Wednesday, December 31, 2014

20 tunes of 2014 || part II



Μάλλον έγινε μεγάλο το σεντόνι στο προηγούμενο ποστ και δεν χωράει η εικοσάδα. Here are the rest.


Chet Faker|| Φλώρος ξέρω, αλλά μαρέσει.


18+ || Οριακά δεν έφτασε 20άδα. Αλλά έχει κάτι ιδιαίτερο.


Wye Oak||Μέτριος δίσκος, ωραίο τραγούδι.


Little Dragon || Αγαπημένο Συγκρότημα, μέτριος δίσκος.


Rustie|| Party banger και έτσι. + Danny Brown


Schoolboy Q|| Τον συμπαθάμε και ας μπορούσε καλύτερο ο φετινός του δίσκος.

Vince Staples|| Ταλεντάρα, δισκάρα, μπιτάρα.


Joey Badass|| Αγαπημένος και επερχόμενο αστέρι. Κάπου στον επόμενο μήνα θα βγει και ο δίσκος.


Apollo Brown || Φέτος ήταν η χρονιά του. Άξιος συνεχιστής του Dilla.


Kendrick Lamar || Χορευτικός Κ.? Hell yeah! Περιμένουμε με αγωνία και τον δίσκο.


Kasabian || Για κάποιο λόγο μου άρεσε ο δίσκος σε κάποια φάση.


Spoon || Δεν ξέρω για τον δίσκο, αλλά αυτό το κομμάτι είναι όμορφο.

20 tunes of 2014




Μετά την απίθανη εικοσάδα μας. -Που μόνο ο worker ξέρει πως βγαίνει από τις λίστες που δίνει ο καθένας. Ουδεμία σχέση έχω με τη Beyonce- Και επειδή ωραίες οι εικόνες, αλλά ας ακούσουμε και λίγο μουσική... Έχω να προσθέσω 20 κομμάτια - video clips από δίσκους που δεν έφτασαν στην εικοσάδα ή από επερχόμενους δίσκους που θα μας απασχολήσουν στο 2015.

Αν και λίγο randomly επιλεγμένα, ορίστε και σε playlist για να το αφήσεις να παίζει...

Warpaint || Δεν πρόλαβα να τον ακούσω πολύ, αλλά αυτό το clip τα λέει όλα.


Angus and Julia Stone || Πολύ όμορφος δίσκος για τις πιο χαλαρές στιγμές.




Timber Timbre || Τους γνώρισα κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. Να ναι καλά οι φίλοι Indiefunka στον poplie.eu . Πρόλαβα να αγαπήσω όμως αυτό το κομμάτι.


jamie xx || Αποδεικνύει άλλη μια φορά, τι μας άρεσε πίσω από τους "the xx".


Black Bananas || Αυτό το τσίμπησα από τον κύριο ραγγεντυ, σε κάποια φάση μέσα στη χρόνια, και έμεινε αναφορά μέχρι το τέλος.


Eagulls || Δεν μου τους χωρέσανε στην εικοσάδα, οπότε τους βάζω σαν κομμάτι γιατί θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.


Caribou || Για άλλους στους κορυφαίους της χρονιάς, εμείς αρκούμαστε σε αυτό το κομμάτι.


Banks|| Για όσους το σκέφτονται ακόμα, απλώς δείτε το video. Δεν το επέλεξα τυχαία.

This is the best of 2014

Μας ζόρισε αυτή η χρονιά. Αλλά στο τέλος σώθηκε. Καταφέραμε και βγάλαμε 20άδα. Ορίστε λοιπόν: την παραδίδουμε για μία ακόμα φορά. Καλή χρονιά!

