Monday, August 31, 2009

(Whats the story?) Oasis r.i.p

Προσωπικα θα τους λατρευω παντα για την περιοδο 1994-1996,
αλλα ηταν καιρος να διαλυθουν.




Τουλαχιστον αποχωρισαν με εναν σχετικα αξιοπρεπη τελευταιο δισκο.



Ολα τα αλλα καραγκιοζιλικια που προηγηθηκαν και αυτα που θα ακολουθησουν δεν μας αφορουν.
Αποτελουσαν ενα κεφαλαιο ειχε ξεκινησει τοσο ομορφα αλλα δυστηχως ειχε κουρασει.



Discography:
1994 Definitely Maybe - 9.5
1995 (Whats the story?)Morning Glory - 9.5
1997 Be here now - 5.0
1998 The Masterplan (B side collection) - 8.5
1999 Standing in the shouulders of giants - 5.8
2002 Heathen chemistry - 7.0
2005 Dont believe the truth - 6.0
2008 Dig out your soul - 7.2

Florence and the machine - Lungs


Florence and the machine

Lungs

(Island,2009)






Από τις πρώτες ακροάσεις του Lungs σκεπτόμουν το εξής: με το “Dog days” και το “Kiss with a fist” ως πρόδρομο του Lungs υπήρξε μια ελπιδοφόρα υποψία ότι ο δίσκος θα είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο, τελικά το σύνολο δεν υπήρξε και τόσο αντάξιο των προσδοκιών μου. Και αυτή ήταν μια άποψη που συμμεριστήκαν αρκετοί πρώιμοι φαν της κοκκινομάλλας (χωρίς εγώ να υπάγομαι σ’ αυτή τη κατηγορία). Περίμενα τον bombier να ασχοληθεί με αυτό το πόστ αλλά δεν ανέβασε ποτέ κάτι μετά τη κυκλοφορία του άλμπουμ και έτσι άδραξα την ευκαιρία. Ίσως να ήταν ένας από αυτούς που απογοητεύτηκαν με το τελικό αποτέλεσμα. Από τη μία είναι κακό να μας δημιουργούνται υψηλές προσδοκίες για τον καλλιτέχνη πριν αυτός μας παραδώσει το έργο του ολοκληρωμένο, κάποιες φορές το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Συνήθως ξενερώνουμε κατηγορώντας τον άδικα, παρασυρόμενοι από το hype, τις φυλλάδες αλλά και τα blogs. Από την άλλη, τις περισσότερες φορές ο ίδιος ο καλλιτέχνης τροφοδοτεί το hype και «ενθαρρύνει» αυτή τη προσμονή. Στη περίπτωση της Florence βέβαια η αρτίστα κράτησε αξιοπρεπής στάση και ενστερνίστηκε το ρητό «I’m all about music». Γιατί, τι είναι ο καλλιτέχνης του hype πέρα από το πουτανάκι συγκεκριμένων ΜΜΕ?

