 | New Order Lost Sirens (Rhino, 2013) |
Υπό άλλες συνθήκες ένας δίσκος με καινούργια μουσική από τους New Order θα ήταν για μένα το γεγονός της χρονιάς. Καλώς ή κακώς, με το Lost Sirens είχα χάσει το ενδιαφέρον μου από την αρχή. Ούτε αναμονή, ούτε ανυπομονησία ούτε τίποτα. Ένας από τους λόγους, μάλλον ο σημαντικότερος, ήταν όλο το 'δράμα' πίσω από την κυκλοφορία του: Ο Hooky φεύγει από την μπάντα, τσακώνεται με τους υπόλοιπους, λέει ότι οι New Order δεν υπάρχουν πια, οι υπόλοιποι διαφωνούν, αποφασίζουν να συνεχίσουν μόνοι τους, η Gillian επιστρέφει, αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν μία σειρά από τραγούδια που περίσσεψαν από το Waiting for the sirens call, αρχίζουν οι διαμάχες με τον Hooky για τα δικαιώματα των τραγουδιών και διάφορα αντίστοιχα γεγονότα. Αυτό βέβαια, μέχρι τη στιγμή που ο δίσκος πράγματι κυκλοφόρησε. Εκεί δεν άντεξα, λύγισα. Τον κατέβασα αμέσως και τον άκουσα. Έτρεξα να αγοράσω και το βινύλιο, και απογοητεύτηκα όταν έμαθα ότι έπρεπε να περιμένω μία εβδομάδα γιατί είχε τελειώσει η πρώτη παραλαβή. Οπότε, έστω και αργά, ο παλιός εθισμός σε ό,τι έχει σχέση με τη μουσική της τετράδας από το Manchester αποκαταστάθηκε.
Το αποτέλεσμα? Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του: Το I'll Stay with you είναι ένας μικρός, κιθαριστικός pop δυναμίτης, catchy as hell, θα μπορούσε να βρίσκεται σε έναν από τους δύο προηγούμενους δίσκους τους και μάλιστα να ξεχωρίζει. Η συνέχεια βέβαια, κινείται λίγο πιο χαμηλά: Τα Sugarcane, Recoil και California Grass δεν σε κερδίζουν με την πρώτη. Χρειάζονται δύο – τρεις ακροάσεις για να μπορέσουν να κάτσουν μέσα σου, και από εκεί να σου αποκαλύψουν όλες τους τις λεπτομέρειες. Αλλά αφού γίνει αυτό, όλα λειτουργούν όμορφα, οι μελωδίες, το μπάσο του Hooky, η φωνή και οι αφελείς στίχοι του Bernard, οι κιθάρες, τα πλήκτρα, τα διακριτικά beats. Και τα τρία περιέχουν και από μία μικρή έκπληξη που συνεισφέρει ακόμα περισσότερο: Στο Sugarcane είναι αυτό το disco πέρασμα στη μέση του που μοιάζει να ξέφυγε από κάποιο δίσκο της Donna Summer, στο Recoil είναι το οργανικό δίλεπτο που βρίσκεται στο τέλος του με το μπάσο να συνομιλεί με τα πλήκτρα, στο California Grass είναι τα έγχορδα που συνοδεύουν διακριτικά τις κιθάρες σε σημεία, αλλά και η εξέλιξη του βασικού riff της κιθάρας που προς το τέλος μεταλλάσσεται και αρχίζει και φέρνει στο μυαλό τους Cure. Φτάνουμε αισίως στη μέση του δίσκου και στο Hellbent, το οποίο είναι το ένα από τα δύο κομμάτια που ήδη ξέρουμε, είχε συμπεριληφθεί στο total (και είχαμε ξαναγράψει εδώ), κιθαριστικό, όμορφο