Wednesday, July 31, 2013

This is post #666.

Και ναι, φτάσαμε αισίως στο εξακοσιοστό εξηκοστό έκτο post μας. Πρέπει να το γιορτάσουμε λοιπόν. Ήμουνα ανάμεσα στους Iron Maiden και τους Aphrodite's Child. Τελικά επικράτησαν οι πρώτοι. ...for it is a human number, its number is...


Tuesday, July 30, 2013

Queens Of the Stone Age ...Like Clockwork (15 min animation)


Επειδή δεν μπορούσα να το προσθέσω στα comments αποκάτω. Πάρτε το έτσι:


Thursday, July 25, 2013

Queens Of the Stone Age - ...Like Clockwork

Queens Of the Stone Age
...Like Clockwork
(Matador, 2013)

ξέρω...ξέρω...
έχει περάσει τόσος καιρός και η αλήθεια είναι πως το κείμενο εδώ, τα έλεγε όλα και δεν μου άφηνε περιθώρια να γράψω έστω και μια λέξη...
τι άλλαξε?
πέρασε χρόνος και οι ακροάσεις του στοιβάχθηκαν η μία πάνω στην αλλή...το ένα κομμάτι πίσω απο το άλλο...κομμάτι κομμάτι. Τα πάντα τα συγκρίνω με το songs for the deaf. Είχε καθίσει μέσα μου (και κάθε φορά που ακούω ένα κομμάτι μέσα απο το δίσκο) σα παγωμένη μπύρα σε καλοκαιρινή βόλτα στη πολή.
το like clockwork δεν έχει καμία σχέση με τίποτα εως τώρα.

Θα καρφωθώ και θα πω πως δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα φετινό.-

Γιατί?
Γιατί είναι πολλά τα στοιχεία που τον κάνουν έναν εξαιρετικό δίσκο.
Καταρχήν η συνοχή του. Κομμένα τα γκαζιά, αλλά η δύναμη του διαπερνά όλα τα κομμάτια δίνοντας τους μια δυναμική που εγώ τουλάχιστον την είχα ξαναδει μόνο στο songs και λίγο λιγότερο στο rated R...
Γιατί μέσα του υπάρχουν κομματάρες...Keep Your Eyes Peeled, If I Had A Tail, My God Is The Sun. Γιατί το Smooth Sailing θα μπορούσαν να το έχουν πει με την Britney Spears (κι όχι το if i had a tail) και για μένα είναι το ιδανικό τραγούδι για striptease...fuck yeah...
Γιατί έχει μέσα Lanegan, Oliveri και Sir Elton John.
Γιατί άλλοτε θυμίζουν Metallica στο Load (ναι ρε μη βαράτε μου άρεσε..) και άλλοτε Black Sabbath...
Ίσως γιατί μέσα του υπάρχει το The Vampyre Of Time And Memory.


Δεν είναι κλασικός δίσκος QotSA.
Τα ριφς είναι πιο έξυπνα και λιγότερο επιθετικά
Οι μελωδίες και τα διάφορα σόλο, παραμένουν σκονισμένα αλλά μοιάζουν περισσότερο με το γιατρό στο django παρά σα τον ίδιο το django.
Η μπύρα παραμένει παγωμένη, μόνο που τη συνοδεύει ένα bourbon.


έχει δει κανείς το banshee...
ναι αυτό...πρώτη σκηνή στο μπαρ...γκομενα πίσω, blanton's στη μπάρα.

και γαμώ τους δίσκους.- (τελεία και παύλα).



_
9.3

Those will burn: Keep Your Eyes Peeled, If I Had A Tail, My God Is The Sun, The Vampyre Of Time And Memory

Monday, July 22, 2013

Jay Z - Magna Carta Holy Grail

Jay Z
Magna Carta Holy Grail
(Roc Nation, 2013)

