Mical Cronin, MCII

Mical Cronin MCII (Merge, 2013)

   Αναγκαστικά ξεκινώντας αυτό το ρεβιού, πρέπει να αναφερθούμε στον Ty Segall, τον κύριο τον οποίο έχουμε αποθεώσει πολλάκις σε αυτό το μπλογκ (εδώ). Σε αντίθεση με την θεωρία ορισμού ως αντίθεσης σε έναν εχθρό και κάτι αλλά τέτοια μαοϊκά, εδώ θα περίμενε κανείς να έχουμε ένα σωρό άλλα κλισέ, όπως στην σκιά του τάδε, δίπλα στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, ο πρώτος είναι τα πάντα αλλά ο δεύτερος τίποτα και άλλα τέτοια όμορφα. Στην περίπτωση του Mikal Cronin δεν ισχύει τίποτα από αυτά.
   Θα ξεκινήσω με μία εμπεριστατωμένη άποψη(#νοτ). Δεν ξέρω τι στο διάολο τους ταΐζουν εκεί στο West Coast αλλά τα παλικάρια ξεχειλίζουν από δημιουργικότητα (παραγωγικότητα και άλλες -ότητες). Είναι ο πρώτος δίσκος του Mikal Cronin (ως σόλο αρτιστ) που άκουσα, και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. Περίμενα να ακούσω κάτι παρόμοιο με τα ψυχεδελικά και πανκ ακούσματα που είχα συγκρατήσει από τις συνεργασίες που είχε. Μάλιστα είχαμε την τύχη να τον δούμε και από κοντά ως μέλος του Ty Segall group πέρσι τον χειμώνα σε ένα αξέχαστο live. Τελικά ο προσωπικός του δίσκος είναι κάπως πιο μακριά από αυτά, αλλά κάτι παραπάνω από άξιος αναφοράς.
   Η λέξη προσωπικός είναι νομίζω η λέξη που μου ήρθε πρώτα στο μυαλό όταν σκέφτηκα να γράψω για αυτόν τον δίσκο. Έχει αυτό το νοσταλγικό-μελαγχολικό ύφος που ξυπνά μέσα σου ένα σωρό προσωπικά βιώματα και σε ωθεί να ταυτιστείς μαζί του. Και είναι πολύ εύκολο να γίνει αυτό. Στο δίσκο υπάρχει διάσπαρτη μια νεανική ανασφάλεια, αυτό που αναφέρει σε συνεντεύξεις του για το πως είναι να είσαι 27 χρονών και να βλέπεις γύρω σου άλλους να έχουν σταθερές δουλείες, να κάνουν οικογένειες και εσύ να είσαι πολύ μακριά από όλα αυτά. Ο δίσκος αποτελεί το αντιστάθμισμα του σκληρού ήχου που περιτριγυρίζει τον καλλιτέχνη τόσο καιρό που περιοδεύει με τον Ty. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποια δυνατά κιθαριστικά σόλο, αλλά εντείνουν το νόημα και πνεύμα του δίσκου χωρίς να τον αλλοιώνουν. Ο Mikal διαθέτει μια πραγματικά εντυπωσιακή φωνή, και δυνατότητα να ερμηνεύει σωστά τα κομμάτια. Και δεν εννοώ να έχει απλώς τον σωστό τόνο, αλλά να μπορεί να μας μεταφέρει τα σωστά συναισθήματα κάθε φορά. Μιλώντας λοιπόν για συναισθήματα, που είναι και το πιο δυνατό σημείο του δίσκου, θα αναφερθώ στο εξώφυλλο για να γίνω λίγο γραφικός. Δεν μπορούσα να αντισταθώ όμως και να μην επισημάνω την αναλογία. Μια εικόνα του ουρανού που ξεκινάει από έναν φωτεινό καθαρό ουρανό και καταλήγει σε ένα μουντό συννεφιασμένο τοπίο. Εκεί νομίζω κυμαίνεται και η διάθεση του δίσκου. Ανάμεσα στην λιακάδα και τη συννεφιά. Δεν μας μιλάει για βροχή ή άλλα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα. Αναλογικά λοιπόν αναφέρεται στις μικρές στιγμές μια καθημερινότητας, κάτι που μόνο ενισχύει το προσωπικό ύφος του δίσκου σαν ένα ημερολόγιο που ο καλλιτέχνης μοιράζεται μαζί μας. Συνοψίζοντας λοιπόν, έχουμε μια ποπ μελαγχολία εκφρασμένη από έναν καλλιτέχνη που περιτριγυρίζεται από garage και punk rock. Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά πολύ καλό. Αυτό που μου θύμισαν τα πρώτα ακούσματα, όσων αφορά τα πιο μελαγχολικά κομμάτια του δίσκου, είναι gothic rock, Bauhaus και Peter Murphy αλλά μια μικρή επίσκεψη στην αρχειοθήκη μου επαλήθευσε τον κανόνα ότι αυτά συνήθως έχουν να κάνουν με προσωπικές αναφορές.
  Μιλώντας λίγο παραπάνω για το συνθετικό κομμάτι του δίσκου, θα λέγαμε ότι βασίζεται στην μελωδία. Τραγούδια στα οποία οι στίχοι γράφτηκαν την ίδια στιγμή με την μουσική, -αυτή η εκφραστικότητα στο Piece of Mind, σκοτώνει... - Βασικοί συντελεστές είναι η κλασσική κιθάρα, το πιάνο και η φωνή του Mikal. Παρόλα αυτά δεν ξεχνάει τι μπορεί να κάνει ένα pedal και τα εφέ με τα οποία καταπιάνεται αυτός και η παρέα του. (change). Επιστρέφοντας στη δημιουργικότητα που ανέφερα αρχικά, ο δίσκος κλείνει με το Piano Mantra, όπου ο Mikal δεν φοβάται να τραγουδήσει μόνο με τη συνοδεία κλασσικών οργάνων, παρουσιάζοντάς μας το εύρος των δυνατοτήτων του, και φέρνοντας την μουσική σύνθεση ξανά σε πρώτο πλάνο. Δεν μπορώ να κλείσω παρά με το ρεφρέν από το Shout it out, που είναι και το πιο συναυλιακό τραγούδι και hitακι του δίσκου.

 "Do I shout it out?/ Do I let it go?/ Do I even know what I'm waiting for?/ No, I want it now/ Do I need it, though? 

9 
 
Those will burn: Shout it Out, See it my Way, Piece of Mind, I'm Done Running From You

και για να πλαισιώσει το review