    







Sunday, December 28, 2014

D'Angelo and the Vanguard - Black Messiah

D'Angelo and the Vanguard
Black Messiah
(RCA, 2014)

Πριν κάμποσο καιρό είχα ανεβάσει αυτό το post με αφορμή την κατάσταση των μαύρων στην Αμερική. Τις φωτογραφίες αυτές τις είχα πάρει 5 μήνες πριν και 8 χιλιόμετρα νότια από τη μέρα και το σημείο που δολοφονήθηκε ο Michael Brown. Μία δολοφονία που προκάλεσε μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις για τις οποίες είναι να απορείς πως δεν είχαν προκύψει νωρίτερα. Θα ήθελα να ήμουν εκεί και τώρα, κατά τη διάρκεια και μετά τα γεγονότα. Στη χειρότερη μπορεί απλά να έβγαζα καμία καλή φωτογραφία. Αν δεν φοβόμουν να βγω έξω.
Ο D'Angelo ανοίκει στη μία από τις δύο κατηγορίες στις οποίες οι μαύροι είναι ελεύθεροι να διαπρέψουν. Είναι entertainer. Η άλλη του επιλογή θα ήταν να προσπαθήσει γίνει αθλητής. Από εκεί και πέρα θα μπορούσε να βολευτεί στα subways. Αλλά τα γεγονότα του Ferguson τον αναστάτωσαν λέει. Και μετά την αθώωση του αστυνομικού/δολοφόνου, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον δίσκο που ετοίμαζε τα τελευταία 14 χρόνια μερικούς μήνες νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Για να πει κάτι σε σχέση με αυτά.
‘Black Messiah’ is a hell of a name for an album. It can be easily misunderstood. Many will think it’s about religion. Some will jump to the conclusion that I'm calling myself a Black Messiah. For me the title is about all of us. It's about the world. It's about an idea we can all aspire to. We should all aspire to be a Black Messiah. It’s about people rising up in Ferguson and in Egypt and in Occupy Wall Street and everyplace where a community has had enough and decides to make change happen. It's not about praising one charismatic leader but celebrating thousands of them. Not every song on this album is politically charged (though many are) but calling this album Black Messiah creates a landscape where these songs can live to the fullest. Black Messiah is not one man. It's a feeling that, collectively, we are all that leader.
Αυτά λέει ο ίδιος στο press release του δίσκου. Οι επιτυχημένοι μαύροι entertainers σαν και αυτόν, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι χρησιμοποιούνται σαν στάχτη στα μάτια. Να δείξουν σε όλους τους υπόλοιπους ότι αν ήθελαν θα μπορούσαν και εκείνοι. Η ευθύνη είναι καθαρά δικιά τους. Πόσο νόημα μπορούν να έχουν λοιπόν όλα αυτά που γράφει στο παραπάνω κείμενο, και ποια θα μπορούσε να είναι η απάντησή του στο μοτίβο που επιτρέπει στους μαύρους να μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις για ξεκάρφωμα, όταν ο ίδιος είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις;
Η απάντηση είναι τα 56 λεπτά του Black Messiah. Όπως λέει και ο ίδιος, δεν είναι όλα τα κομμάτια πολιτικά φορτισμένα. Θα μπορούσε να μην είναι και κανένα. Αν και η μουντή οργή που οδηγεί την κιθάρα στα Ain't that Easy και Charade είναι συγκλονιστική. Όπως και το οριακά ελεγχόμενο χάος του 1000 Deaths. Αλλά η απάντηση είναι το ίδιο δυνατή στο στιχουργικά 'ανάλαφρο' και σεξουαλικά φορτισμένο Sugah Daddy. Γιατί η απάντηση είναι η ίδια η μουσική. Οι στίχοι έχουν μικρή σημασία, έτσι κι αλλιώς είναι ακατάληπτοι στα περισσότερα σημεία. Η μουσική που αποτελεί συμπύκνωση όλης της ιστορίας της funk, soul, r'n'b, jazz. Εκεί βρίσκεται η έκφραση όλης της καταπίεσης και της οργής, του έρωτα και της ανεμελιάς. Εκεί βρίσκεται και η νίκη, η οποία όπως συμβαίνει πάντα στην τέχνη, είναι ολοκληρωτική και απελευθερωτική.
Ο δίσκος λοιπόν οργανώνεται γύρω από το rhythm section. Το μπάσο και τα drums είναι απίστευτα σε όλη τη διάρκειά του. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Τα πάντα είναι ρυθμός· ρυθμός πολύπλοκος και λαβυρινθώδης, υπόκωφος και κρυμμένος, ξεκάθαρος και κολλητικός. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αν του αφεθείς και τον ακολουθήσεις, απελευθερωτικός και εξαγνιστικός. Τα πάντα είναι αναλογικά και εκπέμπουν ζεστασιά. Το μέλλον είναι έτσι κι αλλιώς αναλογικό. Και η ζεστασιά γίνεται αποκούμπι.
Το Black Messiah βέβαια, θα στεκόταν το ίδιο εύκολα και χωρίς τα γεγονότα του Ferguson. Δεν τα έχει καμία ανάγκη στην πραγματικότητα. Αντίθετα τα υπερβαίνει. Και τους ρίχνει φως. Όπως υπερβαίνει την εποχή του γενικότερα. Ηχογραφήθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί τους τελευταίους 5 μήνες. Θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πριν 20 χρόνια. Θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και σε 20 χρόνια από τώρα. Και τελικά όσο πομπώδεις και να είναι ο τίτλος τους, στην ουσία του είναι ταπεινό και διακριτικό.

