 | NehruvianDOOM NehruvianDoom (Lex Records, 2014) |
Το output του MF Doom είναι τόσο χαοτικά τεράστιο, που το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχω απλά πάρει μέχρι τώρα μία γεύση από αυτά που κάνει. Αλλά και αυτό ήταν αρκετό. Θα ήταν αρκετό και να είχα ακούσει μόνο το Madvilainy και το Take me to your Leader. Όχι αρκετό για να τον καταλάβεις προφανώς, αλλά αρκετό για να καταλάβεις ότι είναι φαινόμενο (φαινόμενο δεν είναι οι αστραπές και οι καταιγίδες κτλ). Από την άλλη ο Bishop Nehru, το άλλο μισό αυτού εδώ του δίσκου, είναι 18 χρονών. Έχουμε μία κατάσταση μέντορα και μαθητευόμενου δηλαδή. Ο πρώτος στην παραγωγή, ο δεύτερος στο μικρόφωνο.
Και ενώ με τον Doom ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, εδώ τα πράγματα, μέση στην απελπιστικά μικρή διάρκεια του δίσκου, είναι προβλέψιμα. Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Αντίθετα δίνει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Ίσως τώρα που τα mainstream ονόματα του hip hop έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, στους πιο ανεξάρτητους rappers αυτό που απομένει είναι να μείνουν πιστοί στις ρίζες τους. Και αυτό ίσως να είναι λίγο απογοητευτικό από κάποιες πλευρές, αλλά από την άλλη δίνει και μία σιγουριά. Αυτή του να ακούς κάτι σχετικά γνωστό, σε μία διαφορετική εκδοχή, φτιαγμένο όμως με φροντίδα. Το μόνο πρόβλημα εδώ, είναι οτι η ιδέα δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί αρκετά. Όπως είπα και πριν, η διάρκεια του δίσκου είναι μικρή, και ένα μεγάλο μέρος της είναι διάλογοι και samples (από ταινίες υποθέτω), οπότε μέχρι να μπεις στο κλίμα, έχει τελειώσει. Ευτυχώς όμως έχει προλάβει πριν τελειώσει να δώσει κομμάτια σαν το Om, το Mean the Most και το Great Things. Αυτό το τελευταίο ειδικά, καταφέρνει να θυμίσει το Antimatter, έτσι όπως καρφώνεται με την μία στο μυαλό, μια σχεδόν ποπ εκδοχή του hip hop.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, not bad, αλλά λίγο.
7.8
Those will burn: Great Things, Om, Mean the Most.
Και ενώ με τον Doom ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις, εδώ τα πράγματα, μέση στην απελπιστικά μικρή διάρκεια του δίσκου, είναι προβλέψιμα. Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Αντίθετα δίνει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Ίσως τώρα που τα mainstream ονόματα του hip hop έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, στους πιο ανεξάρτητους rappers αυτό που απομένει είναι να μείνουν πιστοί στις ρίζες τους. Και αυτό ίσως να είναι λίγο απογοητευτικό από κάποιες πλευρές, αλλά από την άλλη δίνει και μία σιγουριά. Αυτή του να ακούς κάτι σχετικά γνωστό, σε μία διαφορετική εκδοχή, φτιαγμένο όμως με φροντίδα. Το μόνο πρόβλημα εδώ, είναι οτι η ιδέα δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί αρκετά. Όπως είπα και πριν, η διάρκεια του δίσκου είναι μικρή, και ένα μεγάλο μέρος της είναι διάλογοι και samples (από ταινίες υποθέτω), οπότε μέχρι να μπεις στο κλίμα, έχει τελειώσει. Ευτυχώς όμως έχει προλάβει πριν τελειώσει να δώσει κομμάτια σαν το Om, το Mean the Most και το Great Things. Αυτό το τελευταίο ειδικά, καταφέρνει να θυμίσει το Antimatter, έτσι όπως καρφώνεται με την μία στο μυαλό, μια σχεδόν ποπ εκδοχή του hip hop.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, not bad, αλλά λίγο.
7.8
Those will burn: Great Things, Om, Mean the Most.
Posts
No comments:
Post a Comment