      Κριτική για τον μεγάλο Jay-Z. και σε ένα αμφιλεγόμενο σημείο της καριέρας του. Θα ξεκινήσω λέγοντας προκαταβολικά και προβοκατόρικα ότι πρόσκειμαι ευνοϊκά στο τελευταίο του πόνημα. Αλλά θα ξεκινήσω από την αντίπερα όχθη, αυτήν της καθόλα αρνητικής κριτικής. Τα σημάδια ήταν από την αρχή αρνητικά, τι αρνητικά δηλαδή, γαμησέ τα ήταν. Magna Carta, Holy Grail. Και η παρουσίαση του δίσκου δίπλα στο πρωτότυπο.  Μεγαλοστομία και ναρκισσισμός που ξεπερνάει και τον μπατζανάκη του τον Kanye West. Promotion να ζηλεύει και η Coca Cola, και μια συμφωνία με την Samsung που αν δεν άλλαζαν κάτι νόμοι λόγω αυτού, θα γινόταν ο πρώτος δίσκος που γίνεται πλατινένιος πριν καν να κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία. Και ένα σωρό άλλα τέτοια πραγματάκια που σε κάνουν να λες “κάτσε να δω τι πατάτα θα σκάσει τώρα.” Και σκάει η πατάτα. To ομώνυμο κόμμάτι το ακούς μόνο του, πριν τον δίσκο για να σε προετοιμάσει. Και ξεκινάει με τον Justin Timberlake να μας τραγουδάει υστερικά πάνω από έναν απλό ρυθμό. Έχεις ξενερώσει τρελά, γιατί άλλα περίμενες, το κομμάτι φθάνει στο 0:54 και ο Justin μυξοκλαίει κάτι baby tara ra raaara, και εκεί που είσαι έτοιμος να το κλείσεις, εκεί στο 1:20 μπαίνει το κομμάτι... Και είναι ρε φίλε αυτός ο γαμημένος ο ρυθμός που σε αναγκάζει να κουνάς τα χέρια πάνω κάτω, funky groovy φάση. Kαι πάνω που χώνει μια χαρά γαμάτα ο Jay, ακούς το verse από Nirvana που είχες ακούσει ότι είχε πάρει τα δικαιώματα από την κάρια την Courtney Love. Τελείωνει το τραγούδι και λες τώρα ρε φίλε μας δουλεύουν. Δεν είναι Jay-Z αυτό. Και πλάκα-πλάκα δεν είναι. Πλέον είναι Jay Z. Yeah, thats right, εδιωξε την παύλα από το όνομα. Και μετά μαθαίνεις το tracklist του δίσκου. Και έχει Picasso Baby. Tom Ford και Fuckwithmeiknowigotit. Και κάπου εκεί λες, “πω ρε πούστη, ούτε ρεβιου δεν θα γράψω για την μαλακία.” Κάπου εδώ σταματά η κατρακύλα και αρχίζω να εξηγώ γιατί ο δίσκος αξίζει να ακουστεί.

       Η μάλλον σε λίγο. Πρώτα θέλω να θυμηθούμε το Watch the Throne, ο τελευταίος δίσκος του Jay, παρέα με τον Kanye. (τελικά δεν είχαμε κάνει ρεβιού, όπως και για πολλά άλλα που έπρεπε, γενικά πάντως ήταν δυνατός δίσκος). Μάλιστα οι φήμες θέλουν ότι δύο κομμάτια του δίσκου, ( Holy Grail, Oceans) τα είχε δουλεμένα από τότε και ο Κanye ήθελε να τα συμπεριλάβουν στον δίσκο τους. Η σύνδεση που θέλω να κάνω εγώ πάει σε μια απορία που μου είχε δημιουργηθεί, που σχετίζεται με όλα αυτά τα τεράστια ονόματα ανεξάρτητα από το είδος μουσικής του καλλιτέχνη. Πότε προλαβαίνουν να βγάλουν δίσκο μέσα σε όλες αυτές τις διεθνείς υποχρεώσεις τους. Παγκόσμιες περιοδείες, βραβεύσεις και σούπα μούπες. Τι εμπνεύσεις και ερεθίσματα έχουν και περνάνε στην μουσική τους; Κάπου εκεί έρχεται και μας απαντάει ο Jay. Πως περνάει το χρόνο του στους ακριβότερους οίκους μόδας, στις δημοπρασίες έργων τέχνης και άλλα τέτοια. Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που αλλάζει ολόκληρη η θεματολογία του δίσκου, σε σχέση με το παρελθόν του. Ο Jay είναι από τους πιο πλούσιους entertainers και ολόκληρος ο δίσκος ουσιαστικά ασχολείται με αυτήν την αλλαγή -οκ δεν είναι και πρόσφατη, τόσο καιρό βγάζει τα κερατά του, αλλά τώρα αφιερώνει ολόκληρο δίσκο πάνω σε αυτό το θέμα-. Έτσι το hood δίνει τη θέση του στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πλούσιοι που δεν μπορούν να κάνουν τα πράγματα που κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως το να βγάλει την κόρη του βόλτα και άλλα τέτοια. Η μάχη με την δημοσιότητα και το πως αλλάζει αυτή τον τρόπο και την ουσία της καλλιτεχνικής σου παραγωγής. Και θα πουν οι σκληροπυρηνικοί, αυτό δεν είναι hip-hop. Κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι όντως, -ο Jay αφιερώνει κάτι στίχους στους παλιούς του οπαδούς που πλέον δεν τον ακολουθούν-. Και έρχεται τώρα το ερώτημα, σε ποιους απευθύνεται ο δίσκος. Η αλήθεια είναι δεν ξέρω να το απαντήσω, μπορώ όμως νομίζω να καταλάβω γιατί εξακολουθεί να μου βρίσκεται ενδιαφέρον να τον ακούω. Και είναι εν μέρει και η απάντηση σε πολλούς φίλους που απορούν γιατί ακούω hip-hop, ή τουλάχιστον γιατί ξεκίνησα. Γιατί θεωρώ συναρπαστικό να εξερευνάς τον τρόπο που βρίσκει να εκφράζεται δημιουργικά ένας τυπάς που δεν έχει την παραμικρή σχέση με εσένα. Ούτε ο gangster αλεξίσφαιρος αλητάκος που στο δίνει ωμό και σκληροπυρηνικό, ούτε ο νεόπλουτος νάρκισσος έχουν κάποια σχέση με εμένα' η αγάπη που δίνουν για την δημιουργία τους όμως, έχει να μου δώσει πολλά.