9.8

Those will burn: Ain't that Easy, 1000 Deaths, Charade, Sugah Daddy, Another Life.


Saturday, December 27, 2014

Run the Jewels - RTJ II

Run the Jewels
Run the Jewels II
(Mass Appeal, 2014)

Λοιπόν, έδω έχουμε μια κλασσική περίπτωση που ανασκευάζουμε τις απόψεις μας. Οι RTJ δεν είναι ούτε καινούργιοι, ούτε τους εντοπίσαμε πρόσφατα. Οι El-P και Killer Mike παίζουν αρκετά χρόνια στις λίστες αναπαραγωγής μας και απο το 2013 ως RTJ, αλλά για μένα προσωπικά δεν είχαν προχωρήσει ποτέ πέραν αυτών, είτε σε κάποιο κείμενο, είτε έστω σε κάποια λίστα στο τέλος της χρονιάς. Και είχαν πολλά φώτα για να το κάνουν αυτό. Ξεκίνησαν τελείως underground, τελείως αντισυμβατικά, έχοντας αποθεωθεί από τους περισσότερους κριτικούς και γενικότερα σε ένα κλίμα αγάπης από πολύ κόσμο. Αλλά για μένα το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε... Κάτι έλειπε από τη δουλειά τους, που θα με έκανε να την αγαπήσω και εγώ. Και τώρα νομίζω ότι το βρήκαν, ή τουλάχιστον το βρήκα εγώ στη δουλειά τους. Και πηγάζει νομίζω από αυτή την αυτοπεποίθηση που νιώθεις πως έχουν πλέον, μετά από όλη αυτή την πρόσφατη επιτυχία και δημοτικότητά τους. Είναι αυτή η λεπτή γράμμή που προσπαθείς να καταλάβεις αν απλώς κάποιος υπεσπίζεται και προωθεί τη δουλειά του, ή βγαίνει αβίαστα και μαζικά η αγάπη του γιαυτή.
Στο σημείο αυτό χρειάζεται να πούμε δυο λόγια για το όνομά τους μέσα από μία μικρή αναδρομή.
Run the Jewels. -run them jewels :An expression used when robbing someone to denote the desire that he or she relinquish the jewelry that he or she posses. (από το urban dictionary).

