Thursday, June 21, 2012

When - Misshimmisshimmisshim

When
Misshimmisshimmisshim
(Jester, 2011/2012)

Το Misshimmisshimmisshim κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο. Δυστυχώς μου πείρε 3 μήνες μέχρι να μάθω για τη κυκλοφορία του, και άλλους 2 μήνες μέχρι να μπορέσω να το βρω. Βάλτε και τον απαραίτητο 1 μήνα ακρόασης που χρειάζεται ο κάθε δίσκος των when για να μπορέσεις να αρχίσεις να καταλάβεις τι γίνεται, και εδώ είμαστε. Έχω ξαναγράψει για τους when, οι οποίοι πρέπει να ομολογήσω ότι αποτελούν μία από τις εμμονές μου. Είχα μάλιστα υποσχεθεί και ένα retrospective το οποίο όμως δεν πρόλαβα να γράψω ποτέ. Καταλαβαίνω προφανώς ότι δεν έλειψε ιδιαίτερα και σε κανέναν, αλλά, μεταξύ μας, για εμένα θα το έγραφα έτσι κι αλλιώς. Ίσως να τα καταφέρω κάποια στιγμή.
Οι δύο προηγούμενοι δίσκοι των when ήταν λοιπόν λίγο ειδικές περιπτώσεις. Κάτι που δεν λέει και πάρα πολλά, γιατί ουσιαστικά όλοι τους είναι ειδικές περιπτώσεις, αλλά αυτοί οι δύο συγκεκριμένα είχαν και το επιπλέον ειδικό χαρακτηριστικό ότι έβγαιναν λίγο εκτός της γραμμής που ορίζει τη μουσική εξέλιξη του νορβηγού μουσικού. Ο ένας ήταν ένα tribute στον sun ra, ο άλλος μία επιστροφή στις μουσικές που εξερευνούσε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το misshim λοιπόν μας επαναφέρει εκεί που σταμάτησε η διαδρομή του το 2007, στο Trippy Happy. Με άλλα λόγια κάτι που επιφανειακά μοιάζει με ηλιόλουστη '60s ποπ, κάπου ανάμεσα στους Beach Boys και τους Beatles. Αυτές συνεχίζουν να είναι και οι βασικές αναφορές εδώ (όπως άλλωστε δείχνει και ο τίτλος - σας προκαλώ να ψάξετε στο ίντερνετ για ένα δίσκο που λέγετε Misshimmisshimmisshim από ένα συγκρότημα που λέγεται when, είναι η απόλυτη anti-piracy τακτική). Αλλά δεν γελιόμαστε εύκολα, με τους when αυτό που φαίνεται επιφανειακά δεν είναι ποτέ αρκετό για να περιγράψει το τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στο δίσκο. Οκ, μπορεί να μην είναι πλέον τόσο πρωτοπόροι όσο ήταν στα '80s η στα '90s, αλλά συνεχίζουν να είναι πολύ πιο μπροστά από τους περισσότερους. Εδώ λοιπόν έχουμε μία επανάληψη του Trippy Happy, αλλά ευτυχώς χωρίς τις κοιλιές που έκανε εκείνος ο δίσκος. Τι είναι στην πραγματικότητα λοιπόν το περιεχόμενο; Εδώ δυσκολεύομαι λίγο. Πάρτε για παράδειγμα το Vertigo: Για περίπου 2.5 λεπτά έχουμε μία ακουστική εισαγωγή με κάποιες ψυχεδελικές αποχρώσεις από μία κιθάρα και μία απαλή φωνή από πάνω. Αλλά ξαφνικά κάπου εκεί στο 3:00 εμφανίζονται από το πουθενά κάτι απίστευτες φωνητικές μελωδίες που λες και βγήκαν κατευθείαν μέσα από το smile. Και όσο προσπαθείς να καταλάβεις από που σου ήρθαν οι when πηγαίνουν, μέσα στο ίδιο κομμάτι, από ένα folk πέρασμα σε ένα δίλεπτο 'καθαρόαιμο' prog rock κλείσιμο. Ή το Beaches: οι αγγελικές φωνές που ανοίγουν το κομμάτι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να σε προετοιμάσουν για τις ανατολίτικες μελωδίες που ακολουθούν, τα σιτάρ σε μία dessert εκδοχή που τις εισάγουν ή σε αυτό που θα μπορούσε να είναι ηχητικά εφέ για cartoon και εμφανίζεται που και που στο background. Ή το Misshimmisshimmisshim (Fuck You! Bela Lugosi Is Not Dead): spoken samples, απόκοσμα ορχηστρικά μέρη και ξαφνικά ένα ρυθμικό tribal δίλεπτο. Και παρόλα αυτά, μην σας περάσει από το μυαλό ότι ο δίσκος είναι ένα συνονθύλευμα από ανομοιογενή στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι συμπαγές και δεμένο. Απλός ο δίσκος αρνείται οποιαδήποτε προσπάθεια κατηγοριοποίησης. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να βρείτε το δίσκο, και στη συνέχεια εξίσου πολύς χρόνος για να μπορέσετε να μπείτε στο κόσμο του. Αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Γιατί σταδιακά ένα ένα τα κομμάτια αρχίζουν και σου ανοίγονται. Και από τη στιγμή που θα γίνει αυτό, περιέχουν τόσο πολλά στοιχεία που δεν πρόκειται να βαρεθείτε με τίποτα.
_
8.6