Παρόλα αυτά το Lungs δεν περνά καθόλου μα καθόλου απαρατήρητο και αν εξαιρέσεις το φωνακλάδικο - όνομα και πράμα “Howl” και το «τραβηγμένο» “I’m not calling you a liar”, όλα τα κομμάτια του άλμπουμ έχουν λόγο ύπαρξης (ακόμα και το “Kiss with a fist” που είναι χωμένο «σα τη μύγα μες στο γάλα»). Δεν είναι δα και όλα τους απογειωτικά, αλλά διαθέτουν αναμφισβήτητα μια αξιοπρέπεια και μια κρυμμένη υπόσχεση ότι η δημιουργός τους είναι ικανή να κάνει κάποια στιγμή την υπέρβαση. Συγκεκριμένα όμως περιέχει τέσσερα πραγματικά αξιοσημείωτα διαμάντια. Πρώτο απ’ όλα το “Dog days are over”. Δεν θα σταθώ όμως στο κομμάτι αυτό, το έχουμε ακούσει αρκετά και έχουμε βγάλει τα συμπεράσματα μας. Θα πω μονό πως ήταν η αίτια για να πάρουμε την Florence πραγματικά στα σοβαρά. Το “Rabbit heart (raise it up)” μας έδωσε ένα καινούριο δεδομένο μιας πιο disco προσέγγισης των συνθέσεων της (εκεί εξηγείτε και η διασκευή του “You got the love” στο τέλος του δίσκου) και περιέχει ένα πολύ δυναμικό και αξιομνημόνευτο ρεφρέν (και όχι μόνο) και αποτελεί τη καταλληλότερη επιλογή για τρίτο cd single, όπως και έγινε, ενώ έχει καταλάβει επάξια, περίοπτη θέση στα airplays των (εναλλακτικών) ραδιοφωνικών σταθμών της χώρας. Το lo-fi μανκικό “Kiss with a fist” μπορεί να μη δένει απόλυτα με το σύνολο του Lungs αλλά είναι μια κομματάρα που δε θα μπορούσε να παραλειφτεί. Θυμηθείτε οι Foals έχασαν πόντους που άφησαν εκτός δίσκου κομμάτια όπως το “Hummer”. Το “Girl with one eye” είναι το αγαπημένο μου. Απλό, λιτό, χωρίς πολλά χααααα, χα και αααααα από το λαρύγγι της Florence, είναι ένα σύγχρονο blues τραγούδι. Last but not least, το τελετουργικό “Blinding” δεν έχω κάποιες λέξεις να το περιγράψω, το θεωρώ απλά υπέροχο. Κατά τα άλλα δεν είναι διόλου ενοχλητικό ότι «προδίδει» αρκετά συχνά τις επιρροές της, άλλοτε Pj Harvey, Kt Tunstall, άλλοτε Tori Amos, Sarah Machlachlan και φυσικά Kate Bush (αν και στον σχετικό φετινό διαγωνισμό για την καλύτερη αναβίωση της Bush επικράτησε η Bat for lashes).

Το πρόβλημα με το ντεμπούτο της Florence Welch έγκειται ξεκάθαρα στη παραγωγή του James Ford τον οποίο μέχρι πρόσφατα χαρακτηρίζαμε δικαίως ως τον καλύτερο παραγωγό στην indie πιάτσα. Είναι ολοφάνερο πως το έχει παρακάνει κάπως με τη παραγωγή. Δεν είναι η δουλειά μου αλλά ίσως μια πιο απλή, λιγότερο «επική» προσέγγιση των κομματιών να λειτουργούσε αποδοτικότερα. Μου δίνεται η εντύπωση πως η Florence ξελαρυγγιάζεται κατά τη διάρκεια του Lungs, όχι για να το παίξει φωνάρα αλλά για να καταφέρει να ακουστεί κάπως επάνω από αυτόν τον υπερβολικά εμπλουτισμένο ήχο. Η προσέγγιση του Ford στα τραγούδια του δίσκου με παραπέμπει κατά ένα ανεξήγητο λόγο σε κάτι που είχα διαβάσει για την χαβανέζικη γλώσσα που μπορούσε να ονομάσει ένα ψάρι «χουμουχουμουνουκουνουκουαπουα» κι ένα πουλί «ο-ο» αδιαφορώντας αν το πουλί είναι μεγαλύτερο από το ψάρι.

7.8

Those will burn: Η παραπάνω τετράδα.



Saturday, August 29, 2009

Radiohead - new traxx!

Για όποιον δεν έχει πάρει γραμμή, αυτό το καιρό κυκλοφορούν τρία καινούρια Radiohead/Τhom Yorke κομμάτια στο διαδίκτυο.

1.
Harry Patch (In memory of): Στη μνήμη του τελευταίου βρετανού αποθανόντα του 1ου παγκοσμίου πολέμου. Ωραία η ενορχήστρωση του Johnny στο background δε λέω, αλλά την «αφιέρωση» τη βρίσκω κομμάτι άκυρη και το τραγούδι κάπως βαρετό.





2. These Are My Twisted Words: Εδώ έχουμε να κάνουμε με κλασσικούς τσιγαριστούς Radiohead. Υπέροχα ταξιδιάρικο, σκοτεινό. Για λόγο που μοναχά αυτοί κατανοούν το άφησαν εκτός In rainbows τελευταία στιγμή.