“Throw your hands in the air / And wave ‘em like you just don't care / Keep ‘em there / Run the jewels, run the jewels, run the jewels.” Κάπως έτσι έλεγε ο LL Cool J στο "Cheesy Rap Blues,", πάνω από είκοσι τόσα χρόνια πριν.
Οι δε wutang – W.U.T.A.N.G. = We Usually Take All Niggas Garments , στο 7th chamber, αναφέρουν: “You're getting stripped from your garments boy, run your jewels “ (RZA). Νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι που το πάω πλέον. Αυτή η συνήθεια, αυτό το στυλ είναι από τα πολύ βασικά και ωμά στοιχεία του hip hop, που το συνδέουν με το δρόμο και όσα ξεκίνησαν από εκεί. Μπορεί να μοιάζει ετερόκλητο στοιχείο για δύο χοντρομπαλάδες όπως οι RTJ, είναι ενδεικτικό όμως, τόσο των επιρροών όσο και των προθέσεών τους. Αυτή η πάλη και η περηφάνια του δρόμου, που εστιάζει σε αυτό το μόρτικο στοιχείο και όχι πούλημα ναρκωτικών που έπειτα σχετίζονται με το χρήμα, και όχι με τη σκληρότητα του δρόμου. Η παραβατικότητα και η αλητεία βρίσκουν ξανά το νόημα τους μέσα από τους δύο αυτούς τυπάδες.
Παράλληλα, είναι τόσο χαρακτηριστικός ο ήχος των RTJ που έχει ήδη αφήσει το στίγμα του. Τα λεγόμενα μπλιμπλίκια βρήκαν τον χώρο τους και στο hip-hop. To ωμό ραπάρισμα επίσης είναι ενδεικτικό της αισθητικής. Όλη η κατάσταση φανερώνει έναν δίσκο φτιαγμένο για να παίζει live στα στάδια. Καμία πρόθεση ωραιοποίησης και μασκαρέματος. Όλη η έμφαση δίνεται στο vibe και στο ξεσηκωτικό τέμπο. Τα κύμματα ενέργειας που σε χτυπάνε δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Και απαραίτητο συστατικό είναι η αυτοπεποίθηση που είναι φανερή πλέον στους δύο ράππερς- παραγωγούς. Ξεκίνησαν για να κάνουν το δικό τους, και με αυτό το προσωπικό, τις δύο ξεχωριστές προσωπικότητες ξεχώρισαν από τον συρφετό των ραππερς και αγαπήθηκαν από το κοινό. Στην καλύτερη στιγμή της καρίερας τους απολαμβάνουν τις δόξες τους και φαίνεται να το διασκεδάζουν. Παρόλα αυτά, δεν διστάζουν να πάρουν θέση και να υποστηρίξουν συγκεκριμένες απόψεις απέχοντας από τη λογική των μεγάλων σταρς που θέλει να τα έχουν καλά με όλους. Ακόμα ένα plus για τα μπλιμπλίκια τους. Το μεγαλύτερο plus για μένα ήταν ότι δίνουν την καλύτερη δουλειά τους δωρεάν για κατέβασμα. Και αυτό σε περίοδο που κλείνουν το ένα μετά το άλλο τα πειρατικά site, λέει πολλά. Όχι μόνο γιατί αποτελεί αυτό καθαυτό μια θέση, και μάλιστα πολύ καλά στοιχειωθετημένη ως προς το κέρδος και τη μουσική βιομηχανία, αλλά επειδή φανερώνει και ακόμα μία άποψη σχετικά με τη δημιουργία και τα γύρω από αυτή. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις λοιπόν, γίνονται καλύτεροι και στηρίζονται σε αυτή την εξέλιξη και όχι στο εκάστοτε αποτέλεσμα-δημιουργία. Το αποτέλεσμα όλης της προσπάθειας είναι το ένα sold out μετά το άλλο, και μια δημοτικότητα που σκαρφαλώνει σαν τρελή. Μπορεί τώρα να ασχολούνται και όλα τα μεγάλα μέσα με αυτούς, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το κέρδος που έχουν σε απλούς θαυμαστές που τους ακολουθούν πιστά. Και ακόμη περισσότερο το μεγάλο εύρος των θαυμαστών τους. Από θυμωμένους πιτσιρικάδες μέχρι ακόλουθους του πειραματικού hip – hop, και πανκιά. Και γαμώ.
Ο ίδιος ο ήχος αν θελήσουμε να τον αναλύσουμε θυμίζει κάτι από de la soul πειραματισμούς, πολιτικό στίχο, και διευρυμένο λεξιλόγια όσον αφορά τα samples. Η ταχύτητα και το πλήθος των verses παράλληλα, μας υπενθυμίζει ότι τα ραπς είναι πάντα στο επίκεντρο. Ενώ το επιθετικό ραπάρισμα που διακρίνεται ξεκάθαρα από τα μπιτς, μας επιτρέπει να έχουμε μια εύκολη εικόνα των lyrics (νταξι στα περισσότερα κομμάτια). Κάπου εδώ ίσως να βρίσκεται και η επιτυχία του άλμπουμ. Η δοσομετρική αναλογία είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε για να μιλάμε για ολοκληρωμένο δίσκο. Η απουσία filler, ανεβάζει τη βαθμολογία του συνόλου κατακόρυφα, ενώ ο συνδυασμός των δύο ράππερ προσφέρει ιδιαίτερα στην άνεση και την πολυφωνία του δίσκου χωρίς να κουράζει. Ίσα-ίσα φανερώνει μια καλή χημεία που υπάρχει αναμφίβολα ανάμεσά τους, και προϊδεάζει για το τι συμβαίνει στα live...

