Friday, June 28, 2013

Kanye West - Yeezus

Kanye West
Yeezus
(Def Jam, 2013)

Είπα ότι δεν θα το κάνω, αλλά δεν άντεξα, ξεκινάω το review με αυτό το απολαυστικό απόσπασμα από τη συνέντευξη του Kanye στους nyt:
"Architecture — you know, this one Corbusier lamp was like, my greatest inspiration. I lived in Paris in this loft space and recorded in my living room, and it just had the worst acoustics possible, but also the songs had to be super simple, because if you turned up some complicated sound and a track with too much bass, it’s not going to work in that space. This is earlier this year. I would go to museums and just like, the Louvre would have a furniture exhibit, and I visited it like, five times, even privately. And I would go see actual Corbusier homes in real life and just talk about, you know, why did they design it? They did like, the biggest glass panes that had ever been done. Like I say, I’m a minimalist in a rapper’s body." 
Οι φήμες τελευταία λοιπόν λένε ότι ο Kanye έγινε μινιμαλιστής. Ναι ο ίδιος τύπος που γέμιζε κάθε τραγούδι του με 1000 διαφορετικούς ήχους· αυτός που με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy έκανε τον πιο larger than life δίσκο της τελευταίας δεκαετίας. Ό ίδιος άνθρωπος ανακάλυψε ότι less is more και το έκανε και δίσκο. Βέβαια οι φήμες καταρρέουν εύκολα: λέει λίγο παρακάτω στην ίδια συνέντευξη:
"I need to do more. I need to be able to give people more of what they want that currently is behind a glass.
Η εξήγηση έρχεται εξίσου απολαυστικά σε ένα στίχο από το Black Skinhead: "I keep it 300, like the Romans / 300 bitches, where the Trojans?" Πολύ απλά ο Kanye είναι σχεδόν απόλυτα ανιστόρητος. Δεν ξέρει καν, και μάλλον δεν τον ενδιαφέρει, αν οι 300 ήταν Ρωμαίοι, Έλληνες ή Αιγύπτιοι. Πόσο μάλλον λοιπόν τι είναι μινιμαλισμός στη μουσική ή οπουδήποτε αλλού. Πιστεύω ότι κατά πάσα πιθανότητα θεωρεί ότι ο Steve Reich είναι γερμανός και ίσως συγγενής του Χίτλερ. Ευτυχώς. Φαντάζεστε να το γύρναγε πράγματι στον μινιμαλισμό?
Ο μινιμαλισμός είναι λοιπόν για τον Kanye μία λέξη που τη φτιάχνει στο μυαλό του όπως θέλει. Και στην προκειμένη περίπτωση είναι το όχημα που του επιτρέπει να χαλαρώσει λίγο σε σχέση με το Dark Fantasy. Οπότε το Yeezus είναι μεν πολύ πιο απλό από τον προκάτοχό του, αλλά συνεχίζει να βασίζεται σε μία προσθετική, καταφατική διαδικασία. Στρέφεται στα beats του Σικάγο για έμπνευση, τα οποία όμως δεν διστάζει να τα εμπλουτίσει - με μινιμαλιστικό τρόπο πάντα! - με ο,τιδήποτε περνάει από το μυαλό του, από ηλεκτρικές κιθάρες και το απαραίτητο autotune μέχρι progressive rock.
Το αποτέλεσμα? Κατ' αρχήν είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ο πιο αντι-εμπορικός του δίσκος. Δεν έχει ούτε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να έχει κάποια τύχη σαν single. Βέβαια στην πραγματικότητα όλες οι εφημερίδες, τα περιοδικά κτλ γράφουν για αυτόν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μουσικά ο δίσκος είναι, για τα δικά του standards, σχετικά δυσπρόσιτος. Επίσης περιέχει δύο από τα πιο 'όμορφα' κομμάτια που έχει γράψει. Το ένα είναι το Hold my Liquor: 'Υπόγειο' και ρυθμικό συνεχίζει την κατεύθυνση που είχε πάρει με το 808s and Heartbeats αλλά πολύ καλύτερα και ουσιαστικά από οποιοδήποτε κομμάτι από εκείνο τον δίσκο. Το δεύτερο είναι το Blood on the Leaves: ουσιαστικά μία μονομαχία, ή ένας χορός, ανάμεσα στα ρομποτικά, autotuned φωνητικά του Kanye και τη μοναδική, γήινη όσο και απόκοσμη φωνή της Nina Simone στο Strange Fruit· ανεβαίνουν, καταβαίνουν, μπλέκονται μεταξύ τους. Χωρίς νικητή στο τέλος.
Από εκεί και πέρα τα κομμάτια είναι λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέροντα. Το New Slaves για παράδειγμα ξεκινάει σχεδόν ξεγυμνωμένο, για να καταλήξει με έναν τελείως γεμάτο ήχο στο τέλος. Το I am a God είναι τόσο αγχοτικό μέσα στον house παροξυσμό του που σε κάνει να νοιώθεις ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες θα ήταν να είσαι τέτοιου είδους θεός. Αλλά ακόμα και εκείνα τα κομμάτια που πάνε προς το 'λιγότερο ενδιαφέροντα', όπως για παράδειγμα το I'm in it έχουν στοιχεία που τα διασώζουν.
Το γεγονός είναι ένα: ο Kanye αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι έχει μπει σε μία τελείως δική του πορεία, η οποία εξερευνεί νέους δρόμους. Μπορεί τα υλικά που χρησιμοποιεί να είναι δανεισμένα από ένα σωρό διαφορετικά μέρη, αλλά το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα δικό του.

