Danny Brown - Old

Danny Brown Old (Fool's Gold, 2013)

Το πήραμε ζεστά με το hip-hop φέτος, γιατί είναι ένας χώρος που συμβαίνουν πολλά και σημαντικά πράγματα. Μετά από τους υπόλοιπους ραππερς της σειράς του λοιπόν, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον Danny Brown. Αφορμή το τελευταίο του πόνημα OLD.
“They want that Old Danny Brown” μας λέει στο hook του Side A (OLD), και από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι είναι ένας δίσκος που αναφέρεται στον ίδιο τον καλλιτέχνη που ψάχνει να βρει το δρόμο του. Για όποιον γνώρισε τον Danny Brown μέσα από τις τελευταίες δουλειές και συνεργασίες του, o δίσκος μοιάζει μοιρασμένος ανάμεσα σε οικεία και μη ακούσματα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η ανομοιογένεια που διέπει τον δίσκο είναι το βασικό συνθετικό συστατικό του. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο DB, ο δίσκος αποτελεί μια αναφορά στο ίδιο το hip-hop -και την μουσική εξέλιξη του ίδιου του καλλιτέχνη να προσθέσω εγώ-. Πρόκειται ουσιαστικά για μια κατά αναλογία εξέλιξη των μουσικών επιρροών και ειδών του hip-hop. Πάντα βέβαια μέσα από το πρίσμα της ιδιαίτερης προσέγγισης του DB. Πάρτε για παράδειγμα την εξέλιξη των beats κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Το ενδιαφέρον με τον εν λόγω καλλιτέχνη είναι αυτές οι πολλαπλές αναφορές που συναντά κανείς στο έργο του. Ο DB καταφέρνει να μοιάζει ως γνήσιο τέκνο του συμβατικού hip-hop ( που κινείται σύμφωνα με τους κώδικες του hip-hop εννοώ με αυτό) αλλά ταυτόχρονα να κινείται και έξω από αυτό. Να είναι μέρος της underground σκηνής αλλά και να φιγουράρει στις ιλλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών. Έχοντας εμφανίσεις και συμμετοχές σε άπειρες συνεργασίες, αποτελεί έναν καθόλα παραγωγικό δημιουργό που ξεπερνά συχνά πυκνά τα όρια του hip-hop. Κινούμενος σε πιο alternative μονοπάτια, τόσο σε παρεμφερή είδη, όσο και σε αυτό που αποκαλείται ως alternative hip-hop. Οι διάφορες συνεργασίες βρίσκουν χώρο και στον προσωπικό του δίσκο, όπου φιλοξενεί σημαντικά ονόματα από την hip-hop σκηνή του σήμερα. Freddie Gibbs, Ab-Soul, A$AP Rocky και Schoolboy Q τα σημαντικότερα εξ αυτών. Η περσόνα που δημιούργησε ο DB στηρίζεται σε ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρώτο και σημαντικότερo είναι η αντισυμβατικότητά που αναφέραμε και προηγουμένως. Έτσι τα skinny jeans αντικατέστησαν τα baggy, και ας του κόστισαν μεγάλες συνεργασίες, και το hip-hop συνάντησε το punk attitude δημιουργώντας ακόμα ένα όμορφο μπασταρδάκι. Η προφορά σε φάση κάτι ανάμεσα σε χαζοχαρούμενο ελφ και σπασαρχίδικο nerd γίνεται σήμα κατατεθέν και πρωταγωνιστεί στην άμεση αναγνωρισιμότητα του, ανάμεσα στον ωκεανό των νέων ράππερς. Δεν ξεχνά όμως τη σημασία της σωστής λυρικής απόδοσης, και την αμεσότητα που προσφέρουν τα ραπς ως πρωταγωνιστής της εκάστοτε σύνθεσης. Δεν είναι εύκολο να ραππάρεις πάνω από τόσο βαριά και γεμάτα noise, instumentals. Όσο και να προσπαθήσω να εξηγήσω τα skills του DB όμως, το ζουμί παραμένει η κατεύθυνση που ο ίδιος ο καλλιτέχνης δείχνει να ακολουθεί. Μπορεί λοιπόν ο δίσκος να αποτελεί μια παράθεση δυνατοτήτων και ρεπερτορίου, αυτό όμως, που προβάλλεται και έχει φτάσει τον DB στην ευρεία αποδοχή του κόσμου (κυρίως έφηβους αμερικανούς είναι η αλήθεια) είναι η ικανότητα που έχει να ξεσηκώνει τον κόσμο τόσο στις ζωντανές του εμφανίσεις όσο και με τα πιο mainstream – εμπορικά κομμάτια του. Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο single του δίσκου ήταν το Dip. Κομμάτι που βρίσκεται στο δεύτερο μέρος του δίσκου, πατώντας σε παραγωγή των καιρών μας δηλαδή. Ένα dub – club anthem ύμνο στη molly. Το ενδιαφέρον βέβαια, ακόμα μια φορά βρίσκεται στην αγριάδα που υπάρχει στο κομμάτι. Κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους rappers που ακολούθησαν παρόμοια mainstream στροφή με αντίστοιχη θεματολογία. (βλέπε Wiz Khalifa). Αυτή είναι και η κατεύθυνση που δείχνει να ακολουθεί. Έχουμε λοιπόν ένα δίσκο με hip-hop, punk, και dub ή DnB στοιχεία που φαίνεται να παίρνει μια ιδιαίτερη δυναμική, αξιώνοντας να θεωρηθεί ως ορόσημο στο υπο-είδος που δημιουργείται. Αν έχει μείνει κανένας που να γουστάρει Dizzie Rascal λοιπόν, εδώ θα βρει μια παρόμοια εμπειρία.
 Έχοντας δώσει το γενικότερο πλαίσιο του δίσκου, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να επιστρέψουμε στη βάση και το concept του. Το εύρος που δίνεται στο σύνολό του είναι το στοιχείο που τον κατατάσσει για μένα στους καλούς δίσκους και στις σημαντικές κυκλοφορίες του hip-hop, όσον αφορά τη χρονιά που τελειώνει.

_

8.7

Those will burn: Dope Fiend Rental, Torture, Dip, Smokin & Drinkin

από το πρώτο μέρος :

και από το δεύτερο μέρος :