Nicole Willis - Tortured Soul

Nicole Willis Tortured Soul (Timmion Records, 2013)

Την Nicole Willis την είχα ακούσει κάπου μετά το 2000 όταν είχε βγάλει το Soul Makeover. Είχα φτάσει εκεί μέσω του Jimi Tenor (σύζυγος, και είχε κάνει και την παραγωγή σε εκείνο το δίσκο). To Soul Makeover απ' όσο θυμόμουν ήταν soul, με κάμποσα ηλεκτρονικά περάσματα με αποτέλεσμα να δημιουργεί μία πιο trip hop κατάσταση. Απ' όσο βλέπω στο internet ανάμεσα σε αυτόν τον δίσκο και τον τωρινό μεσολάβησε μόνο ένας κάπου στο 2006. Οπότε μάλλον δεν έχασα και πολλά επεισόδια της πορείας της. Αν και τα πράγματα στο Tortured Soul είναι αρκετά διαφορετικά. Καταρχήν υπάρχουν οι Soul Investigator οι οποίοι είναι Φιλανδοί (η Nicole είναι νεοϋορκέζα) και αποτελούν μία αρκετά δεμένη και σχετικά χαλαρή soul μπάντα. Ο ήχος λοιπόν έχει αποδεσμευτεί από τα όποια 'νεοτερικά' στοιχεία και αυτό που μας παραδίδουν είναι καθαρή deep soul που έρχεται κατευθείαν από τα 70ς, ρετρό αισθητική δηλαδή, που όμως μόνο αναχρονιστική δεν ακούγεται. Ίσως να φταίει ότι και εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω σχεδόν αποκλειστικά πράγματα από αυτή τη δεκαετία, αλλά ο δίσκος ακούγεται φρέσκος και αυθεντικός. Ήδη από το Light Years Ahead που ανοίγει ο δίσκος τα πράγματα γίνονται σαφή με το πνεύμα του Curtis Mayfield να πλανιέται πάνω από το κεφάλι σου, αλλά όσο προχωράς στην ακρόαση και ακόμα περισσότερο όσο επαναλαμβάνονται οι ακροάσεις χάνεις λίγο την αίσθηση σε σχέση με τις χρονολογίες και τις αναφορές. Μένει ένα υπέροχο ταξίδι όπου το κάθε κομμάτι είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Η φωνή είναι ακριβώς έτσι όπως πρέπει, ενώ δίνει και αρκετό χώρο στη μουσική ώστε να αναπτυχθεί. Ο ήχος είναι rough και χαλαρός, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσες να φανταστείς ότι είναι βόρειο-ευρωπαίοι που παίζουν. Κιθάρες, έγχορδα και πλήκτρα ισορροπούν όμορφα και τελικά μένεις με την αίσθηση ότι όλα είναι τόσο απλά αλλά και ουσιαστικά που δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Και μετά είναι κομμάτια όπως τα Delete my Number, You Got Me Moonwalking και το απίστευτο It's all Because of You που θα μπορούσα να τα ακούω συνέχεια. Τελικά η διαφορά ανάμεσα στο αναχρονιστικό και το διαχρονικό είναι ταυτόχρονα ελάχιστη για τον ακροατή και τεράστια για τον δημιουργό, αλλά η Nicole Willis την έχει καλύψει με άνεση.
_

8.8

Those will burn: It's all Because of You, Delete my Number, You Got Me Moonwalking

Chelsea Wolfe & King Dude

καλοκαιριάζει....η νύχτες γίνονται πιο όμορφες..

πράγματι...

κάτι πρέπει να βρεθεί να τις κάνει πιο σκοτεινές...

τα μεσόγεια ήδη ησύχασαν.....

2 τραγούδια "θάνατος" λεμε....