Those will burn: Vertigo, Beaches, Misshimmisshimmisshim (Fuck You! Bela Lugosi Is Not Dead), The Scream


το μοναδικό που υπάρχει στο youtube:

Saturday, June 16, 2012

Marietta Fafouti - Homemade Joy / Neon - Κάθε Πραγματικότης, Αποκρουστική

Marietta Fafouti
Homemade Joy
(Inner Ear, 2012)

                     Neon
                    Κάθε Πραγματικότης,              
                                    Αποκρουστική
                    (Inner Ear, 2012)

Όι δύο δίσκοι έφτασαν την ίδια μέρα στο σπίτι και έτυχε να τους ακούσω με την σωστή σειρά καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως είναι δύο δίσκοι σίγουρα πολύ διαφορετικοί, μα συνάμα συμπληρωματικοί με ένα τρόπο αρκετά εσωστρεφή.


Μαριέττα
Έβαλα λοιπόν την σπιτική χαρά σε μια παραλία, και ενώ τα ούζα ερχόνταν τον ένα μετά το άλλο. Και ξεκίνησε το καλοκαίρι από εκεί. Μελωδικό (αρκετά πιο ποπ από ότι νόμιζα ότι αντέχω), ρομαντικό μα και τόσο παιχνιδιάρικο, χαρούμενο. Το Εκπληκτικό kookoobadi ανοίγει τον δίσκο δείχνοντας σου τον ρυθμό που θα πρέπει να βρεις για να συνεχίσεις.

Όταν πριν λίγες μέρες ο worker είχε γράψει: "Μου ήρθαν σήμερα στο mail με το newsletter της inner ear. Δροσερά και επικίνδυνα ξέγνιαστα. Το ατού όμως είναι οι 60s/70s επιρροές. Θα μπορούσαν να τα είχαν γράψει οι Last Shadow Puppets." δεν περίμενα ότι όλος ο δίσκος θα μπορούσε να αντέξει συνολικά να είναι τόσο καλός και χαρούμενος(με τον δικό του τρόπο)...

Τραγούδια που σου φέρνουν στο μυαλό από λιλι αλεν και λαστ σαντοου μέχρι winehouse και χατζιδάκη...και σε μένα θύμησαν και λίγο girls (αλλά μάλλον είναι μόνο δικιά μου εικόνα). Ο δίσκος περνάει μέσα από κύμματα που γυαλίζουν, ζεστές παραλίες, μπύρες κάτω από ξαπλώστρες και γυναίκες με σιξτις μαγιό να χορεύουν.. Ο animalικός morricone είναι ένα θαυμάσιο κομμάτι που δείνει την θέση του στο στακάτο Get Up και εδώ μπαίνουν τρομπέτες και φωνητικά για να σε κάνουν να χορέψεις..(επίσης become the sun)και σκάει το home...αργόσυρτο, σε κάποιο σέπια σχολικό χορό. Παύση. Που μαζί με το june 2 (και ειδικότερα το ρεφρεν) είναι συγκινητικά και πανέμορφα.
Ο δίσκος κινείται με άνεση σε αυτά τα επίπεδα και μερικές φορές γίνεται λίγο πιο trip hop είτε λίγο πιο cocorosikos...με έναν καταδικό του τρόπο. Μοναδικό.


μετά ήρθαν οι neon...
η πρώτη μου ένσταση είχε να κάνει με τον καρυωτάκη. Γιατί; Τι παραπάνω μπορεί κάποιος να δώσει στον τρόπο που έχουμε διαβάσει και ακούσει τον καρυωτάκη τόσα χρόνια..; Διαβάζω τα ποιήματα και βλέπω δυο που τα ξέρω καλά. Κι αν έσβησε σαν ίσκιος και το εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο. Διάφανα κρίνα το πρώτο, μωρά στη φωτιά το δεύτερο με τον ρυθμό του καθενός να μου έρχεται στο μυαλό μόλις διαβάζω τους στίχους..(τα ανδρείκελα δεν μου άρεσαν ποτέ από υπόγεια ρεύματα). Δύσκολο σκέφτηκα να παρακολουθήσω τον δίσκο.. πόσο λάθος.