3.All for the best: Τρίτο και καλύτερο. Συναισθηματικα φορτισμενο. Κάθε του ακρόαση είναι και ένα ξεχωριστό σοκ. Ανατριχιαστικοί στίχοι, η φωνή του Τομ στα καλύτερα της. Θα μπορούσε να είναι το καλύτερο κομμάτι του Eraser.


Back to Ath

Μια πλέηλίστ που μου κράτησε παρέα στις διακοπές και είναι το καλύτερο φάρμακο (μαζί με τους απίστευτους oneida και τους ακόμα καλύτερους arctic monkeys-άργησαν αλλά μπήκαν στο μπ3) για να μπει ο σεπτέμβρης ήρεμα κι ωραία...




Knickerbocker -Fujiya & Miyagi - Lightbulbs 2008

French Navy - Camera Obscura - My Maudlin Career 2009

Oxford Comma - Vampire Weekend - Vampire Weekend 2008

California Goths - Wavves - Wavvves 2009

Tin Birds - Blank Dogs - Under And Under 2009

The Passenger - Art Brut Art - Brut Vs. Satan 2009

Geraldine - Glasvegas - Home Tapes -

We Are Beautiful, We Are Doomed - Los Campesinos! - We Are Beautiful, We Are Doomed 2008

Summer Of Hate - Crocodiles - Summer of Hate 2009

40 Day - Dream Edward Sharpe & The Magnetic Zeros - Here comes EP 2009

Fallin'- Wooden Shjips - Dos 2009

Refined - Ten Kens - Ten Kens 2008

Arcturus - Crystal Antlers - EP 2007

Black Santa - Kid Congo & The Pink Monkey Birds - Dracula Boots 2009

Aging - The Gaslamp Killer - no title -

Contact - Wooden Shjips - Contact 12" 2009

All the Time - Vivian Girls - Vivian Girls 2008

Ruby Go Home - Thee Oh Sees - Help 2009

Again & Again - Black Lips - 200 Million Thousand 2009

Count In Fives - The Horrors - Strange House 2007

Kloads - Gonja Sufi - Ep 2009

Holidaze - Gonja Sufi - Ep 2009

Thursday, August 20, 2009

Monsters of folk

Ο Mike Mogis και ο Conor Oberst των Bright Eyes, ο M.Ward και ο Jim James των My Morning Jacket αποτελουν το νεο και μαλλον τελευταιο "supergroup" των 00's.
Ιδου καποια πρωτα δειγματα, ας μη βγαλουμε αμεσως συμπερασμα, μια πρωτη γευση μεχρι τον δισκο στις 22 Σεπτεμβρη...



Sunday, August 16, 2009

A Place to Bury Strangers – Exploding Head

A Place to Bury Strangers

Exploding Head

(Mute, 2009)