9

Those will burn: Oh My Darling, Blockbuster Night Part 1, Close your Eyes, All Due Respect, Angel Duster

Monday, December 22, 2014

Yasiin Gaye - Amerigo Gazaway




Kalispera.

 Η αλήθεια είναι έχω να γράψω πολύ καιρό. Ίσως να έχω ξαναπεράσει τέτοιο διάστημα αποχής, αλλά αυτή τη φορά μου φάνηκε πολύ διαφορετικό. Γιατί κάθε φορά ήμουν στο τσακ να γράψω, για πολύ καιρό... Αλλά δεν τύχαινε να έχω ποτέ και το μυαλό και το χρόνο για να γράψω. Για να μην πω ότι έχω ξεχάσει και πως να γράφω. Συνήθως η φάση επιστροφής, είναι αυτοαναφορική, και άλλα τέτοια, αλλά δεν ξέρω αν βολεύει τώρα. Γιατί όλα αλλάζουν πάνω κάτω και μάλλον δεν έχω κάτι σημαντικό να πω. Έχουν μαζευτεί πολλά για τα οποία θα ήθελα να γράψω. Ειδικά στο χώρο του hip hop, όσο και να κλαφτήκαμε για τους δίσκους που δεν βγήκαν στο πρώτο μισό του χρόνου, μια χαρά δισκία βγήκαν στο υπόλοιπο. Επιτέλους εκτίμησα τoυς Run the Jewels και εγώ, προστέθηκε ακόμα ένα αστέρι στη νέα γενιά ( Vince Staples) και κάμποσοι ενδιαφέρον instrumental δίσκοι ακόμα.
 Άλλη ξενέρα, είχα τόσα μισά ποστ, και λόγω φορμάτ είναι σε ένα σκληρό δίσκο κάτι χώρες μακριά. Οπότε θα μιλήσουμε για κάτι άλλο. Μια και όλοι βγάζουν τους δίσκους της χρονιάς, θα μιλήσουμε για έναν καλλιτέχνη που δεν νομίζω να πολυακούστηκε φέτος. Αλλά συγκεντρώνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Μόνο και μόνο που ο δίσκος που μάρεσε περισσότερο δεν είναι πλέον διαθέσιμος, έχει το μερτικό του. Τεσπά, επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, ο λόγος για τον Amerigo Gazaway. Και πιο συγκεκριμένα τον Yasiin Gaye. Τι είπα τώρα; Yasiin Bey (Mos Def) και Marvin Gaye, σε έναν φανταστικό δίσκο, ή όπως φαντάστηκε αυτή τη συνεργασία ο κύριος Amerigo Gazaway. Πλην της όμορφης αυτής δουλειάς, μπορείτε να βρείτε και άλλες φανταστικές συνεργασίες, όπως Fela Soul (Fela Kuti – De la Soul). Ο νεαρός παραγωγός συνδυάζει όμορφα τη soul, το funk και το hip hop σε ένα αρμονικά δεμένα σύνολο που φανερώνει την ιδιαίτερη άνεση που έχει στις μίξεις. Ας εστιάσουμε όμως στη “συνεργασία” Yasiin Gaye. Έχουμε λοιπόν δύο σπουδαία όνομάτα. Yasiin Bey, ή Mos Def όπως τον μάθαμε και Marvin Gaye. Ο πρώτος από τους πλέον αγαπητούς MCs που μας έχει χαρίσει από τους πιο αριστουργηματικούς δίσκους του hip-hop, ή του hip-hop που μπορούν να ακούσουν πιο εύκολα και όσοι δεν είναι ιδιαίτερα fan του είδους. Ο δεύτερος από τους πλέον σαμπλαρισμένους καλλιτέχνες για το hip-hop. Οπότε ένας συνδυασμός τους μοιάζει ιδανικός και καθόλου ξένος. Το αξιοσημείωτο στην ιστορία είναι το πλέξιμο που κάνει ο Amerigo Gazaway. Τον πέτυχα μετά από πολλά sessions με αποκλειστικά instrumental δίσκους, από μεγάλα ονόματα, και πραγματικά στάθηκε επάξια απέναντί τους. Ο ίδιος προτιμά τον όρο conceptual albums αντί για απλώς mashup albums. Το αποτέλεσμα ακούγεται σαν μια καλοκουρδισμένη συνεργασία που τονίζει τα θετικά στοιχεία από τον καθένα. Τα κοφτερά verses του Mos Def, και τη βελούδινη φωνή και γκρουβ του Gaye.. Από τους ήχους που άκουσα αρκετά φέτος.