_
8.6

Those will burn: Hold My Liquor, Blood on the Leaves.


Monday, June 24, 2013

Sports Bar - Tyler Perry's Sports Bar

Sports Bar
Tyler Perry's Sports Bar
(2013)

Έχω 2-3 χρόνια τώρα, που δεν συγκρατώ στίχους...
όσες φορές και να ακούσω ένα κομμάτι..δεν είναι όπως παλιά, που σε συναυλία άκουγα καινούργιο κομμάτι και στην επομενη, το ήξερα...ελληνικό - ξένο(που έλεγε η γιαγιά μου)...
Το κατάλαβα πρώτη φορά στο αμάξι, που μέσα στη κίνηση δεν άκουγα τα λόγια απο ένα κομμάτι των πισσα και πούπουλα και δεν μπορούσα να το τραγουδίσω..
το παρατήρησα ξανα στη συναυλία των ΚΥ σε ενοχλητικό βαθμό...
τι σκατά, μόνο στίχους ξεχνάω...γερνάω μάλλον..
οπότε πια είναι η λύση?ορχηστρικά κομμάτια?
μπααααα.

οι sports bar παίζουν garage νεανικό και ζωηρό, με ολίγη απο πανκ και ροκενρολ τ'αμερικάνικο... όπως όταν παίζαμε μικροί τη μουσική...κι έτσι δεν έχουν σημασία οι στιχοί(κι όμως έχουν τελικά γιατί είναι καλοί...)...τουλάχιστον δεν με νοιάζει να τους θυμάμαι...
και είναι 6 κομμάτια το ένα καλύτερο απο το άλλο, με καλοκαιρινή διάθεση είναι ο δίσκος (mp3 εντάξει μωρέ...) που παίζει τώρα περισσότερο στο σπίτι...

καλύτερο κομμάτι, που θεωρώ και αντιπροσωπευτικό: I Was Going To Shave My Beard, But I Took A Nap Instead...γιατί μούσι δεν ξυρίζεις ποτέ..

εντάξει, και το εισαγωγικό κομμάτι μετράει: my friends are you friends, but your friends are bullshit/your girlfriend is my girlfriend, my girlfriend is my girl...
θα το θυμάμαι λέω και μπαίνει η κομματάρα...
κι ακολουθεί το movie screams...ρε καλοκαίρι, ρομαντζάδα, αλλά όχι φλωριές...I want the loving like the loving in my dreams/ It never turns out like it does in the magazines...

ρε κοίτα να δεις που θα τους θυμάμαι όλους του στίχους τελικά....
μπααααα...


μπορεί να το κατεβάσει κανείς δίνοντας ότι αμοιβή θέλει...και λέω 6 κομμάτια που θα φτιάξουν τα ζεστά βράδια...
_
8.0

Those will burn: I Was Going To Shave My Beard, But I Took A Nap Instead, Oh No!, My Friends




Wednesday, June 19, 2013

Emika - DVA

Emika
DVA
(Ninja Tune, 2013)

Το DVA ξεκινάει, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακά: χρησιμοποιώντας τη φωνή της σοπράνο Michaela Šrůmová υπογραμμίζει τις 'κλασσικές' αναφορές που υπήρχαν στο ομώνυμο ντεμπούτο της. Η συνέχεια, ξεκινώντας με το πολύ όμορφο Young Minds δείχνει αρκετά ξεκάθαρα την νέα κατεύθυνση που έχει πάρει. Αν το EMIKA του 2011 ήταν μία άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στο dupstep του Bristol και την Βερολινέζικη techno μέσω μίας pop προσέγγισης, στο DVA είναι αυτό το τελευταίο στοιχείο που παίρνει τα ηνία. Όχι ότι το μουσικό της υπόβαθρο έχει αλλάξει· συνεχίζουμε να έχουμε χαμηλές συχνότητες, ψυχρά ηλεκτρονικά beats και υπνωτικούς ρυθμούς. Απλά η φωνή έρχεται πολύ πιο ξεκάθαρα στο προσκήνιο και όλα τα στοιχεία μοιάζουν να υποτάσσονται στο ότι κάθε μία σύνθεση πρέπει να μπορεί να στέκετε αυτόνομα υπακούοντας στην κλασσική δομή του τραγουδιού. Το αποτέλεσμα μάλλον τη δικαιώνει. Τα περισσότερα κομμάτια είναι πολύ όμορφα, καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία αιθέρια ατμόσφαιρα και παρόλη την ψυχρότητα και τους ηλεκτρονικούς ήχους να μεταδώσουν μία αίσθηση ψυχικής ανάτασης· με τις κλασσικές αναφορές που ανέφερα στην αρχή να συνεισφέρουν σίγουρα σε αυτήν την κατεύθυνση. Το μόνο στοιχείο που ίσως λείπει είναι μία διαφοροποίηση ανάμεσα στα κομμάτια, καθώς όλα μοιάζουν να κινούνται σε παρόμοιες περιοχές. Αλλά εμένα τουλάχιστον αυτό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, ειδικά όταν υπάρχουν υπέροχα κομμάτια όπως τα She Beats, Sing to Me, Mouth to Mouth, αλλά και η σχεδόν εξαϋλωμένη διασκευή στο Wicked Game του Chris Isaak. Δεν είμαι σίγουρος για το αν το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή για έναν τέτοιο δίσκο, αλλά δεν πειράζει· είναι αρκετά καλός για να αντέξει μέχρι τον ερχόμενο χειμώνα.
_
8.4

