Saturday, March 30, 2013

Girls Names - New Life

Girls Names
New Life
(Slumberland, 2013)

Πραγματικά δεν είναι πολλά πράγματα που μπορείς να γράψεις για αυτόν τον δίσκο. Οι αναφορές είναι όλες πάνω στο τραπέζι. Οι στίχοι ξεκάθαροι, η μουσική εξαιρετική.
Κι έτσι μου είναι δύσκολο να γράψω.

Τον πρώτο δίσκο τον girls names δεν τον πολυθυμάμαι. Έπαιξε κάποιες φορές, και ξεχάστηκε αμέσως.

Τι κάνει αυτόν τον δίσκο καλύτερο?

 Η ενορχηστρώσεις του και η φωνή, η οποία σταμάτησε να είναι βιαστική..Παίρνει το χρόνο της μέσα στα κομμάτια και δίνει βάθος ορίζοντας την σημασία των λέξεων. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν το δίσκο και η μεγάλη του νίκη είναι ότι ξεκόλλησε από το μεγάλο σουσουρο του πρώτου δίσκου χωρίς να τσαλακωθεί...

Ας ξεχάσουμε το portrait που ανοίγει τον δίσκο. Από εκεί και πέρα ότι ακούμε είναι χρυσός. Στο Pittura Infamante (ίσως το κορυφαίο τους κομμάτι ever..) μεταφέρεσαι από το 70 στο 80 και από το λονδίνο στο νορθαμπτον και στο μαντσεστερ με κάθε αλλαγή νότας.
Οι κιθάρες και το μπάσο μαζί με τα πλήκτρα και την εξαιρετική παραγωγή δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που δεν χάνεται στιγμή τόσο στο drawing lines όσο και στο ρυθμικό Ηypnotic Regression.
Ο δίσκος παίρνει ανάσα στο occultation, πανέμορφο κομμάτι που μου θύμησε λίγο τους horrors του Primary Colours, για να δώσει τον χρόνο σε εμάς να κατανοήσουμε καλύτερα την σημασία του second skin αρχικά και του the olympia στη συνέχεια.

Ο δίσκος τελειώνει με το new life. 7 μαγικά λεπτά που σε κάνουν να ξεχνας τα καλά αλλά μέτρια notion και projektion.



8,9

Those will burn: Pittura Infamante, Second Skin, Hypnotic Regression, New Life




Sunday, March 24, 2013

FreakShow #01: Welcome


Το πρώτο mixtape του onewillburn είναι γεγονός: Ακούστε το από το soundCloud ή κατεβάστε το (το link στα δεξιά του player).


Saturday, March 23, 2013

QOTSA

το πήρα πρέφα αργά...αλλά είναι πολύ καλό...




α και βγάζουν καινούργιο δίσκο κάπου μέσα στο '13....

Monday, March 18, 2013

Black Rebel Motorcycle Club - Specter At the Feast

Black Rebel Motorcycle Club
Specter At the Feast
(Abstract Dragon, 2013)

Το να κάθεσαι να κλαίς από απογοήτευση για κάθε καινούργιο δίσκο των BRMC είναι αρκετά κουραστικό. Από το 2005 και το Howl τα παληκάρια από το Σαν Φραντζίσκο έβγαζαν τη μία μαλακία μετά την άλλη (ειδικά αυτό το the effects of 333...ω θεοι..).

Έφτασε το ρημάδι το '13, και έχοντας στην πλάτη τους μια τραγική απώλεια (αν δεν κάνω λάθος πατέρας του μπασίστα και μηχανικός του ήχου τους) για να καταφέρουν να γυρίσουν στις ρίζες τους και να φτιάξουν ένα δίσκο αν όχι ισάξιο, τουλάχιστον σε παρόμοια επίπεδα με τον Take them on, on your own.

Ο δίσκος είναι αρκετά ισοροπημένος, αν και μερικές φορές κατηφορίζει αρκετά προς την μελαγχολία και έχει μέσα κομματάρες όπως το Fire Walker αλλά και την διασκευή από τους call's (συγκρότημα του πατέρα του Been) Let the day Begin. Ακολουθούν τα Returning και Lullaby δίνοντας την εντύπωση πως το συγκρότημα σίγουρα έχει μαλακώσει ώσπου μπαίνει το μπάσο του Hate the Τaste και αρχίζεις να κουνάς το πόδι ρυθμικά όπως έκανες καμια 10αρια χρόνια πίσω όταν άκουγε δίσκο τους, τραγουδώντας μαζί τους το ρεφρεν. Το rival (αν και κάποιος μου είπε ότι θυμίζει τρομερά ένα κομμάτι των lcd sountsystem) είναι αρκετά ζωντανό και είναι το κατάλληλο ζέσταμα για να μπει το Teenage Disease. ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ απλά όμορφα κι ωραία.
Ακολουθεί το Some Kind of Ghost, ένα γκοσπελικό κομμάτι, που στοιχειώνει το δίσκο, με τον Robert Been να τραγουδά sweet lord, I'm coming home, σε μια φανταστική νεκρώσιμη ακολουθία..

