 | Drake Nothing Was The Same (OVO Sound, 2013) |
Κάπου πρόσφατα ξαναέγραψα για το πόσο ριζικά έχει αλλάξει το internet την μουσική και τον τρόπο που την ακούμε. Επανέρχομαι λοιπόν και εδώ: είναι εκπληκτικό το πόσο λίγος χρόνος χρειάζεται για να περάσει ένας καινούργιος, πειραματικός ήχος από 'underground', off the center συγκροτήματα σε mainstream μουσικούς. Πρακτικά μηδαμινός. Δείτε τις δουλειές του Kanye. Αλλά και τον καινούργιο δίσκο του Drake (που έτσι κι αλλιώς είναι ο καλύτερος μαθητής του Κ.) Παλιότερα, και δεν εννοώ πολύ παλιότερα, 5 – 6 χρόνια πίσω, αυτό ήταν μία διαδικασία που έπαιρνε χρόνο – χρόνια. Και αυτός ο χρόνος είχε και τα θετικά του. Έδινε στα μικρά συγκροτήματα που πειραματίζονταν τη δυνατότητα να αναπτύξουν τον ήχο τους, να τον ορίσουν καλύτερα και τελικά να δώσουν σε ό,τι ήταν αυτό το καινούργιο που παρήγαγαν μία πιο ολοκληρωμένη μορφή, και κατά συνέπεια μεγαλύτερη διάρκεια.
Σήμερα ο άφραγκος και συνήθως έφηβος 'πειραματιστής' που καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον έχει δύο πιθανότητες μπροστά του: Με δεδομένο ότι η οπτική του θα βρίσκεται μέσα σε ένα μήνα σε κάποιο δίσκο του όποιου Kanye ή Drake, είτε θα χαθεί, είτε θα γίνει προσκεκλημένος / συνεργάτης στους δίσκους τους. Και στις 2 περιπτώσεις δυστυχώς μάλλον θα σταματήσει να εξελίσσει αυτό που ξεκίνησε.
Αλλά την ίδια στιγμή μου φαίνεται αφελές να πιστεύουμε ότι για αυτό ευθύνεται μόνο η μεγάλη ταχύτητα με την οποία διαδίδεται η μουσική. Έχει να κάνει και με μία ακόμα αλλαγή: ότι οι mainstream μουσικοί μπορούν να έχουν έναν πιο πειραματικό ήχο στους δίσκους τους. Φανταστείτε για παράδειγμα εκεί στις αρχές το '90 η Madonna, η Kylie Mynogue ή ο Michael Jackson να χρησιμοποιούσαν στους δίσκους τους στοιχεία από τις δουλειές του Aphex Twin. Το Dangerous για παράδειγμα με μουσική υπόκρουση Analogue Bubblebath. Δεν υπήρχε περίπτωση. Γιατί το αποτέλεσμα απλά δεν θα πουλούσε με τίποτα.
Τι άλλο έχει αλλάξει; Το ότι τότε αυτό που πουλούσε ήταν ο δίσκος, τώρα το βασικό εμπόρευμα δεν είναι αυτό. Οπότε το ολοκληρωμένο cd μπορεί να έχει μέσα του και όσο πειραματισμό επιθυμεί ο καλλιτέχνης. Αρκεί να υπάρχουν τα κατάλληλα videos στο YouTube (πρώην video-clips), τα κατάλληλα shows στα live, και η φυσικά το κατάλληλο κουτσομπολιό στον τύπο. Παράδειγμα από το Nothing Was The Same: όταν είχα δει το video από το Started from the bottom, σχημάτισα τη χειρότερη εντύπωση για το κομμάτι. Το πέρασα στα γρήγορα σαν ένα ακόμα προϊόν προς γρήγορη κατανάλωση. Όταν το ακούς στα πλαίσια του δίσκου όμως, χωρίς την ηλίθια φάτσα του Drake να περιφέρεται στα super market, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το ψυχρό πιανάτο μοτίβο και τα ελλειπτικά beats δεν είναι ακριβώς αυτό που θα χαρακτήριζες εύκολη ή εύπεπτη μουσική. Το μόνο κομμάτι αυτού του δίσκου που έχει πραγματικά χαρακτηριστικά για hit με την παραδοσιακή έννοια είναι το Hold on, we 're going home, αλλά και αυτό ακόμα φέρνει στο μυαλό τη δουλειά του Weeknd – που μέχρι πριν ένα χρόνο κυκλοφορούσε δωρεάν mixtapes στο internet. Ο υπόλοιπος δίσκος βυθίζεται σε σκοτεινά ηλεκτρονικά ηχοτοπία με παντελή έλλειψη catchy μελωδιών και φυσικά σχεδόν κανένας λόγος για ρεφραίν και λοιπά τυπολογικά στοιχεία.