Those will burn: Sing to Me, She Beats, Primary Colours


Sunday, June 16, 2013

Κ. Βήτα - Αντήχηση.

Κ. Βήτα
Αντήχηση
(EMI, 2013)

Ίσως η πιο όμορφη μουσική έκπληξη του 2012 για εμένα ήταν η Χρυσαλλίδα του κβ. Απλή και απέριττη, μας έφερνε έναν καινούργιο κβ, απαλλαγμένο από πολλά από τα κλισέ του παρελθόντος του, απελευθερωμένο και (σχετικά) εξωστρεφή· μέχρι και ο τρόπος που τραγουδούσε είχε αλλάξει. Και τώρα, ένα χρόνο μετά, επανέρχεται, και η αίσθηση που αφήνει ο καινούργιος δίσκος είναι σαν μην έχει υπάρξει η χρυσαλλίδα καν. Σαν η αντήχηση να είναι ο 7ος, και όχι ο 8ος, δίσκος του.
Αλλά θα αρχίσω τα παράπονά μου από αλλού: Το cd το αγόρασα. 10 ευρώ. Και αυτό που πήρα ήταν το δισκάκι, τη θήκη φυσικά, και ένα άθλιο δίφυλλο τόσο κακοτυπωμένο που είναι σχεδόν αδύνατο να διαβάσεις τους στίχους που βρίσκονται στο εσωτερικό του. Και όχι, δεν νομίζω ότι είναι επίτηδες· είναι απλά ο ορισμός του κακέκτυπου. Την ίδια περίοδο αγόρασα και τις απλές ασκήσεις των Κόρε Ύδρο. Στην ίδια τιμή, αλλά με ένα πλούσιο και ιδιαίτερα προσεγμένο artwork. Αυτό νομίζω είναι έλλειψη σεβασμού απέναντι στους ανθρώπους που παρόλες τις οικονομικές δυσκολίες διαλέγουν να ενισχύσουν τον όποιο καλλιτέχνη με τον ελάχιστο τρόπο που μπορούν. Ναι, καταλαβαίνω, μπορεί να μην είναι απόφαση του κβ αυτή η οικονομία, αλλά τελικά αυτοί που νοιώθουν μαλάκες στο τέλος είναι αυτοί που αγαπάνε τη μουσική του.
Και πίσω σε αυτή τη μουσική: Ο κβ λοιπόν είναι ξανά εσωστρεφής, περισσότερο κιθαριστικός (μέχρι εδώ οκ) αλλά και με όλα τα (μουσικά κυρίως) αδιέξοδα που ήταν τόσο φανερά στην Ένωση. Σαν ο δίσκος να μην θέλει να κυλήσει. Όχι, κακός δίσκος δεν είναι. Έχει μάλιστα και πολύ όμορφες στιγμές. Όπως για παράδειγμα την Ενδεία που τον βρίσκει σε hip hop μονοπάτια και όπου παρόλο που η εκφορά του (ελληνικά για το flow, χεχε) δεν τον βοηθάει, στο δεύτερο μισό που μπαίνει το sample της συννεφιασμένης κυριακής είναι σκέτη απόλαυση. Αλλά έχει και αποτυχίες, όπως το μπλε καφέ, το οποίο είναι το γνωστό τραγούδι που ο κβ επαναλαμβάνει από δίσκο σε δίσκο με άλλο όνομα και στίχους· μόνο που εδώ είναι η χειρότερη επανάληψή του. Έχει και αμήχανες στιγμές, όπως το Ατελείωτα χρυσάνθεμα που αν και υπέροχο είναι τόσο απελπιστικά ίδιο με το How does it make you feel των Air που στην αρχή πίστευα ότι είναι διασκευή ή τέλος πάντων κάποια παραλλαγή. Αλλά όσο και αν δυσκολεύομαι να διαβάσω το εσώφυλλο κάποιο credit δεν βρήκα. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι – λιγότερο ή περισσότερο – αξιοπρεπή. Που ίσως να μην είναι και κακό αποτέλεσμα.
Κατά πάσα πιθανότητα είναι αλήθεια το ότι είσαι πολύ πιο αυστηρός με αυτούς και αυτά που αγαπάς. Και κατά πάσα πιθανότητα μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι πολύ πιο αυστηρά απ’ ό,τι αξίζει στον κβ. Και ξέρω ότι το δίσκο θα τον ακούσω και θα τον ξανακούσω και στο τέλος θα τον αγαπήσω και αυτόν. Όπως ξέρω ότι ευαισθησία και ομορφιά σαν αυτή του 87 για παράδειγμα δύσκολα βρίσκεις αλλού οπότε το να το χαρακτηρίζω 'αξιοπρεπές' είναι περισσότερο κάτι σαν προσπάθεια να πληγώσεις κάποιον αγαπημένο (τον κβ που έχω μέσα μου) χρησιμοποιώντας σκληρά λόγια παρά αυτό που πιστεύεις. Αλλά προς το παρόν έχω μία πικρή γεύση στο στόμα....
_
7.0