Δεν ξέρω αν περίμενα να ξανακούσω με τέτοια ευχαρίστηση καινούργιο δίσκο των BRMC. όμως κατάφεραν να μου θυμίσουν πολλά από το ρημάδι το παρελθον...το βόλο, το γκρεμισμένο πια astoria, τα στραβα μου δάχτυλα που ήθελαν να παίξουν το red eyes and tears...το tshirt που έχει γίνει small από τα χιλιάδες πλυσίματα και συνεχίζω να θέλω να το φοράω...
Το ότι μπόρεσαν να ξαναβγάλουν καλό δίσκο, είναι για μένα απο τις μεγαλυτερες χαρές του '13 και το let the day begin ξαναπαίζει και ξαναπαίζει...



8,5

Those will burn: Fire Walker, Let the day Begin, Teenage Disease, Hate the taste




Monday, March 4, 2013

The Men - New Moon

The Men
New Moon
(Sacred Bones Records, 2013)

Ο δίσκος των the men είναι κάτι που δεν περιμένεις. Κυρίως γιατί περιμένεις κάτι άλλο, εξίσου καλό και ξαφνικά "ανοίγει η πόρτα" σε ένα κόσμο φτιαγμένο με προσοχή. Τα 2 πρώτα κομμάτια του δίσκου θεωρώ πως είναι ο χάρτης ολόκληρου του project.

Ας αρχίσουμε από τα απλά. Αμερικάνικος ήχος που έχει ξεφύγει από την παλαιότερη βιασύνη και έξαψη του συγκροτήματος και κινείται σε πιο φολκ μονοπάτια, δομημένα και ελεγχόμενα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια τους. Φλωρεύουν ωρέ τα παληκάρια όμως??

Δεν ξέρω αληθεια. Εγώ που γερνάω και γίνομαι όλο πιο συναισθηματικός (φαντάζομαι το έχει η ηλικία) ξαφνιάστηκα χαρούμενα όταν άκουσα το open the door και καπάκι το half angel half light...Ροκ των 22-20's, ροκ εν ρολλ των BRMC, και έναν αέρα αμερικάνικης υπαίθρου...χιλμπιλι κι έτσι μερικές φορές....
γίνονται mainstream μου είπε κάποιος και δεν με ένοιαζε να διαφωνίσω, αφού ακούγοντας το seed και το I saw her face ανακάλυψα πως ακόμα μπορούν και γράφονται μπαλάντες (με την σημασία της λέξεις που δίναμε το '90) που γαμάνε μάνες...

Ακολουθεί το high and lonesome. Ορχηστρικό κομμάτι που χαιρετά το μισό αγγελικό κομμάτι του δίσκου και υποδέχεται το μισό φωτεινό. Με το brass και το electric να αλλάζουν ταχύτατα το ρυθμό του δίσκου. Σβελτάδα και ιδρώτας και βρώμικες κιθάρες και βρώμικες κιθάρες. Το αίμα νερό δεν γίνεται ακόμα κι αν παρατηρείς πως οι 2 πρώτοι δίσκοι πέρασαν πια και πάνε...
Το bird song με slide κιθάρες και φυσαρμόνικα σίγουρα θα παίζεται στα σαλουν κάποιας κιτρινισμένης από τον ήλιο πόλης της αμερικής..
Εξαιρετικός δίσκος με ποιότητες που δεν βρίσκεις σε φουριόζικά συγκροτήματα. Δίσκος που μέρα νύχτα κερδίζει τον ακροατή του όλο και περισσότερο.



Εντάξει, δεν είχα αμφιβολία ότι το live στο Αn θα μαζέψει κόσμο, όπως δεν είχα αμφιβολία ότι θα είναι τίγκα στην ενέργεια. Με το new moon θα απογειωθεί....

9,0

Those will burn: The seeds, I saw her face, electric