Ο δίσκος είναι ονειρικός. Δυσκολοκατάβλυτος, περίεργος, μονόχνωτος μα καλοκαιρινός και επαναλαμβάνω ονειρικός.

Οι στίχοι πράγματι ταιριάζουν απόλυτα στην μουσική των Neon και στέκουν μπροστά χωρίς φαμφάρες. Βοηθούν και οι διαφορετικές φωνές, που μεταξύ απαγγελίας και τραγουδιού εναρμονίζονται απόλυτα με το όλο concept.
Ξεκίνημα με τον Μιχαλιό και τον the boy να δίνει ένα ιδιαίτερο στίγμα κι ακολουθεί η Εσπέρα με τον Lolek. Ακουστική κιθάρα, φωνή και μια τρομπέτα στο τέλος να απογειώνει το κομμάτι.

Όταν ο δίσκος φτάνει στο πρώτο "γνωστό" κομμάτι: κι αν έσβησε σαν ίσκιος, σε έχει κάνει να ξεχάσεις οποιαδήποτε αγωνία για το πως θα το ακούσεις, σαν μια ηλεκρονική βερσιόν της Δανάης η Etten καταφέρνει να σκαλίσει πάνω σου τους στίχους λέξη λέξη, εδραιώνοντας με άνεση την οπτική των neon για τον καρυωτάκη.

Ο the boy στην επιστροφή ντύνεται "ελληνικό ροκ" των 90'ς και δίνει για μενά ίσως την καλύτερη ερμηνεία του άλμπουμ και μια από τις καλύτερες δικές του.

Μετά την δεύτερη και την τρίτη φορά που έβαλα τον δίσκο για μένα ήταν σίγουρο πως το όλο εγχείρημα πέτυχε. Οι neon πράγματι πήραν την ποίηση του καρυωτάκη και έφτιαξαν μια συλλογή από κομμάτια τα οποία τα διαπερνά μια κοινή ιδέα, μια κοινή αρχή. Κομμάτια μοναδικά, πανέμορφα.


_
8.2 / 8.5

Those will burn: morricone, get up, stay, home / ο μιχαλιός, εσπέρα, κι αν έσβησε σαν ίσκιος, επιστροφή


Wednesday, June 6, 2012

Thee oh Sees - An Club 04.06.2012

Τίμιοι. Εργατικοί.Φασαριόζοι...

Όταν κατέβαινα προς το κέντρο κανα μισάρω πριν την συναυλία, έφερνα στο μυαλό μου τα πρώτα single τους αλλά και το help, τον πρώτο δίσκο που τους άκουσα ολοκληρωμένο το '09...απο τότε λοιπόν, είχα μεγάλη όρεξη να τους δω.

Την συναυλία άνοιξαν οι baby guru, χωρίς να με κερδίσουν (η πρώτη φορά που τους έβλεπα live) ούτε δευτερόλεπτο δυστυχώς...Περιμένοντας υπομονετικά να τελειώσουν ένας φίλος μου έλεγε πως τους είχε δει στο παρίσι πριν 2 χρόνια, κι ότι έχουν νευρό και ένταση...

και κάπου εκεί ανέβηκαν στη σκηνή 4 άτομα με την μορφάρα τον Petey Dammit!, σε ρόλο τρελού αγγλουριού...και μόνο το κομμάτι τούρτας στο λαιμό του γμάει μάνες...που από τον τρόπο που λειτουργούσε στην συναυλία, πέρα από το γούστο του...έχω να πω πως ήταν και πολύ ευχάριστος...


Η μπάντα δεν είναι τίποτα γυμνασιόπαιδα που πήραν δυο κιθάρες, μια όμορφη κιμπορντίστρια και έναν τύπα να βαράει τα τύμπανα...είναι καλοί μουσικοί με καλύτερο τον φυσικό αρχηγό της μπάντας John Dwyer ο οποίος έδενε όλη την ομάδα σε ένα σφιχτό σύνολο (ο ήχος της κιθάρας του είναι τόσο βρωμιάρικα sixties που σε λιώνει).


Δύο ώρες παρα κάτι, μαζί με τα 2 τραγούδια του ενκορ σε ένα An club όπου ο κόσμος χτυπιόταν από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία και τις κοπέλες (ειδικότερα από την μεριά του John) να τρελαίνονται σε κάθε του στριγγλιά. Τιμιότατοι. Με πολλά τραγούδια και με μεγάλη δυναμική... Well fckin' done.







εδώ ένα μικρό δείγμα:






και στο mixtape καλύτερες εικόνες από την δικιά μου....