Those will burn: Ενδεία, 87, Πρωινό Τραγούδι.


Thursday, June 13, 2013

Talib Kweli - Prisoner of Conscious

Talib Kweli
Prisoner of Conscious
(EMI, 2013)

Ο Talib Kweli, το 50% των Black Star, ο βασικός υπεύθυνος πίσω από το υπέροχο Quality του 2002 και ένας από τους βασικότερους εκπροσώπους αυτού που έχει ονομαστεί conscious rap μας φέρνει τον καινούργιο του δίσκο λέγοντάς μας ότι είναι 'Prisoner of Conscious'. Είμαι ο τελευταίος που θα κατηγορήσει έναν μουσικό που αισθάνεται περιορισμένος από την οποιοιδήποτε ταμπέλα του έχει τοποθετηθεί, αλλά για να είμαι ειλικρινής ο τίτλος μου φάνηκε από την αρχή δυσοίωνος. Η μνήμη του πολύ καλού mixtape που κυκλοφόρησε πέρυσι, Attack the Block, με καθησύχασε μέχρι να ακούσω τον δίσκο. Αλλά όταν πράγματι τον έβαλα να παίξει οι φόβοι μου δυστυχώς επαληθεύτηκαν. Ο κύριος Talib προφανώς βαρέθηκε να είναι και καλά εναλλακτικός και απ' ό,τι φαίνεται αποφάσισε ότι πρέπει να βγάλει και αυτός λίγα χρήματα· μοιραία λοιπόν προσανατολίζεται σε mainstream καταστάσεις. Και εντάξει, μπορώ να το δεχτώ αυτό, υπάρχει hip hop που παρότι εμπορικά προσανατολισμένο έχει πράγματα να προσφέρει. Μόνο που αυτός ο δίσκος μοιάζει να μην έχει να προσφέρει τίποτα. Οι ήχοι του είναι τόσο προβλέψιμοι και χιλιοακουσμένοι που καταντάει κουραστικός. Ένα σωρό 'hot' ονόματα συμμετέχουν (Nelly, Curren$y, Kendrick Lamar κτλ) προσφέροντας ουσιαστικά κάτι κοντά στο τίποτα. Τα περισσότερα κομμάτια θα μπορούσαν να προέρχονται από οποιοδήποτε hip hop δίσκο της σειράς. Επιπλέον δεν υπάρχει καμία συνοχή· μοιάζει να κινείται σε οποιαδήποτε κατεύθυνση θα μπορούσε να του φέρει κάποιο hit. Υπάρχουν ένα δύο κομμάτια που ίσως ξεχωρίζουν αλλά και αυτά για τους λάθος λόγους. Το Rocket Ships με τους Busta Rhymes και (κυρίως) σε παραγωγή RZA δίνει μία wu-tang αίσθηση που έχει πλάκα. Το High Life παραπέμπει κατευθείαν στις τελευταίες δουλειές του Big Boi, αλλά και πάλι, ο Big Boi το κάνει πολύ καλύτερα. Κάπου εκεί στο Before He Walked λέει You download it for free but what I create is sacred / It cost you nothing but I pay to make it, trust me. Εμπιστευτείτε τον λοιπόν και μην μπείτε στον κόπο να τον κατεβάσετε. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα εδώ που να έχει ενδιαφέρον.
_
5.9

Those will burn: Rocket Ships


Wednesday, June 12, 2013

The Knife - Shaking the Habitual

The Knife
Shaking the Habitual
(Rabid, 2013)