Φυσικά, δεν είναι όλοι που το κάνουν αυτό. Θέλω να πω, ότι πρέπει τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε στον Drake και την ομάδα του ότι μπαίνουν στην διαδικασία να ψάξουν να βρουν αυτούς τους καινούργιους ήχους και να τους ενσωματώσουν στη μουσική τους. Γιατί το σύστημα προώθησης του εμπορικού σκέλους θα λειτουργούσε έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από το μουσικό περιεχόμενο. Οπότε από μία άλλη οπτική, όλα τα παραπάνω μπορούμε να τα δούμε θετικά. Δίνουν τη δυνατότητα σε μουσικούς που θέλουν – και μπορούν – να πειραματιστούν, να το κάνουν. Αλλά ρε γαμώτο, δεν παύει να μου φαίνεται λίγο άδικο: ο πειραματισμός συνεπάγεται ρίσκο, και εδώ το ρίσκο είναι περιορισμένο στο ελάχιστο.
Πολύ πιθανό όλα αυτά να τα σκέφτομαι και να τα γράφω γιατί προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου το πως είναι δυνατόν ο καινούργιος δίσκος του Drake να είναι καλός. Μιλάμε για τον τύπο που στα (πολύ) νιάτα του έπαιζε στο Degrassi. Αλλά είτε μου αρέσει είτε όχι, το Nothing Was The Same είναι όχι απλά ένας αξιοπρεπής, αλλά ένας πολύ καλός δίσκος. Σκοτεινός, με τα κομμάτια να έρπονται βασανιστικά, τα beats να ακούγονται σαν να έχουν βγει από ταινία τρόμου (fuck, το 305 To My City θα μπορούσε να είναι στον πρώτο δίσκο του Tyler) ακόμα και οι στίχοι να είναι εσωστρεφείς και σε σημεία ενδιαφέροντες. Αλλά κυρίως το σύνολο να έχει νόημα και να αρθρώνει μία ολοκληρωμένη, δουλεμένη σε κάθε της λεπτομέρεια καλλιτεχνική πρόταση. Μέχρι και κομμάτι που λέγετε Wu Tang Forever περιέχει ο δίσκος, στο οποίο όχι μόνο δεν γίνεται ρεζίλη, αλλά αντίθετα τα πάει περίφημα χωρίς να έχει καμία απολύτως σχέση με το ύφος των Wu. Θα μπορούσε να πει κανείς 'σκάσε και άκου τη μουσική. Αν είναι καλή, τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία'. Και πολύ πιθανό να έχει δίκιο, αλλά δεν είμαι έτοιμος να το δεχτώ ακόμα. Οπότε νομίζω ότι θα συνεχίσω τη συζήτηση στο επόμενο review. Εντωμεταξύ θα μένω συνεχώς με το στόμα ανοικτό κάθε φορά που θα συνειδητοποιώ ότι ο δίσκος περιέχει κομμάτια όπως το The Motion (ο Sampha διάλεξε την επιλογή της συνεργασίας αντί της εξαφάνισης, και μάλλον καλά έκανε), το Pound Cake/Paris Morton Music 2 με τον Jay Z να είναι σχεδόν περιττός ή το From Time. Αλλά ακόμα περισσότερο με το ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να είναι άσκημο.
_
8.3Σήμερα ο άφραγκος και συνήθως έφηβος 'πειραματιστής' που καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον έχει δύο πιθανότητες μπροστά του: Με δεδομένο ότι η οπτική του θα βρίσκεται μέσα σε ένα μήνα σε κάποιο δίσκο του όποιου Kanye ή Drake, είτε θα χαθεί, είτε θα γίνει προσκεκλημένος / συνεργάτης στους δίσκους τους. Και στις 2 περιπτώσεις δυστυχώς μάλλον θα σταματήσει να εξελίσσει αυτό που ξεκίνησε.
Αλλά την ίδια στιγμή μου φαίνεται αφελές να πιστεύουμε ότι για αυτό ευθύνεται μόνο η μεγάλη ταχύτητα με την οποία διαδίδεται η μουσική. Έχει να κάνει και με μία ακόμα αλλαγή: ότι οι mainstream μουσικοί μπορούν να έχουν έναν πιο πειραματικό ήχο στους δίσκους τους. Φανταστείτε για παράδειγμα εκεί στις αρχές το '90 η Madonna, η Kylie Mynogue ή ο Michael Jackson να χρησιμοποιούσαν στους δίσκους τους στοιχεία από τις δουλειές του Aphex Twin. Το Dangerous για παράδειγμα με μουσική υπόκρουση Analogue Bubblebath. Δεν υπήρχε περίπτωση. Γιατί το αποτέλεσμα απλά δεν θα πουλούσε με τίποτα.