       Για τα ραπς ισχύουν πάνω κάτω αυτά που είπαμε για το γενικό πλαίσιο του δίσκου. Όποιος θέλει να δει αν το έχει ακόμα ο Jay, μπορεί να κάνει μια βόλτα σε ένα από τα πολλά site που τα αναλύουν, και να δει πόσες αναφορές και νοήματα χωράει ο άτιμος σε λίγους στίχους. Όσον αφορά τη μουσική, γενικά μπορώ να διακρίνω δύο κατηγορίες. Η πρώτη αφορά την συνέχεια του Watch the Throne και την συνεργασία του με τον Kanye. H δεύτερη περιλαμβάνει κομμάτια που θυμίζουν πιο πολύ το κλασσικό στυλ του Jay, με κάποιες πινελίες, όπως πιο ηλεκτρονικά beats ή πιο rock ενορχηστρώσεις. Ας αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα στα κομμάτια. Το Crown θυμίζει έντονα Kanye West και είναι το αποτέλεσμα της επιρροής που έχει η αισθητική του K στον J. Στο Picasso Baby ξεχωρίζουν τα ντραμς που πλαισιώνουν το μπιτ και δίνουν μια δυναμική στο narrative. To Tom Ford θυμίζει κάτι από του μινιμαλισμό του Jeezus, και αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι είναι το όνομα σχεδιαστή μόδας, ενδείκνυται για συναυλιακό κομμάτι και επαφή με τον κόσμο. Το Fuckwithmeiknowigotit όπως λέει και το όνομα, παραπέμπει σε diss κομμάτι και ποντάρει στα μπασα και στο attitude. To Oceans είναι η συνεργασία του με τον Frank Ocean, και από εκεί αντλεί και την αισθητική του, αν και το μπιτ με τα κρουστά εξακολουθούν να δίνουν το παρόν. Το F.U.T.W. έχει μέσα του από τα πιο όμορφα samples του δίσκου και θυμίζει παλιότερα κομμάτια και τεχνοτροπία, για να δώσει πάσα στο somewhereinamerica που θα μπορούσε άνετα να υπήρχε σε παλαιότερο δίσκο.

Συνοψίζοντας, αν ξεπεράσει κανείς τα ταμπού περί hip-hop, ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, και έχει αρκετά μεγάλο εύρος, για να βρει κανείς τα κομμάτια που του αρέσουν.