Χρειαζόταν μία απόσταση για να μπορέσω να γράψω για το Shaking the Habitual μάλλον. Δεν είναι εύκολο όταν έχεις πίσω σου ένα δίσκο σαν το Silent Shout. Απ’ ό,τι φαίνεται, και οι ίδιοι χρειάζονταν μία απόσταση από τον προηγούμενο δίσκο τους για να μπορέσουν να κάνουν το επόμενο βήμα. Επτά χρόνια μετά λοιπόν επανέρχονται. Δεν έμειναν αδρανείς στο ενδιάμεσο βέβαια. Η Karin Andersson κυκλοφόρησε ως Fever Ray τον ομώνυμο δίσκο το 2009, ενώ μαζί το 2010 κυκλοφόρησαν τη μουσική για την θεατρική παράσταση Tomorrow, In a Year. Πολλοί λοιπόν ήταν αυτοί που περίμεναν να δουν που θα τους έβρισκε το 2013.
Οι Knife βέβαια, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί για την προβλεψιμότητα που χαρακτηρίζει τις κινήσεις τους· το αντίθετο μάλλον. Προτιμούν να κινούνται σε αντισυμβατικούς δρόμους, να έχουν απόλυτο έλεγχο πάνω στη δημιουργική διαδικασία (τους) και να μην παρουσιάζουν κάτι καινούργιο αν δεν είναι σίγουροι για αυτό. Το Shaking the Habitual λοιπόν, μας ήρθε με ένα απολαυστικό press release σαν προοίμιο, μία ολόκληρη φιλολογία για το πώς βυθίστηκαν στα βιβλία της Judith Butler και των gender studies γενικότερα και το σλόγκαν ‘end extreme wealth’ τυπωμένο στο εξώφυλλο. Γεμάτοι επαναστατικότητα λοιπόν. Όλο αυτό το κομμάτι με προβλημάτισε λίγο· η μουσική των Knife ήταν πάντα και εν γένει επαναστατική, γιατί προκαλούσε τις εκάστοτε φόρμες μουσικής συμβατικότητας. Οπότε οι ενέσεις κυριολεκτικής επαναστατικότητας μου φάνταζαν λίγο περιττές. Αν το πάμε και λίγο παραπέρα, η ίδια η πράξη της δημιουργίας είναι από μόνη της επαναστατική, γιατί να πρέπει να το φωνάζει και με λέξεις;
Όλα αυτά πριν φτάσουμε στην μουσική. (α, να μην ξεχάσω, και ένα υπέροχο artwork). Πολλές φορές όλα αυτά τα παρελκόμενα λειτουργούν αρνητικά και παραπλανητικά· το χειρότερο δε είναι όταν ανακαλύπτεις ότι πέρα από αυτά δεν υπάρχει κάτι περισσότερο. Όχι εδώ όμως. Γιατί το Shaking the Habitual είναι (μουσικά) ένα ακόμα βήμα στο άγνωστο για τους Knife· βήμα βέβαια που ταυτόχρονα φέρει μαζί του και το παρελθόν. Καταλαβαίνεις ότι είναι οι Knife, αλλά την ίδια στιγμή είναι προφανές και το ότι βρίσκονται κάπου λίγο διαφορετικά.
Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με τα Tooth for an Eye και Full of Fire, που είναι και τα δύο πρώτα single. Είναι ταυτόχρονα και αυτά που βρίσκονται πιο κοντά στο παρελθόν τους. Μόνο που αμέσως γίνεται αντιληπτό ότι η μελωδία υποχωρεί εις όφελος του ρυθμού· η ατμόσφαιρα παραμένει παγωμένη και σκοτεινή αλλά γίνεται σαφώς πιο industrial· η φωνή της Karin συνεχίζει να είναι υπέροχη και απόλυτα χαρακτηριστική, αλλά ταυτόχρονα γίνεται όλο και λιγότερο ανθρώπινη. Και μετά έρχεται το Cherry on Top, που είναι και η πρώτη μεγάλη απόκλιση από αυτό που γνωρίζαμε ως τώρα σαν Knife. Αργά και βασανιστικά drones που κτίζονται σιγά σιγά και εκτείνονται σε μία διάρκεια 9 περίπου λεπτών, με τη φωνή να κάνει διακριτικά την εμφάνισή της κάπου προς το τέλος για να μας θυμίσει που βρισκόμαστε. Αν το σκεφτείς σαν ανεξάρτητο κομμάτι μπορεί να μην έχει πολύ νόημα, αλλά μέσα στο δίσκο λειτουργεί υπέροχα, εκτονώνοντας την ένταση των δύο προηγούμενων κομματιών και προετοιμάζοντας για τη συνέχεια. Η οποία συνέχεια, δλδ το Without You My Life Would Be Boring και το Wrap Your Arms Around Me, είναι ίσως το αποκορύφωμα του δίσκου· δύο κομμάτια τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που σχεδόν λειτουργούν συμπληρωματικά. Το πρώτο βασίζεται σε έναν φρενήρη ρυθμό που θα μπορούσες να τον χαρακτήριζες ανατολίτικο αν δεν ήταν ταυτόχρονα τόσο ψυχρός, και πάνω του η φωνή της Karin τεντώνεται στα όριά της