και θυμίζει ίσως περισσότερο απ' όλα το Get Ready. Η σκυτάλη στο Shake it up: Λίγο πιο upbeat και χορευτικό, αλλά ίσως και λίγο πιο αδιάφορο, με το ριφάκι του Hooky που ξεκινάει λίγο πριν ολοκληρωθεί το πρώτο λεπτό του τραγουδιού, να είναι σίγουρα το highlight (οκ, δεν θα κρατηθώ, και μοιάζει υπερβολικά με την εισαγωγή από αυτό). I've got a feeling στη συνέχεια, διασκεδαστικός ο τίτλος γιατί παραπέμπει σε αυτό εδώ φυσικά (σε λίγο θα αρχίσουν να επαναλαμβάνουν και τους τίτλους των τραγουδιών που κυκλοφόρησαν ως new order). Οι κιθάρες του Bernard ξενίζουν λίγο – ίσως λίγο πιο commercial από ό,τι περιμένει κανείς από τους new order, μάλλον είναι και το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, το μόνο ίσως που του λείπουν εκείνες οι αναπάντεχες αλλαγές που εξασφαλίζουν την επιτυχία όλων των άλλων (το 'αναπάντεχες' δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη, είναι αυτό το 'όλο κάτι να θυμίζει, και να μην ξέρουμε τι' που λέει ο Λουκιανός). Και φτάνουμε στο δεύτερο γνωστό. Το I told you so από το Waiting for the siren's call, το οποίο όμως έχει μεταλλαχτεί τόσο ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξή του, πιο αργό, κιθαριστικό, ίσως ένα τσακ πάνω από την πρώτη εκτέλεση.
Συνοψίζοντας λοιπόν. Το Lost Sirens, κατ' αρχήν, δεν είναι καινούργιος δίσκος. Είναι τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί από το 2005, και απλά δεν μπήκαν στον δίσκο. Λειτουργεί όμως μία χαρά σαν σύνολο και μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα στις αυθεντικές σειρήνες (αν και του λείπει ένα Dracula's Castle ή ένα Waiting for the sirens call). Επίσης, όπως και ο δίσκος του 2005, δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικά καινούργιο. Είναι όμως μία επίδειξη δεξιοτεχνικής pop τραγουδοποιίας, όπου ή κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη, ο κάθε ήχος υπάρχει για να συνεισφέρει στο αποτέλεσμα. Βέβαια, είναι πολύ πιθανό ότι δεν έχει τίποτα που να μπορεί να συγκινήσει ιδιαίτερα τους περισσότερους, αλλά είναι και σχεδόν σίγουρο ότι για αυτούς που σε κάποια φάση της ζωής τους εθίστηκαν στους new order (σαν και εμένα) είναι το καλύτερο δώρο. Αλλά δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ και λίγο, δεδομένου του ότι το μπασο αποτελεί μόνιμο highlight στο δίσκο: ο Hooky δεν θέλει να βλέπει τους υπόλοιπους ούτε ζωγραφιστούς πλέον (και αντίστροφα) οπότε οι τρεις θα ηχογραφήσουν με καινούργιο μπασίστα. Θα μπορέσει να προκύψει έτσι ένας δίσκος που να ακούγεται σαν new order και όχι σαν electronic με το new order απλά σαν όνομα?