 τσεκάρετε εδω: http://amerigo.bandcamp.com/
 περισσότερα για τη δημιουργία των δίσκων εδώ: http://www.huffingtonpost.com/craig-carpenter/amerigo-gazaway-hip-hop_b_5580394.html



Friday, December 12, 2014

Flying Lotus - You 're Dead!

Flying Lotus
You 're Dead!
(Warp, 2014)

Αφού άκουσα μερικές φορές τον δίσκο, επιτέλους ησύχασα. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον να σώσει την χρονιά, και για να είμαι ειλικρινής ο FlyLo ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να βάλω την Beyonce στο #1 της χρονιάς. Καταλαβαίνετε. Δεν είναι μόνο θέμα υπόληψης. Έχει να κάνει και με τις εσωτερικές ισορροπίες του blog. Ποιος τους άκουγε τους άλλους. Στις πρώτες 2 ακροάσεις του You're Dead! κλονίστηκα λίγο. Σαν να πέρασε και να μην έμεινε τίποτα. Απλά κάτι για να παίζει στο background. Το οποίο βέβαια συμβαίνει με όλους τους δίσκους του FlyLo στην αρχή, αλλά σκεφτόμουν ότι με βάση τις πιθανότητες πόσους τέλειους δίσκους να βγάλει ο άνθρωπος, κάποια στιγμή θα γίνει το κακό και θα μείνει στο background. Ευτυχώς όχι εδώ.
Για την ακρίβεια, εδώ έχουμε για μία ακόμα φορά ένα δίσκο που ξεπερνάει τους προηγούμενους. Εντάξει, λείπει λίγο το στοιχείο της έκπληξης. Το οποίο υπήρχε πολύ έντονα σε όλους τους προηγούμενους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε κάποιου είδους επανάληψη. Δεν είναι ούτε η μάλλον abstract διάθεση του Until the Quiet, ούτε ο πληθωρισμός του Cosmogramma. Επιστροφή στον κόσμο του LA δεν είναι δυνατή έτσι κι αλλιώς. Ένας τρόπος να το δεις είναι σαν κάτι που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο προηγούμενα, αφού δανείζεται κάποια στοιχεία και από τα δύο. Στην πραγματικότητα όμως νομίζω ότι είναι μία καινούργια κατεύθυνση. Η οποία βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά πλέον στην jazz. Μέσα από το πρίσμα του FlyLo η jazz μετατρέπεται σε μία καινούργια υπόθεση, μόνο δικιά του. Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις όπου η τεράστια αγάπη και μελέτη του παρελθόντος μέσα από διάθεση δημιουργίας του καινούργιου δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αν έπρεπε να βρω κάτι αντίστοιχο, θα σκεφτόμουν τους δίσκους του Madlib ως Yesterdays Universe. Αν και εδώ δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση 'αρχαιολογίας', με την καλή έννοια, ή ίσως τυμβωρυχίας, με ακόμα καλύτερη έννοια, που συναντάς στο Madlib. Το φίλτρο του ίδιου του FlyLo είναι πολύ πιο ισχυρό σε σχέση με τις αναφορές του από ότι του Madlib. Όχι ότι ο Madlib κάνει στήρα επανάληψη. Εκεί η μέθοδος απλά είναι διαφορετική: μπορεί οι αναφορές να είναι πιο ΄πιστές', αλλά είναι τόσες πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους και αριστοτεχνικά πλεγμένες που το καινούργιο προκύπτει από εκεί. Αντίθετα στον FlyLo το καινούργιο προκύπτει από αυτό ακριβώς το φίλτρο.
Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Να πω μόνο ότι ο δίσκος δεν μπορεί να ακουστεί αποσπασματικά. Είναι ουσιαστικά μία ενιαία δουλειά, και μόνο στο σύνολό της μπορεί να δείξει την αξία της. Τρανό παράδειγμα το Catch me if you can με τον Kendrick Lamar που αν το ακούσεις μόνο του φαίνεται σχεδόν αδιάφορο, αλλά στο πλαίσιο του δίσκου αποκτά πλήρες νόημα και απογειώνεται. Και ακριβώς λόγο αυτής της 'συνολικότητας' έχω και ένα παράπονο: πολύ όμορφη η συσκευασία της έκδοσης σε βινύλιο, gatefold, με τρομερό artwork κτλ. Αλλά για πιο λόγο ένας δίσκος διάρκειας 33 λεπτών, ο οποίος μάλιστα αποτελεί αδιάσπαστο σύνολο πρέπει να γίνει διπλό βινύλιο, το οποίο και το πληρώνεις περισσότερο και δεν μπορείς να το ακούσεις τόσο εύκολα αφού κάθε 7 λεπτά πρέπει να διακόπτεις την εξέλιξη του δίσκου για να αλλάξεις πλευρά / δίσκο; Το ίδιο θέμα είχε και η έκδοση του Cosmogramma, αλλά τουλάχιστον εκείνο ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια. Πέρα από αυτό όμως κανένα άλλο ψεγάδι δεν μπορώ να βρω. Ούτε θέλω βέβαια.