David Bowie - The Next Day

David Bowie The Next Day (Columbia, 2013)

Το πρόβλημα που είχα πάντα με τον David Bowie ήταν ότι η περσόνα ήταν πάντοτε πολύ περισσότερα από τη μουσική· ή τέλος πάντων η μουσική χανόταν πίσω από τον εκάστοτε ρόλο που επέλεγε να ‘ερμηνεύσει’. Για κάποιους αυτό μπορεί να ήταν μέρος της μουσικής, για μένα πάλι όχι. Στους τελευταίους δίσκους αυτό είχε εξασθενήσει, όπως βέβαια και η ίδια η μουσική. Για αυτό φαντάζομαι δεν είχε και καμία κυκλοφορία τα τελευταία 10 χρόνια. Και μετά από μία δεκαετία, αποφασίζει να βγάλει καινούργιο δίσκο και… ξαφνικά γίνεται χαμός: το τελευταίο διάστημα μοιάζει οι πάντες να ασχολούνται με το Next Day. Απ’ ό,τι ακούω μέχρι και τα τοπικά δελτία ειδήσεων αναφέρθηκαν στο γεγονός· Κάθε περιοδικό και εφημερίδα δε, θεώρησε απαραίτητο να κάνει μία αποθεωτική κριτική (γι’ αυτό είπα να γράψω και εγώ, τι θα μείνουμε στην απέξω?). Οπότε όπως καταλαβαίνετε, κατ’ αρχήν έχουν πέσει τρελά λεφτά στο promotion. Όχι, η καλή μουσική από μόνη της δεν είναι ικανή να προκαλέσει τέτοιο χαμό, άσε που ο δίσκος δεν έχει και πολύ από αυτή. Μία μίξη αναχρονιστικής rock που στις καλύτερες στιγμές της θυμίζει John Cale και Scott Walker, αλλά που γενικά προσπαθεί να μιμηθεί όλα αυτά που έχει υπάρξει ο Bowie στο παρελθόν (με έμφαση στην βερολινέζικη περίοδο). Αυτό που κυριαρχεί είναι πάλι η περσόνα, μόνο που και αυτή μου είναι απωθητική: Ο Bowie αυτή τη φορά ενσαρκώνει τον μεστωμένο rock star που επανέρχεται θριαμβευτικά στο προσκήνιο· μη γελιέστε, και αυτό περσόνα είναι. Και όλα βρίσκονται σε αρμονία με το ρόλο: το εξώφυλλο, που είναι ουσιαστικά το εξώφυλλο του Heroes (ομολογουμένως ο πιο σημαντικός του δίσκος) όπου ο τίτλος έχει διαγραφεί και ένα μεγάλο άσπρο τετράγωνο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του προσπαθεί να δηλώσει με τον πιο αφελή και υπερβολικά προφανή συμβολισμό ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης αφήνει πίσω του το παρελθόν και ανοίγεται στο μέλλον. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει μέσα στο δίσκο, αλλά είπαμε, μικρή σημασία έχει η μουσική. Ο τίτλος που προσπαθεί να πει ακριβώς το ίδιο για όσους είναι λίγο αργοί και δεν το πιάσανε (άσε που υπάρχουν και τα digital downloads τώρα, κάποιοι μπορεί να μην δουν το εξώφυλλο): Next day. Η επόμενη μέρα, το νέο μεγάλο βήμα. Και φυσικά όλη η φιλολογία που περιβάλει την κυκλοφορία και μιλάει για τη μεγάλη επιστροφή. Μοιάζει λίγο σαν η μουσική βιομηχανία να παίζει το τελευταίο της χαρτί: τα παίζει όλα προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα από αυτά τα ‘συνταρακτικά μουσικά γεγονότα’ που δημιουργούσε και στο παρελθόν και που μπορούσε να τα ελέγξει απόλυτα. Ευτυχώς για μας το χαρτί είναι καμένο. Όσο και να πουλήσει ο δίσκος λόγω promotion τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Θα απομείνει ο Bowie, καρικατούρα του παρελθόντος, να μας θυμίζει τι όμορφα που είναι που η μουσική βιομηχανία πεθαίνει.
_

5.0