Εγγονόπουλος, Πουλικάκος,Socos - Η Ύδρα των Πουλιών

Εγγονόπουλος, Πουλικάκος,Socos Η Ύδρα των Πουλιών (Puzzlemusik, 2010)

Αν η ποίηση είναι μια μικρή οπή προς το άπειρο, ο κύκλος μιας ρόδας ποδηλάτου που γυρίζει-γυρίζει τότε δεν μένει τίποτε άλλο από μια παράνοια: αναγνωρίζει κάποιος αμέσως το τρελό pattern του socos...διάυγεια και πολυπλοκότητα, ώρες ώρες και λίγη πολυλογία...Ετερόκλητα μουσικά στοιχεία προσπαθούν να δαμάστούν από τον εγγονόπουλο και να δαμάσουν τον Πουλικάκο, ή μάλλον το αντίθετο...χμμ.

μὴν κλαὶς — μὴν κλαὶς καλὴ —
τὶς μέρες ποὺ πέρασαν:
εἴτανε — νὰ τὸ ξέρης — δῶρο τῶν θεῶν

Ο δίσκος ανοίγει τόσο εκκωφαντικά που ώρες ώρες φοβάμαι ότι θα κολλήσω εκεί σε ένα ατέλειωτο repeat...χωρίς να μπορώ να φύγω..Η κλασική διφωνία του Πούλικα, τα άλλοτε μεταλοσόλα του Socos ακολουθούν ιδανικά τους στίχους παρουσιάζοντας μια "Ασιμική" εκδοχή, τόσο αυθεντική που φέρνει μακρινές μνήμες εξαδάχτυλου..
ο Μαθητευόμενος της ηδονής μέσα από ερωτικά σουρεαλιστικούς στίχους υποχωρεί ελάχιστα για να αποδώσει την αξία τους στο έπακρο...
Όποιος έχει ακούσει το Εκδρομαί - Μεταφοραί καταλαβαίνει πως το "Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ" αποτελεί κάποιου είδους φόρο τιμής στον πιο σουρεαλιστικό ελληνικό δίσκο. Ο ρυθμός ακολουθεί με τόση "σοβαρότητα" τους στίχους για πρώτη φορά ώστε όταν μπαίνει το σφύριγμα και αργότερα η αλλαγή του ρυθμού να νιώθεις ότι ανήκεις σε ένα παιχνίδισμα που σιγά σιγά καταλαβαίνεις...

"[...]Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβύση κι αποτόμως γυρεύει
Ν' ανεβή πιο ψηλά, να γκρεμίση, να σπάση, παραθύρια ν' ανοίξη, να φωνάξω, να κλάψη,
Να ρημάξω, ν' αράξη, να σκιστή, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ' αρβανίτικο χώμα"

κι όταν πια τελειώνει έρχονται οι ψίθυροι..οι ήχοι, οι ήχοι που είναι ικανοί να σε μεταμορφώσουν...(Κλέλια ή μάλλον το ειδύλλιο της λιμνοθάλασσας Ι)...σε εραστή.

"Σε αγαπώ και σέρνω την μακρυά μου κόκκινη κόμη στα λευκά λέπτά σου πόδια. Με εμπνέουν οι ρόγες των μαστών σου"...και μπααααμμμμμμμ.

Η Πολυξένη είναι φτιαγμένη από γαλήνη και προσμονή...πολυξένη-πολυξένη...
Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής είναι μια σύνθεση οδηγός για το τι ακούσαμε κι ακούμε...Σουρεαλιστικά στιχουργικά κλισέ τόσο όμορφα καμωμένα, στοιχεία ολόκληρης καλλιτεχνικής εποχής κυκλώνονται από παλιοροκ μουσικές και ερμηνείες με τόσα κλισέ που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δεύτερη ανάγνωση όχι των στίχων αλλά τις συνθετικής τους δυναμικής...και ξεκλειδώνει ο δίσκος....και οι στίχοι...Σ Τ Ι Χ Ο Ι....και ο πουλικάκος P E R F O R M E R....crazy love 2010...
Προσοχή στα Άνθη, η κλεφτή ματιά του Socos σε άλλου τύπου μελωποιήσεις ποιημάτων, η ερμηνευτική πιστότητα ένως ανθρώπου που κουβαλά μια ιστορία και τέλος η μάλλον αρχικά οι στίχοι...Απλοί..Λογικοί...ερωτικοί...Γόνιμοι.
Στα όρη της Μυουπόλεως Ι, ΙΙ & ΙΙΙ τρελοί ρυθμοί ενώνονται με μια αλλά υπάρχω ερμηνεία φτύνοντας στίχους, στίχους...και ξαφνικά δημοτικίζοντες αλαλαγμοί και Το καράβι του δάσους παίρνει θέση:

ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
- ένα φράκο -
χρώματος πράσινο ανοιχτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια
αν στη θέση τής
αόρατης
αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι
έτσι που ν' ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους
αν ήτανε δυνατό
ν' αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει
μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλλες της βροχής
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
- σαν ήμουνα παιδί -
κοιτάζοντας ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών

περι ύψους...μια ιστορία.
Τέλος...


Αν θεωρήσουμε πως ο πουλικάκος ήταν και είναι ο βασικός εκπρόσωπος του σουρεαλισμου στην ελληνική μουσική τότε βάζω στοίχημα πως ο εγγονόπουλος πρέπει να ήταν ο αγαπημένος του ποιητής...Τα ποιήματα που παρουσιάζονται στον δίσκο είναι προσεχτικά διαλεγμένα. Όταν είχα ακούσει από το youtube 2-3 κομμάτια αποσπασμένα από το όλο δεν μπορούσα να καταλάβω την συνέχεια και το consept...τώρα καταλαβαίνω πως ο zappa όχι μόνο δεν έχει φύγει αλλά παρέα με τον Εγγονόπουλο και τον Breton έρχονται τα βράδια στον ύπνο του Πουλικάκου και του ψιθυρίζουν λόγια ακατάληπτα...κι ο socos...;ο socos τα κάνει πραγματικότητα...Όσο για τον Εγγονόπουλο; Με ένα πινέλο στο χέρι χαμογελά βλέποντας κάποιους να κεντρίζονται ακόμα από την ποίηση του και να την κατανοούν αληθινά...τόσο που ζωγράφισε ένα γραμμόφωνο για να τ' ακούσει....

9,0

Those will burn: Άνθη, Η ύδρα των Πουλιών, Κλέλια ή μάλλον το ειδύλλιο της λιμνοθάλασσας ΙΙ, Το καράβι του δάσους

υγ: ευχαριστώ πολύ τον "άγνωστο" για το λινκ....