, δεν έχουν στόχο να πουν κάποια ιστορία, αλλά να εξερευνήσουν ήχους, συνδυασμούς και κατευθύνσεις. Αν στους προηγούμενους δίσκους πρώτο χαρακτηριστικό ήταν ο beatmaker – παραγωγός, εδώ μοιάζει πιο πολύ να κυριαρχεί η λογική του DJ. Και αυτό είναι κάτι που το κάνει καλά, και με ωραίο γούστο. Όμορφες συνθέσεις και ένα ευχάριστο vibe που περνάει μέσα από το δίσκο και φτάνει μέχρι τα αυτιά σου, συντροφεύοντας ευχάριστα τις υπόλοιπες δραστηριότητές σου. Αν λείπει κάτι, αυτό είναι το context μέσα στο οποίο ένας δίσκος θα προχωρούσε παραπέρα. Όπως για παράδειγμα στο Back in the morning, που καταφέρνει να περάσει και συναισθήματα και είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Όπως και το “what the rain takes away” που αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιεί το ίδιο sample ή το ίδιο το “like the rain” του apanemic. Συνολικότερα, το ιδιαίτερο στοιχείο του δίσκου είναι μια φολκίζουσα απόχρωση ή ρετρό αισθητική που σχετίζεται και με τον συνδυασμό, αναλογικών και ψηφιακών μίξεων, δίνοντας ένα πιο ζεστό και ήπιο αποτέλεσμα. Σίγουρα αξίζει την προσοχή μας και μας δίνει ελπίδες για ακόμη πιο δημιουργικές στιγμές στο μέλλον.


_ 7,5

Those will burn: what the rain takes away, back in the morning, smiling faces




Thursday, October 2, 2014

Thom Yorke - Tomorrow's Modern Boxes

Thom Yorke
Tomorrow's Modern Boxes
(Self-released, 2014)

Σιγά σιγά τον συμπάθησα τον Thom. Θέλω να πω, οι Radiohead αρχικά μου προκαλούσαν αλλεργία, κάπου εκεί στο τέλος των '90s. Με Creep, Street spirit και λοιπές βλακείες. Όχι ότι το Ok Computer με ενθουσίασε, αλλά ήταν λίγο πιο αξιοπρεπές. Αλλά και αυτό, με όλο το hype που κουβαλούσε τότε μου έγινε τελικά αντιπαθητικό. Αλλά μετά το γύρισαν στο ηλεκτρονικό, άρχισαν να ξεπατικώνουν τον Aphex Twin, σοβάρεψαν και λίγο, οπότε άρχισα να μαλακώνω και εγώ. Τους είδα και σε ένα καταπληκτικό live κάπου το 2007, με τον Thom να δίνει ρέστα, οπότε βγήκαν από τη μαύρη λίστα.
Αλλά πάλι, ποτέ δεν μπόρεσαν να με ενθουσιάσουν με κάποια κυκλοφορία τους, ή έστω με κάποια κομμάτια τους (μοναδική εξαίρεση το Idioteque). Το ίδιο και ο κύριος Yorke μόνος του. Όλα μοιάζουν όμορφα και προσεγμένα, οι συμπεριφορά τους είναι υποδειγματική, τα artwork πολύ καλά, το προφίλ χαμηλό και με έμφαση στη μουσική. Όλες οι ιδανικές συνθήκες για να τους αγαπήσεις. Αλλά τελικά τίποτα δεν ξεχωρίζει. Δες για παράδειγμα αυτόν εδώ τον δίσκο. Η λογική λέει ότι πρέπει να είναι καλός. Και πράγματι, όταν ακούς το κάθε στοιχείο του ξεχωριστά έχει ενδιαφέρον. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απίστευτα, μοναδικά και με ένα τρόπο που μόνο ο Thom ξέρει να να το κάνει, β α ρ ε τ ό. Μέχρι χασμουρητού. Και του έδωσα το χρόνο του. Περίμενα. Τίποτα. Κάθε ακρόαση το ίδιο άχρωμη και αδιάφορη με την προηγούμενη. Καμία αλλαγή. Ούτε καν προς τα κάτω. Δεν ακούγεται χειρότερο όσο το ακούς. Παραμένει παγερά μέτριο και αδιάφορο. Επίσης, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πλέον και απελπιστικά προβλέψιμος. Πως θα περίμενες τον καινούργιο δίσκο του Thom Yorke? Έτσι ακριβώς είναι. Θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα refinement των ιδεών που ουσιαστικά επαναλαμβάνονται. Ούτε αυτό μπορώ να το δω. Και πραγματικά πιστεύω ότι πλέον έχω απαλλαγεί από την προκατάληψη. Λέτε να φταίει η περιφάνεια?

_
6.0

Those will burn:μία ευθεία γραμμή. σαν καρδιογράφημα νεκρού.