Ο κύριος Oliver Ackermann ζει στη Νέα Υόρκη και βγάζει το ψωμί του κατασκευάζοντας guitar-effects pedals. Πελάτες του, οι Sonic Youth, οι Wilco, οι U2, οι TV on the Radio και πολλοί πολλοί άλλοι. Κάπου στο 2007 λοιπόν είπε ‘τόσα πετάλια φτιάχνω, αντί να τα πουλάω μόνο, δεν τα χρησιμοποιώ κιόλας;’ Και έφτιαξε τον πρώτο ομώνυμο δίσκο των A Place to Bury Strangers. Υπέροχος δίσκος. Τώρα λοιπόν, επανέρχεται μαζί με την παρέα του με το δεύτερο πόνημά του. Τι περιέχει; Λοιπόν, φανταστείτε τους Jesus and the Mary Chain. Ωραία, αυτό είναι αρκετό για να σας δώσει την βασική εικόνα! Προσθέστε τώρα μία μεγάλη δόση από Joy Division. Σκεφτείτε επίσης ότι ο Ackermann ξέρει να χρησιμοποιεί τα εξαρτήματα που κατασκευάζει καλύτερα από κάθε άλλον. Οπότε έχουμε feedback και distortion, feedback και distortion, και προσθέστε λίγο ακόμα feedback. Φυσικά τα girl groups των ‘50s και ‘60s αποτελούν βασικό συστατικό και ο Phil Spector μπορεί να αισθάνεται περήφανος εκεί στη φυλακή για ένα ακόμα γνήσιο τέκνο του περίφημου τοίχου του. Τέλος βάλτε και μία τζούρα από Cabaret Voltaire, Depeche Mode και Fall και έχετε πλέον συνολική εικόνα. Θα μου πείτε, κάτι καινούργιο; Από τη μία, τίποτα απολύτως, από την άλλη το αποτέλεσμα ακούγεται 100% αυθεντικό! Παράδοξο; Δεν νομίζω. Απλά όλες αυτές τις μουσικές τις έχουν απορροφήσει και τις έχουν κάνει κτήμα τους, οπότε και το αποτέλεσμα τους βγαίνει εντελώς αβίαστα και φυσικά, γι’ αυτό και είναι αδύνατο να του αντισταθείς:
Το It is Nothing ανοίγει το δίσκο δυνατά (προφανώς…) και με τον καλύτερο τρόπο. Το In your Heart καθοδηγείται από το πνεύμα του Ian Curtis και παίρνει κεφάλια. Το Lost Feeling σε κολλάει στον τοίχο ενώ μία desert κιθάρα εμφανίζεται από το πουθενά και το απογειώνει. Το Deadbeat παντρεύει τους Jesus and the Mary Chain με τους Joy Division με τον καλύτερο τρόπο. Το Keep Slipping Away βρίσκεται μεταξύ των Stooges και των Cure του Pornography με ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά riff που έχετε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Το Ego Death παραμερίζει όλους τους υπόλοιπους και αφιερώνεται ολοκληρωτικά στους τρομερούς Σκοτσέζους. Το Smile when you Smile, έτσι για αλλαγή, βασίζεται στα διδάγματα των New Model Army. Το Everything goes Wrong επιστρέφει στους Joy Division, αλλά αυτή τη φορά με ακόμα περισσότερη φασαρία, το ίδιο και το Exploding Head με το drum machine να παίρνει τον πρώτο ρόλο από τις κιθάρες. Και το I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your κλείνει το ταξίδι στο θόρυβο με punk χαρακτήρα. Προσωρινά βέβαια, γιατί το play το πατάς χωρίς να το πολυσκεφτείς.
Για να είμαι ειλικρινής, τον δίσκο αυτόν τον έψαχνα πολύ καιρό τώρα. Ήλπιζα ότι θα μου τον έδιναν οι BRMC, αλλά δεν μου έκαναν τη χάρη με το The Effects of 333. Αλλά δεν πειράζει, γιατί το Exploding Head είναι τόσο καλό που θα με κρατήσει για πολύ καιρό…

8.8

Those will burn: In your heart, Keep Slipping Away, Ego Death, Smile when you Smile.



Friday, August 14, 2009

Arctic Monkeys - Humbug (track by track)


Πάντα ήθελα να κάνω ένα track by track review, με το Humbug άδραξα την ευκαιρία…








My propeller: Σαφώς επηρεασμένο από το περίφημο side project του Alex Turner. Πρόκειται για ένα βαρύ - σκοτεινό κομμάτι, αντιπροσωπευτικό της νέας δύσκολης κατεύθυνσης που ακολουθεί η μπάντα. Άξιο εναρκτήριο.

Crying lightning: Το πρώτο «αντιεμπορικό» πρώτο single τους με το α-λα queens of the stone age ριφακι εκεί προς το τέλος, προσθέτει ένα καινούριο στοιχειό στην εξέλιξη των μαϊμουδιών, τα πολλά λόγια η μάλλον τα ακόμα περισσότερα λόγια στις εξιστορήσεις τους. Αν βάλεις κάτω τους στίχους του lightning βγάζεις δυο σελίδες έκθεση. Σίγουρα είναι το καλύτερο κομμάτι του Humbug. A-class!

Dangerous animals: Αρχίζει με κλασσικό μανκικό ριφακι αλλά εμφανώς επηρεασμένο από τα αντίστοιχα “ασήκωτα” των Sabbath. Μου ξίνισε λίγο στην αρχή η d-a-n-g-e-r-o-u-s προφορά του τίτλου αλλά το συνήθισα. συμπαθητικό, αλλά μέχρι εκεί. Θα μπορούσαν να το κρατήσουν και για b side.