_
8.3Το αποτέλεσμα? Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του: Το I'll Stay with you είναι ένας μικρός, κιθαριστικός pop δυναμίτης, catchy as hell, θα μπορούσε να βρίσκεται σε έναν από τους δύο προηγούμενους δίσκους τους και μάλιστα να ξεχωρίζει. Η συνέχεια βέβαια, κινείται λίγο πιο χαμηλά: Τα Sugarcane, Recoil και California Grass δεν σε κερδίζουν με την πρώτη. Χρειάζονται δύο – τρεις ακροάσεις για να μπορέσουν να κάτσουν μέσα σου, και από εκεί να σου αποκαλύψουν όλες τους τις λεπτομέρειες. Αλλά αφού γίνει αυτό, όλα λειτουργούν όμορφα, οι μελωδίες, το μπάσο του Hooky, η φωνή και οι αφελείς στίχοι του Bernard, οι κιθάρες, τα πλήκτρα, τα διακριτικά beats. Και τα τρία περιέχουν και από μία μικρή έκπληξη που συνεισφέρει ακόμα περισσότερο: Στο Sugarcane είναι αυτό το disco πέρασμα στη μέση του που μοιάζει να ξέφυγε από κάποιο δίσκο της Donna Summer, στο Recoil είναι το οργανικό δίλεπτο που βρίσκεται στο τέλος του με το μπάσο να συνομιλεί με τα πλήκτρα, στο California Grass είναι τα έγχορδα που συνοδεύουν διακριτικά τις κιθάρες σε σημεία, αλλά και η εξέλιξη του βασικού riff της κιθάρας που προς το τέλος μεταλλάσσεται και αρχίζει και φέρνει στο μυαλό τους Cure. Φτάνουμε αισίως στη μέση του δίσκου και στο Hellbent, το οποίο είναι το ένα από τα δύο κομμάτια που ήδη ξέρουμε, είχε συμπεριληφθεί στο total (και είχαμε ξαναγράψει εδώ), κιθαριστικό, όμορφο και θυμίζει ίσως περισσότερο απ' όλα το Get Ready. Η σκυτάλη στο Shake it up: Λίγο πιο upbeat και χορευτικό, αλλά ίσως και λίγο πιο αδιάφορο, με το ριφάκι του Hooky που ξεκινάει λίγο πριν ολοκληρωθεί το πρώτο λεπτό του τραγουδιού, να είναι σίγουρα το highlight (οκ, δεν θα κρατηθώ, και μοιάζει υπερβολικά με την εισαγωγή από αυτό). I've got a feeling στη συνέχεια, διασκεδαστικός ο τίτλος γιατί παραπέμπει σε αυτό εδώ φυσικά (σε λίγο θα αρχίσουν να επαναλαμβάνουν και τους τίτλους των τραγουδιών που κυκλοφόρησαν ως new order). Οι κιθάρες του Bernard ξενίζουν λίγο – ίσως λίγο πιο commercial από ό,τι περιμένει κανείς από τους new order, μάλλον είναι και το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, το μόνο ίσως που του λείπουν εκείνες οι αναπάντεχες αλλαγές που εξασφαλίζουν την επιτυχία όλων των άλλων (το 'αναπάντεχες' δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη, είναι αυτό το 'όλο κάτι να θυμίζει, και να μην ξέρουμε τι' που λέει ο Λουκιανός). Και φτάνουμε στο δεύτερο γνωστό. Το I told you so από το Waiting for the siren's call, το οποίο όμως έχει μεταλλαχτεί τόσο ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξή του, πιο αργό, κιθαριστικό, ίσως ένα τσακ πάνω από την πρώτη εκτέλεση.
Συνοψίζοντας λοιπόν. Το Lost Sirens, κατ' αρχήν, δεν είναι καινούργιος δίσκος. Είναι τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί από το 2005, και απλά δεν μπήκαν στον δίσκο. Λειτουργεί όμως μία χαρά σαν σύνολο και μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα στις αυθεντικές σειρήνες (αν και του λείπει ένα Dracula's Castle ή ένα Waiting for the sirens call). Επίσης, όπως και ο δίσκος του 2005, δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικά καινούργιο. Είναι όμως μία επίδειξη δεξιοτεχνικής pop τραγουδοποιίας, όπου ή κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη, ο κάθε ήχος υπάρχει για να συνεισφέρει στο αποτέλεσμα. Βέβαια, είναι πολύ πιθανό ότι δεν έχει τίποτα που να μπορεί να συγκινήσει ιδιαίτερα τους περισσότερους, αλλά είναι και σχεδόν σίγουρο ότι για αυτούς που σε κάποια φάση της ζωής τους εθίστηκαν στους new order (σαν και εμένα) είναι το καλύτερο δώρο. Αλλά δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ και λίγο, δεδομένου του ότι το μπασο αποτελεί μόνιμο highlight στο δίσκο: ο Hooky δεν θέλει να βλέπει τους υπόλοιπους ούτε ζωγραφιστούς πλέον (και αντίστροφα) οπότε οι τρεις θα ηχογραφήσουν με καινούργιο μπασίστα. Θα μπορέσει να προκύψει έτσι ένας δίσκος που να ακούγεται σαν new order και όχι σαν electronic με το new order απλά σαν όνομα?
_
Those will burn: I'll stay with you
Posts
No comments:
Post a Comment