9.8

Those will burn: και πάλι, όλο.


Tuesday, December 2, 2014

Luke Haines - New York in the 70's

Luke Haines
New York in the 70's
(Cherry Red Records, 2014)

Υπήρχε μία περίοδος στη ζωή μου που όταν πήγαινα σε δισκάδικο, έψαχνα πρώτα στο A και στο B και μετά ο,τιδήποτε άλλο. Τώρα που γράφω συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν λέει και πολλά γιατί το A και το Β είναι στην αρχή του αλφάβητου, οπότε τι πιο λογικό να ξεκινήσεις από εκεί. Άρα μόλις χάλασε η εισαγωγή που είχα σκεφτεί για αυτό εδώ το post. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι εκείνη την περίοδο της ζωής μου θα ξεκινούσα από το A και το Β ακόμα και αν η θέση τους ήταν διαφορετική μέσα στο αλφάβητο, ή ακόμα και αν δεν ήταν το ένα μετά το άλλο. Μάλλον δεν σώζεται πλέον και πρέπει να βρω άλλη εισαγωγή... Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι τότε 4 ονόματα έψαχνα: Barry Adamson (που ήταν στο Α όχι στο Β, το επίθετο μετράει αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στο winamp) Auteurs, Baader Meinhof και The Black Box Recorder (για αυτό δεν χρειάζεται να πω ότι είναι στο B και όχι στο Τ ε? Μέχρι και το winamp το καταλαβαίνει). Με άλλα λόγια τρία στα τέσσερα Luke Haines. Περιέργως είχα ξεκινήσει από τους Black Box Recorder και μετά έφτασα στα άλλα. Αλλά επειδή ό,τι δεν αλλάζει πεθαίνει, άλλαξα και εγώ, άλλαξε και ο Luke, κάπου χαθήκαμε. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον εγώ άλλαξα κυρίως, γι' αυτό ίσως και ο Luke κυκλοφόρησε αυτό εδώ.
Αλλά σε αυτήν την άνυδρη χρονιά που διανύουμε ψάχνω παντού για νερό, και τον ξανασκέφτηκα. Και βρήκα ότι βρίσκεται τρεις δίσκους μακρυά από εκεί που τον είχα αφήσει, οι οποίοι μάλιστα αποτελούν ένα είδος τριλογίας, την ψυχεδελική τριλογία του Luke Haines. Τους άλλους δύο δεν τους άκουσα ακόμα, αλλά αν είναι σαν αυτόν εδώ πρέπει να το κάνω πολύ σύντομα.
Όσοι έχουν ασχοληθεί με τον κύριο Haines, ξέρουν φαντάζομαι το μήκος κύματος στο οποίο κινείται, και από το οποίο δεν έχει απομακρυνθεί ουσιαστικά. Λίγο off the center μουσική, κάποιες φορές ηλεκτρική, κάποιες φορές ηλεκτρονική, που όμως στην ουσία της παραμένει πάντα η pop τραγουδοποιία. Όμορφες μελωδίες δηλαδή, πιασάρικα ρεφρέν, τραγούδια με κατά κανόνα μικρή διάρκεια, και όλα να υπηρετούν το σύνολο, δηλαδή το τραγούδι (το οποίο παντα βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα έτσι ώστε ακόμα και στις πιο αδύναμες δουλειές υπήρχαν δυνατά κομμάτια). Απλά, ενώ όλα αυτά ο Luke Haines τα έκανε πάντα παραπάνω από πολύ καλά, είχε μαζί του και κάτι που ποτέ δεν του έδωσε την mainstream αποδοχή που ίσως ήθελε και σίγουρα του άξιζε (ειδικά την περίοδο των Auteurs και της brit pop θα ήταν αρκετά δύσκολο για τον ίδιο να βλέπει όλους τους άλλους να γίνονται διάσημοι και τον ίδιο να μην τα καταφέρνει, ακόμα και με δίσκους όπως το New Wave). Θες λίγο οι στίχοι που πότε παίρνουν περίεργες τροπές, πότε διαπραγματεύονται λίγο πιο βαριά πράγματα από αυτά που μάλλον αντέχει ο μέσος ακροατής, πότε βασίζονται σε αναφορές ελαφρά εξεζητημένες που 'σκοτώνουν' τις ποπ προοπτικές του τραγουδιού. Θες λίγο ο χαρακτήρας του που μάλλον έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους στίχους του. Οπότε παρέμεινε πάντα εκεί: (slighty) off the center (αν και νομίζω ότι οι Black Box Recorder τα πήγαν σχετικά καλά με το Facts of Life).
Πλέον, όπως δείχνει αυτός εδώ ο δίσκος, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (όλα τα παραπάνω δηλαδή) και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Ο δίσκος είναι 'concept' λοιπόν και ασχολείται όπως γίνεται προφανές και από τον τίτλο με την μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '70. New York Dolls, Velvet Underground, Suicide κτλ. Ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής. Όλη του η αγάπη για αυτή την περίοδο και αυτή την μουσική διοχετευμένη σε μουσική. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι η μουσική που παίζει εδώ έχει ιδιαίτερη σχέση με τις παραπάνω μπάντες (για να το πω καλύτερα, έχει κάποιες αναφορές, οι οποίες όμως μένουν πάντα απλά ως τέτοιες). Οι στίχοι όμως μιλάνε για αυτές. Τους ανθρώπους που σημάδεψαν αυτή την σκηνή και το περιβάλλον του. Και το κάνουν με απίστευτα απολαυστικό τρόπο. Στα 33 λεπτά που κρατάει παρελαύνουν όλοι. Μέχρι και ο Sun Ra εμφανίζεται. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι ο Luke Haines δεν είναι για όλους. Αλλά αν νομίζετε ότι δεν θα σας πείραζε ένα τραγούδι που στο μεγαλύτερο μέρος τους επαναλαμβάνει το όνομα του Lou Reed ή ένα άλλο που το ρεφρέν του επαναλαμβάνει τις λέξεις mythic motherfucking rock 'n' roll, τότε θα πρότεινα να δοκιμάσετε.

8.3

Those will burn: Cerne Abbas Man, Lou Reed Lou Reed, UK Punk