Secret door: Η χρυσή τομή ανάμεσα στους Monkeys και τους Puppets. Φανταστικό ατμοσφαιρικό ρεφρέν. Μετά το understatement λύθηκαν τα χεριά του alex και με τις πιο “μελό” συνθέσεις. Beatl-ικα backing vocals προς το φινάλε του τραγουδιού φέρνουν σε “Because” από Abbey road.

Potion approaching: Η καθαριστική εισαγωγή μοιάζει στο “Very ape” των Nirvana, το υπόλοιπο είναι Queens of the stone age. Βέβαια το κομμάτι όσο «ξετυλίγεται» τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται. Ειδικά από το 2:15 και μετά που οι Monkeys κλείνουν πονηρά το μάτι στην Αμερική και συγκεκριμένα στον desert ήχο με τον Josh Homme στα backing vocals. Αλητεία!




Fire and thud: Ο Alex φαντασιώνεται τον Bobbie Gillespie. Σκοτεινό, αργόσυρτο αλλά με σχετικά αδύναμο πρώτο μέρος, στο σημείο όμως που μπαίνει η Alison mosshart στα πίσω φωνητικά (είχαν ξανά-συνεργαστεί με τους Last shadow puppets στη διασκευή του Paris summer) το κομμάτι απογειώνεται.

Cornerstone: Ότι ήταν το “Meeting place” για το Age of understatement προσπαθεί να γίνει αυτό για το Humbug, το αποτέλεσμα όμως είναι αμφιλεγόμενο. Τους βγήκε κάπως γλυκανάλατο με ψιλό-χαζούς στίχους. Μια σχετικά αδύναμη στιγμή, το ξέρω πως κάποιοι θα διαφωνήσουν αλλά όπως λέει και στο φινάλε του κομματιού “you can call me anything you want” J

Dance little liar: Κλιμακωτό στην αρχή, στοιχειωμένο, σπασμωδικό στην συνέχεια, ωραίοι στίχοι, επικίνδυνα αιχμηρά ριφς. οι νέοι Monkeys που ήλπιζα να ακούσω. Θα το ζηλέψουν οι muse

Pretty visitors: “All the pretty visitors came and wave their arms/and cast the shadow of the snake pit one the wall”? λες να τους τάισε κάνα πεγιότ (ναρκωτική ουσία που βγαίνει από τον κάκτο) ο Josh Homme εκεί στην έρημο Mojave?”. Πολύ πιθανό. Μπορεί να είναι και αυτό πολύ Q.o.t.s.a αλλά η αξία του δε μειώνεται καθόλου από το γεγονός. Φοβερή η ιδέα του εκκλησιαστικού οργάνου, φοβερή και η επίδειξη ικανοτήτων και ιδεών από τη rhythm section.

Jeweler’s hands: Ψαγμένος τίτλος ε? Μήπως είναι αυτό το καλύτερο του δίσκου? Υπέροχη εισαγωγή, επηρεασμένο από το storytelling του Nick Cave (η διασκευή του στις αρχές του χρόνου στο “Red right hand” δεν ήταν τυχαία.) Ακόμα και στο τελευταίο κομμάτι τους συνεχίζουν να πειραματίζονται. Πραγματικά μοναδικό κομμάτι, δεν έχουν ξανακάνει κάτι παρόμοιο ποτέ τους. Ένα έπος

Ορίστε και η διασκευή τους στο Red right hand:


Arctic Monkeys - Humbug



Arctic Monkeys


Humbug


(Domino,2009)





Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερός που ζω μια περίπτωση μπάντας σαν αυτής των arctic monkeys. Ειδικά ο 17χρονος που τους πρώτο-άκουσε στο “I bet that you look good on the dancefloor”, φανταστείτε τον να μεγαλώνει και να ωριμάζει μαζί τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά αλλά κυρίως μέσα από τη μουσική τους εξέλιξη. Ακόμα και εμάς τους μεγαλύτερους μας έκαναν να νιώσουμε κάπως έτσι.
Η αντίληψη ότι οι Monkeys είναι απλά μια μπάντα που την ακούς κατά τη διάρκεια μια βραδιάς pro evolution soccer 2005 ξεπεράστηκε άμεσα από την πρώτη κιόλας ακρόαση του whatever people say, that’s what I am not. Επισφραγίστηκε με τον ερχομό του “Brianstorm” και του αγαπημένου χειρότερου εφιάλτη ενώ το σοκ των Last shadow puppets ήταν ασφαλώς το κερασάκι στη τούρτα η το δυνατό χαστούκι, ότι προτιμάτε. Το γεγονός είναι ένα: O Alex και η παρέα του δεν αστειεύονται (κλισσεεεε!).
Εν έτη 2009 και μετά από τρεις συνεχόμενους (διαφορετικούς) δίσκους με την υπογραφή του Alex Turner, έχουμε και έναν τέταρτο (επίσης διαφορετικό), το Humbug.
Είναι ένας δίσκος που απαιτεί πολλαπλές και προσεκτικές ακροάσεις για να σε κερδίσει, ο οποίος όσο τον ακούς γίνεται και καλύτερος και είναι μια σπάνια περίπτωση όπου η περιγραφή του επερχόμενου άλμπουμ από την ίδια τη μπάντα ως μια μίξη του ήχου των Arctic Monkeys με αυτόν των Last shadow puppets με κάποια επιπλέον στοιχεία από Black Sabbath (όπου Black Sabbath βαλε Queens of the stone age), επαληθεύεται ως άκρως κατατοπιστική!
Υπάρχουν δυο θεωρίες για τους τρίτους δίσκους των συγκροτημάτων, οι οποίες επιβεβαιώνονται με το Humbug. Η μια λέει ότι συνήθως η τρίτη απόπειρα είναι και η πιο δύσκολη η άλλη ότι είναι η πιο σημαντική και κρίσιμη για την πορεία της μπάντας γιατί πλέον βγάζεις συμπεράσματα για το ποιοι πραγματικά είναι, τι θέλουν να κάνουν και για το αν έχουν έρθει για να μείνουν. Αυτό που μας κάνουν ξεκάθαρο με το Humbug είναι ότι δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους, είναι ανήσυχα πνεύματα, τη ψάχνουν, δεν κάθονται στ’ αυγά τους και σίγουρα ήρθαν για να μείνουν. Τουλάχιστον μέχρι να μας κερδίσουν όλους.
Ξέρετε, έχουν γίνει αρκετές συγκρίσεις με τους πρώιμους Oasis. Αυτός ο ενθουσιασμός των δυο πρώτων δίσκων των Gallaghers υπήρχε και στους αντίστοιχους των Monkeys (ειδικά στη μεγάλη Βρετανία τους αντιμετώπισαν σαν τους νέους Oasis), σίγουρα όμως το Humbug δεν είναι το δικό τους Be here now. Ο τρίτος δίσκος των Oasis ήταν ένα χάλι ,μια προφανής τάση μεγαλομανίας, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μάτσο νεόπλουτοι κοκκάκιδες. Δείτε τον τρίτο των Coldplay, σκοπός του Chris Martin, μέσω της αφαίμαξης του ήχου των U2, να κατακτήσει την Αμερική. Δείτε τον τρίτο των Kaiser chiefs, μια απεγνωσμένη, σε βαθμό γελοιότητας, απόπειρα μιας μπάντας να φτιάξει επιτυχίες. Το Off with their heads ήταν η ταφόπλακα των Kaiser chiefs.
Εκεί που θέλω να καταλήξω με τα παραπάνω παραδείγματα είναι πως η ανάγκη της δημιουργίας του Humbug δεν αποσκοπεί σε έξω-μουσικά οφέλη όπως η δημοσιότητα, τα λεφτά κλπ.
Τα πιτσιρίκια από το Sheffield δεν το έχουν (πια) ανάγκη. Κρατούν χαρακτήρα, δεν ψωνίζονται, δεν ξεπουλιούνται. Το μονό κακό που έχουν σα γκρουπ είναι ότι απλά ανέβασαν τον πήχη πολύ ψηλά από πολύ νωρίς.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να θεωρηθεί αποτυχία το γεγονός ότι περιέχει κάνα δυο κομμάτια που θα χαρακτήριζες αδιάφορα, ίσως και να είναι για αυτή τη μπάντα. Δε γίνεται να μην έχεις κάποια στιγμή κάποια στραβοπατήματα, δεν είναι και οι Beatles! Μονό οι Beatles κατάφεραν να είναι καλύτεροι από δίσκο σε δίσκο, κανείς άλλος. Τα μαϊμούδια είναι ακόμα 22-23 χρονών, παραμένουν ταλεντάρες, δε φοβούνται να πειραματιστούν και έχουν συνειδητοποιήσει, τη στιγμή που η πλειοψηφία των αγγλικών γκρουπ δεν το έχει, πως το να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου (οι χιτάκιδες θα τους γυρίσουν την πλάτη) τους κρατάει πίσω σαν μουσικούς. Ακόμα και αν δεν έβγαλαν το 100% τους με το Humbug, βρίσκονται αναμφίβολα στο σωστό δρόμο για να γίνουν μια πολύ μεγάλη και σημαντική μπάντα.