_
8.5

Those will burn: Holy Grail, Tom Ford, Heaven, Crown

και για να πλαισιώσει το review


Thursday, July 11, 2013

Ride Into The Sun - Ride Into The Sun [MINI LP]

Ride Into The Sun
Ride Into The Sun [Mini LP]
(2013)

Δεν ξέρω αν σε κάποιον έχει λείψει μια καλή ψυχεδέλεια με την βρωμιά των πρώτων δίσκων των BRMC...σε μένα έχει..
οι Ride Into The Sun γεμίζουν λίγο αυτή την έλειψη...
δεν είναι αμερικάνοι, αλλά αυστραλοί και την πρώτη γνωριμία με την μουσική τους την είχα με το περσινό 7" τους.
Αυτό το μινι lp περιέχει πολλά απο αυτά που γουσταρίζω τελευταία στη μουσική..
βρωμιά, μπάσα, ψυχεδέλεια και μια δυο καλές γκαραζομπαλάντες (αν και εδώ γέρνουν προς την alternative πλευρά του garage και όχι της ροκενρολ).
Το hunt like wolves είναι ένας δυναμίτης...και κάπως έτσι ξεκινάει ο δισκάκος...και δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι γίνεται και φτάνεις στο These Are The Ones That Shoot (νούμερο 3) και σε καθηλώνει το μπάσο και η κιθάρα...αλητήρια δύναμη με έναν υπνωτικό ρυθμό για να μπει στο Gun Song που σε στέλνει με μανία στο Hero...Βρώμικα μπάσα και ριφς που έρχονται σε αντίθεση με την σκοτείνή και μακρινή φωνή..
Δίσκος κάτω απο 25 λεπτά που μπαίνει στο repeat και γίνεται κόλαση ειδικότερα εκεί όπου η φωνή δηλώνει με νηφαλιότητα:

mother you never tried/sister you were to kind/father you lost your mind...

το too cold κουβαλά μαζί του καμιά 50αριά διαφορετικές επηρροές και κάτι ψυχεδελικά πλήκτρα στο βάθος...

_
8.0

Those will burn: Hero, Hunt like wolves, Too cold


Friday, July 5, 2013

Quasimoto - Yessir Whatever

Quasimoto
Yessir Whatever
(Stones Throw, 2013)

Το Yessir Whatever δεν είναι ακριβώς καινούργιος δίσκος. Είναι συλλογή κομματιών που ηχογράφησε ο Madlib από το 2000 που κυκλοφόρησε το κλασσικό πλέον The Unseen μέχρι σήμερα. Κάποια από αυτά έχουν ήδη κυκλοφορήσει με κάποια μορφή (singles κτλ) κάποια βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Αλλά μάλλον δεν έχει και μεγάλη σημασία που δεν είναι καινούργια. Ο Madlib αποτελεί εγγύηση τόσο όταν ασχολείται με το hip hop όσο και όταν βουτάει στη jazz με τους Yesterdays New Quintet (ίσως λίγο περισσότερο με το δεύτερο). Εξάλλου οι φήμες λένε ότι μέσα στη χρονιά θα κυκλοφορήσει ο δίσκος του Mos Def σε συνεργασία με τον Madlib, οπότε σύντομα θα έχουμε και καινούργιο υλικό. Αν μάλιστα καταφέρει να συνεννοηθεί και με τον Doom ώστε να βγει επιτέλους και το 2ο Madvillain τότε δεν μένει τίποτα άλλο να ζητήσουμε.
Εξάλλου το Yessir Whatever ακούγεται φρέσκο και απολαυστικό. Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτά που συμβαίνουν στο hip hop αυτή την περίοδο, αλλά έτσι και αλλιώς ο Madlib ποτέ δεν ακολουθούσε μόδες και τάσεις. Έχει καταφέρει να θέσει τον εαυτό του εκτός όλου αυτού του συστήματος. Το μόνο που λείπει ίσως σε σχέση με τους άλλους δύο δίσκους που κυκλοφόρησε ως Quasimoto είναι η συνοχή των κομματιών που θα τα έκανε να ακούγονται σαν ενιαία δουλειά. Αλλά πέρα από αυτό με κομμάτια όπως τα Astronaut, Planned Attack, Am I Confused και LAX JFK μόνο ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει. Επιπλέον, δεν μπορείς να παραβλέψεις και την αναφορά στο Ignatz και τον Krazy Kat στο χαρακτήρα που αναπαριστά τον Quasimoto στα εξώφυλλα (που εδώ 'ξεφλουδίζεται'!). Και πέρα από τη μουσική, είναι και όλες αυτές οι αναφορές που κάνουν τη δουλειά του Madlib ξεχωριστή.

_
8.3

Those will burn: Am I Confused, LAX JFK