Τι άλλο έχει αλλάξει; Το ότι τότε αυτό που πουλούσε ήταν ο δίσκος, τώρα το βασικό εμπόρευμα δεν είναι αυτό. Οπότε το ολοκληρωμένο cd μπορεί να έχει μέσα του και όσο πειραματισμό επιθυμεί ο καλλιτέχνης. Αρκεί να υπάρχουν τα κατάλληλα videos στο YouTube (πρώην video-clips), τα κατάλληλα shows στα live, και η φυσικά το κατάλληλο κουτσομπολιό στον τύπο. Παράδειγμα από το Nothing Was The Same: όταν είχα δει το video από το Started from the bottom, σχημάτισα τη χειρότερη εντύπωση για το κομμάτι. Το πέρασα στα γρήγορα σαν ένα ακόμα προϊόν προς γρήγορη κατανάλωση. Όταν το ακούς στα πλαίσια του δίσκου όμως, χωρίς την ηλίθια φάτσα του Drake να περιφέρεται στα super market, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το ψυχρό πιανάτο μοτίβο και τα ελλειπτικά beats δεν είναι ακριβώς αυτό που θα χαρακτήριζες εύκολη ή εύπεπτη μουσική. Το μόνο κομμάτι αυτού του δίσκου που έχει πραγματικά χαρακτηριστικά για hit με την παραδοσιακή έννοια είναι το Hold on, we 're going home, αλλά και αυτό ακόμα φέρνει στο μυαλό τη δουλειά του Weeknd – που μέχρι πριν ένα χρόνο κυκλοφορούσε δωρεάν mixtapes στο internet. Ο υπόλοιπος δίσκος βυθίζεται σε σκοτεινά ηλεκτρονικά ηχοτοπία με παντελή έλλειψη catchy μελωδιών και φυσικά σχεδόν κανένας λόγος για ρεφραίν και λοιπά τυπολογικά στοιχεία.
Φυσικά, δεν είναι όλοι που το κάνουν αυτό. Θέλω να πω, ότι πρέπει τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε στον Drake και την ομάδα του ότι μπαίνουν στην διαδικασία να ψάξουν να βρουν αυτούς τους καινούργιους ήχους και να τους ενσωματώσουν στη μουσική τους. Γιατί το σύστημα προώθησης του εμπορικού σκέλους θα λειτουργούσε έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από το μουσικό περιεχόμενο. Οπότε από μία άλλη οπτική, όλα τα παραπάνω μπορούμε να τα δούμε θετικά. Δίνουν τη δυνατότητα σε μουσικούς που θέλουν – και μπορούν – να πειραματιστούν, να το κάνουν. Αλλά ρε γαμώτο, δεν παύει να μου φαίνεται λίγο άδικο: ο πειραματισμός συνεπάγεται ρίσκο, και εδώ το ρίσκο είναι περιορισμένο στο ελάχιστο.
Πολύ πιθανό όλα αυτά να τα σκέφτομαι και να τα γράφω γιατί προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου το πως είναι δυνατόν ο καινούργιος δίσκος του Drake να είναι καλός. Μιλάμε για τον τύπο που στα (πολύ) νιάτα του έπαιζε στο Degrassi. Αλλά είτε μου αρέσει είτε όχι, το Nothing Was The Same είναι όχι απλά ένας αξιοπρεπής, αλλά ένας πολύ καλός δίσκος. Σκοτεινός, με τα κομμάτια να έρπονται βασανιστικά, τα beats να ακούγονται σαν να έχουν βγει από ταινία τρόμου (fuck, το 305 To My City θα μπορούσε να είναι στον πρώτο δίσκο του Tyler) ακόμα και οι στίχοι να είναι εσωστρεφείς και σε σημεία ενδιαφέροντες. Αλλά κυρίως το σύνολο να έχει νόημα και να αρθρώνει μία ολοκληρωμένη, δουλεμένη σε κάθε της λεπτομέρεια καλλιτεχνική πρόταση. Μέχρι και κομμάτι που λέγετε Wu Tang Forever περιέχει ο δίσκος, στο οποίο όχι μόνο δεν γίνεται ρεζίλη, αλλά αντίθετα τα πάει περίφημα χωρίς να έχει καμία απολύτως σχέση με το ύφος των Wu. Θα μπορούσε να πει κανείς 'σκάσε και άκου τη μουσική. Αν είναι καλή, τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία'. Και πολύ πιθανό να έχει δίκιο, αλλά δεν είμαι έτοιμος να το δεχτώ ακόμα. Οπότε νομίζω ότι θα συνεχίσω τη συζήτηση στο επόμενο review. Εντωμεταξύ θα μένω συνεχώς με το στόμα ανοικτό κάθε φορά που θα συνειδητοποιώ ότι ο δίσκος περιέχει κομμάτια όπως το The Motion (ο Sampha διάλεξε την επιλογή της συνεργασίας αντί της εξαφάνισης, και μάλλον καλά έκανε), το Pound Cake/Paris Morton Music 2 με τον Jay Z να είναι σχεδόν περιττός ή το From Time. Αλλά ακόμα περισσότερο με το ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να είναι άσκημο.
_
Those will burn: Wu Tang Forever, From Time, Too Much, The Motion, Connect
Posts
No comments:
Post a Comment