προσομοιάζοντας κάτι που θα μπορούσε να είναι ρομπότ σε υστερία, αλλά που καταφέρνει τελικά να ακούγεται τελείως… ανθρώπινη. Το δεύτερο, μοιάζει να βγήκε μέσα από το Fever Ray· αργό, σκοτεινό και μελαγχολικό γίνεται τελικά λυτρωτικό. Τα 54 δευτερόλεπτα του Crake μας οδηγούν στη συνέχεια στο 19λεπτο Old dreams waiting to be realized. Αυτό που προαναγγέλθηκε με το Cherry on Top αναπτύσσεται πλήρως εδώ: drones με ακόμα πιο αφαιρετική υπόσταση, σε σημεία χάνονται τελείως, ξανα – αναδύονται, αλλά μόνο τόσο ώστε να ακουστούν, κατεβαίνουν συχνότητες και αρνούνται πεισματικά ως τέλος να προσφέρουν μία εκτόνωση. Η θέση του είναι κομβική, ακριβώς στο μέσο του δίσκου (ολόκληρη η τρίτη πλευρά στο τριπλό βινύλιο). Είναι το χαμηλότερο – ή μάλλον βαθύτερο σημείο στο ηχοτοπίο του Shaking the Habitual. Ακολουθεί το Raging Lung όπου σταδιακά αρχίζουμε να ξαναβρίσκουμε ρυθμό, και λίγο μετά και τη φωνή, σιγανά στην αρχή ώστε η έξοδος από το trip του old dreams… να μην είναι επώδυνη. and that’s when it hearts τραγουδάει η Karin με μία παραμορφωμένη μελωδία να υπογραμμίζει τη φωνή της που πλέον έχει γίνει εθιστική. Ξανά, το κομμάτι αναπτύσσεται αργά χωρίς τσιγκουνιές και βιασύνες έτσι ώστε τα 10 λεπτά του μοιάζουν σαν ο ιδανικός χρόνος που χρειαζόταν. Το Networking που ακολουθεί επιταχύνει το ρυθμό για μία ακόμα φορά και η φωνή της Karin παύει εντελώς να διαχωρίζεται με οποιοδήποτε τρόπο από τα υπόλοιπα και γίνεται ένας ακόμα ήχος που προστίθεται στο σύνολο για να δώσει κάτι που θα μπορούσε να είναι η πτήση ενός εντόμου, σαν μία μεταμοντέρνα εκδοχή του Flight of the Bumblebee. Το Onyx είναι ένα ακόμα drone 36 δεπτερολέπτων που καταλήγει στο Stay out of here, το οποίο, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι δουλειά έχει εδώ μέσα. Έχοντας μία house βάση καταφέρνει να σε ξυπνήσει από το όνειρο στο οποίο μεθοδικά σε βύθιζαν ως τώρα και να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πήγε ξαφνικά στραβά. Εκτός και αν ήταν αυτός ακριβώς ο σκοπός. Αν εξαιρέσεις το ρυθμικό μέρος, που μοιάζει να έρχεται από άλλον δίσκο, σιγά σιγά βρίσκεις και εδώ τις συνδέσεις με τα προηγούμενα, αλλά μέχρι να προλάβεις να τις ψηλαφήσεις έχουν περάσει τα 10 λεπτά του. Τη σκυτάλη παίρνει το Fracking Fluid Injection, ξανά στην αφαιρετική κατεύθυνση του Old dreams… μόνο που δεν βυθίζεται αυτή τη φορά τόσο πολύ· βρισκόμαστε ήδη σε διαδικασία ανάδυσης και εδώ μας προσφέρεται μία ανάπαυλα ακόμα· ή καλύτερα μία επιμήκυνση αυτής της πορείας προς τα πάνω έτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε και να παρατηρήσουμε αυτά που βρίσκονται γύρω μας. Στο Ready to Loose οι χτύποι της καρδιάς επανέρχονται σε κανονικούς ρυθμούς· η Karin ακούγεται για πρώτη φορά σχεδόν καθαρά, σχεδόν λυτρωμένη μέσω της εμπειρίας που προηγήθηκε.
To Shaking the Habitual δεν είναι σε καμία περίπτωση μία συλλογή από κομμάτια. Είναι στην ουσία μία ενιαία σύνθεση διάρκειας μίας ώρας και 36 λεπτών, που μόνο αν ακουστεί ως τέτοια αρχίζει να έχει νόημα. Το που την ακούς, το πόσο αφήνεσαι να σε παρασύρει και το πόσο αντιστέκεσαι αλλάζουν σημαντικά την εμπειρία της ακρόασης, κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερο βάθος στον πλούτο της.
Αν ο τίτλος του δίσκου στην αρχή φάνταζε λίγο υπεροπτικός ή μεγαλόπνοος, αφού η μουσική κάτσει μέσα σου καταλαβαίνεις ότι κρατάει την υπόσχεση του: ταρακουνάει τους τρόπους με τους οποίους έχουμε συνηθίσει να καταναλώνουμε μουσική και κατ’ επέκταση όλα τα υπόλοιπα. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καμία ανάγκη για όλο το θεωρητικό υπόβαθρο με το οποίο προσπάθησαν να τον ντύσουν.
_
9.5