8.6



Those will burn: my propeller. crying lightning, potion approaching, pretty visitors, jewelers hands



Υγ: Θα τολμούσα να πω πως το Humbug είναι ένας φόρος τιμής στους Queens of the stone age. Να λοιπόν μια καλή ευκαιρία να τους ακούσουν καλύτερα αυτοί που δεν τους έχουν προσέξει (αμαρτία) έως τώρα. Μετανοείτε αμαρτωλοί!

Υγ2: Παραμένουν η καλύτερη βρετανική μπάντα των 00’s, αν και για το 2009 καλύτερο βρετανικό άλμπουμ παραμένει το Primary colors

Wednesday, August 5, 2009

Άτιτλο

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει σήμερα και ακούω tricky (το περσινό γματο άλμπουμ-Knowle West Boy) και Τρύπες (περισσότερο το 1ο και 2ο άλμπουμ!!!)...μόλις έχει αρχίσει να φυσάει λίγο και αυτές οι κιθάρες ταιριάζουν απίστευτα με τη μυρωδιά της... ανατολικής αττικής..Σκέφτομαι πως με τρύπες και μωρά στη φωτιά πέρασα 4 ή 5 καλοκαίρια του γυμνάσιου και λυκείου και κάθε φορά που έχει ζέστη είναι ευκολο να πατήσω το πλέη ειδικά του ομονυμου...με τον αγγελακα στα 18 του....Μέχρι στιγμής το 2009 δεν μας/μου έχει δώσει ένα καθαρά καλοκαιρινό δίσκο όπως πχ των βαμπαηρ γουικεντ πέρσυ (εκτός ίσως από το Modonut του Mister Modo & Ugly Mac Beer και το Η.πι του γκόντζα σούφι για το οποίο δεν μπορώ να βρώ καμία παραπάνω πληροφορία-πολύ θα ήθελα να το βρώ και σε φυσική μορφή).

Παρακαλώ λοιπόν όσους θέλουν να γράψουν μια λίστα με συγκροτήματα ή κομμάτια, σαν ένα καλοκαιρινό μιξτεηπ για να κλείσω κι εγώ λίγο τον αγγελάκα (θα αρχίσει κι η γειτόνια να τραγουδάει τρύπες σε λίγο!!)...

Θα προσπαθήσω να ξαναποστάρω μέχρι να φύγω - Αν οχι...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ -
η φώτο δεν είναι δικία μου ψαρευτηκε από το δίκτυο



future of the left...

Tuesday, August 4, 2009

Breakfast at Sulimays and Animal Collective.

Το Breakfast at Sulimays είναι μία απίστευτη σειρά από βιντεάκια όπου τρεις απίστευτοι ηλικιωμένοι αμερικανοί ακούνε και σχολιάζουν τραγούδια από σύγχρονες κυκλοφορίες. Όλα τα επεισόδια έχουν πολύ γέλιο, αλλά το συγκεκριμένο είναι από τα καλύτερα. Μονό και μόνο οι φάτσες τους όταν ακούνε το My Girls των Animal Collective έχουν τρελό γέλιο! Φαντάζομαι τον κύριο bo(m)bbieR σε καμιά 60-αρια χρόνια να λέει για τους αντίστοιχους Animal Collective: "I doubt that this group is not gonna get very far from Baltimore, Maryland."!