Those will burn: Without You My Life Would Be Boring, Wrap Your Arms Around Me


Saturday, June 8, 2013

Mical Cronin, MCII

Mical Cronin
MCII
(Merge, 2013)


   Αναγκαστικά ξεκινώντας αυτό το ρεβιού, πρέπει να αναφερθούμε στον Ty Segall, τον κύριο τον οποίο έχουμε αποθεώσει πολλάκις σε αυτό το μπλογκ (εδώ). Σε αντίθεση με την θεωρία ορισμού ως αντίθεσης σε έναν εχθρό και κάτι αλλά τέτοια μαοϊκά, εδώ θα περίμενε κανείς να έχουμε ένα σωρό άλλα κλισέ, όπως στην σκιά του τάδε, δίπλα στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, ο πρώτος είναι τα πάντα αλλά ο δεύτερος τίποτα και άλλα τέτοια όμορφα. Στην περίπτωση του Mikal Cronin δεν ισχύει τίποτα από αυτά.
   Θα ξεκινήσω με μία εμπεριστατωμένη άποψη(#νοτ). Δεν ξέρω τι στο διάολο τους ταΐζουν εκεί στο West Coast αλλά τα παλικάρια ξεχειλίζουν από δημιουργικότητα (παραγωγικότητα και άλλες -ότητες). Είναι ο πρώτος δίσκος του Mikal Cronin (ως σόλο αρτιστ) που άκουσα, και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. Περίμενα να ακούσω κάτι παρόμοιο με τα ψυχεδελικά και πανκ ακούσματα που είχα συγκρατήσει από τις συνεργασίες που είχε. Μάλιστα είχαμε την τύχη να τον δούμε και από κοντά ως μέλος του Ty Segall group πέρσι τον χειμώνα σε ένα αξέχαστο live. Τελικά ο προσωπικός του δίσκος είναι κάπως πιο μακριά από αυτά, αλλά κάτι παραπάνω από άξιος αναφοράς.
   Η λέξη προσωπικός είναι νομίζω η λέξη που μου ήρθε πρώτα στο μυαλό όταν σκέφτηκα να γράψω για αυτόν τον δίσκο. Έχει αυτό το νοσταλγικό-μελαγχολικό ύφος που ξυπνά μέσα σου ένα σωρό προσωπικά βιώματα και σε ωθεί να ταυτιστείς μαζί του. Και είναι πολύ εύκολο να γίνει αυτό. Στο δίσκο υπάρχει διάσπαρτη μια νεανική ανασφάλεια, αυτό που αναφέρει σε συνεντεύξεις του για το πως είναι να είσαι 27 χρονών και να βλέπεις γύρω σου άλλους να έχουν σταθερές δουλείες, να κάνουν οικογένειες και εσύ να είσαι πολύ μακριά από όλα αυτά. Ο δίσκος αποτελεί το αντιστάθμισμα του σκληρού ήχου που περιτριγυρίζει τον καλλιτέχνη τόσο καιρό που περιοδεύει με τον Ty. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποια δυνατά κιθαριστικά σόλο, αλλά εντείνουν το νόημα και πνεύμα του δίσκου χωρίς να τον αλλοιώνουν. Ο Mikal διαθέτει μια πραγματικά εντυπωσιακή φωνή, και δυνατότητα να ερμηνεύει σωστά τα κομμάτια. Και δεν εννοώ να έχει απλώς τον σωστό τόνο, αλλά να μπορεί να μας μεταφέρει τα σωστά συναισθήματα κάθε φορά. Μιλώντας λοιπόν για συναισθήματα, που είναι και το πιο δυνατό σημείο του δίσκου, θα αναφερθώ στο εξώφυλλο για να γίνω λίγο γραφικός. Δεν μπορούσα να αντισταθώ όμως και να μην επισημάνω την αναλογία. Μια εικόνα του ουρανού που ξεκινάει από έναν φωτεινό καθαρό ουρανό και καταλήγει σε ένα μουντό συννεφιασμένο τοπίο. Εκεί νομίζω κυμαίνεται και η διάθεση του δίσκου. Ανάμεσα στην λιακάδα και τη συννεφιά. Δεν μας μιλάει για βροχή ή άλλα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα. Αναλογικά λοιπόν αναφέρεται στις μικρές στιγμές μια καθημερινότητας, κάτι που μόνο ενισχύει το προσωπικό ύφος του δίσκου σαν ένα ημερολόγιο που ο καλλιτέχνης μοιράζεται μαζί μας. Συνοψίζοντας λοιπόν, έχουμε μια ποπ μελαγχολία εκφρασμένη από έναν καλλιτέχνη που περιτριγυρίζεται από garage και punk rock. Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά πολύ καλό. Αυτό που μου θύμισαν τα πρώτα ακούσματα, όσων αφορά τα πιο μελαγχολικά κομμάτια του δίσκου, είναι gothic rock, Bauhaus και Peter Murphy αλλά μια μικρή επίσκεψη στην αρχειοθήκη μου επαλήθευσε τον κανόνα ότι αυτά συνήθως έχουν να κάνουν με προσωπικές αναφορές.
  Μιλώντας λίγο παραπάνω για το συνθετικό κομμάτι του δίσκου, θα λέγαμε ότι βασίζεται στην μελωδία. Τραγούδια στα οποία οι στίχοι γράφτηκαν την ίδια στιγμή με την μουσική, -αυτή η εκφραστικότητα στο Piece of Mind, σκοτώνει... - Βασικοί συντελεστές είναι η κλασσική κιθάρα, το πιάνο και η φωνή του Mikal. Παρόλα αυτά δεν ξεχνάει τι μπορεί να κάνει ένα pedal και τα εφέ με τα οποία καταπιάνεται αυτός και η παρέα του. (change). Επιστρέφοντας στη δημιουργικότητα που ανέφερα αρχικά, ο δίσκος κλείνει με το Piano Mantra, όπου ο Mikal δεν φοβάται να τραγουδήσει μόνο με τη συνοδεία κλασσικών οργάνων, παρουσιάζοντάς μας το εύρος των δυνατοτήτων του, και φέρνοντας την μουσική σύνθεση ξανά σε πρώτο πλάνο. Δεν μπορώ να κλείσω παρά με το ρεφρέν από το Shout it out, που είναι και το πιο συναυλιακό τραγούδι και hitακι του δίσκου.

 "Do I shout it out?/ Do I let it go?/ Do I even know what I'm waiting for?/ No, I want it now/ Do I need it, though? 


 
Those will burn: Shout it Out, See it my Way, Piece of Mind, I'm Done Running From You

και για να πλαισιώσει το review

Monday, June 3, 2013

Γιάννης Αγγελάκας - Η γελαστή Ανηφόρα

Nicole_Willis_Tortured_Soul-300x300 Γιάννης Αγγελάκας
Η γελαστή Ανηφόρα
(All Together Now, 2013)


Έχω την αίσθηση πως ο Αγγελάκας γυροφέρνει (χωρίς να το επιδιώκει) να φτιάξει ένα δίσκο που θα έχει την σημαντικότητα που είχε-και έχει- ο βραχνός προφήτης. Στην γελαστή ανηφόρα ίσως χάνει και την μεγαλύτερη ευκαιρία..

Δεν μπορούσα να φανταστώ δίσκο του Αγγελάκα με μουσική μονοδιάστατη, μουσική που τραβάει από τα μαλλιά  την "διονυσιακή" ατμόσφαιρα τόσο των καλοκαιρινών live όσο και των επισκεπτών αλλά (για να τα λέμε όλα) παράλληλα, μουσική που έχει κατανοήσει κομμάτια της παράδοσης και τα έχει φιλτράρει με τον καλύτερο τρόπο.

Νοιώθω πως είναι ένας δίσκος που ακριβώς δεν ξέρει που θα μπορούσε να φτάσει (διότι θεωρώ πως είχε τις δυνατότητες). Μέσα του περιέχει την κλασσική πλέον τραγουσιτική μανιέρα του αγγελάκα (άγγελος, ποτάμι) που είναι ίδια με τους επισκέπτες. Υπάρχουν το "Ευγνωμοσύνη" και το "Τηλεντρόγκες"  που φαντάζομαι συναυλιακά θα είναι "μαστ" αλλά δυστυχώς στιχουργικά είναι πολύ κάτω από τα στάνταρ του ίδιου του Αγγελάκα (τραγούδι για τους δημοσιογράφους στα μεγάλα κανάλια...που σαν ιδέα είναι καλό, σαν εκτέλεση όμως όχι και ιδικότερα όταν έχεις να το συγκρίνεις με παλιότερο κομμάτι...). Υπάρχουν κομμάτια επίκαιρα αλλά όχι τόσο δυναμικά, ίσως γιατί αρχίζουν να βρίσκονται μουσικά αδιέξοδα απένταντι στην ίδια την μουσική πρόταση..
Υπάρχουν πολλά βαρετά και άχρωμα, όπως οι βαλίτσες, το πόθοι...ο γιαννάκης, που κάνουν το δίσκο να αγκομαχά να τελειώσει.

Δεν είναι όλα αρνητικά φυσικά. Υπάρχει το "Μαύρη Νύχτα" το οποίο είναι εξαιρετικό και τα πιασάρικα "Σαράβαλο" και "Γελαστή ανηφόρα" (ουσιαστικά το 7΄΄ που είχε βγει πριν το δίσκο).

Υπάρχει το όμορφο  "Δικαιοσύνη" και  το άγριο "Γλέντι"...
και εκεί σταματάς και αναρωτιέσαι... 5 κομμάτια που αξίζουν δεν κάνουν το δίσκο καλό...????
κι όμως όχι.
Δυστυχώς.



κάθε καινούργιος δίσκος του αγγελάκα είτε μοναχικός είτε μέσα σε μπάντα, ήταν πάντα ένα καινούργιο μονοπάτι, μια καινούργια ματιά σε παλιές μουσικές, και μια καινούργια ιδέα για ήχους και εικόνες...εδώ, νοιώθω πως, έχει μείνει στάσιμος, στάσιμος και όχι ενέπνευστος, διότι αρκετά από τα παρακείμενα της γελαστής ανηφόρας είναι καλά..

_
6.4

Those will burn: Μαύρη Νύχτα, Δικαιοσύνη, Γελαστή Ανηφόρα