Thursday, July 30, 2009

JJ - jj no.2



JJ

Jj no.2

(Sincerely Yours,2009)


Οι jj, αποτελούν ένα μυστήριο.

Που «κολλάει» το επτάφυλλο στο εξώφυλλο και αυτή η εμμονή τους με τα ναρκωτικά? Η ελάχιστων δευτερολέπτων reggae εισαγωγή του εναρκτήριου, οι στίχοι του ecstasy, τι κρύβει το ταξίδι από την Αφρική στη Μάλαγα? Γιατί μας κρύβουν την ταυτότητα των μελών τους? Πόσο δύσκολα γκουκλάρονται? Η επιμονή στο βλέμμα του κολλητού μου… «πρέπει να τους ακούσεις!». Πολλά ερωτηματικά που ίσως να μην έχει σημασία η απάντηση γιατί αυτό που μετρά στους jj είναι η αίσθηση, η ατμόσφαιρα, η μουσική.

Θα προσπαθήσω να τους προσδιορίσω…χμμ.

Ακούγονται σαν τη νωχελική εκδοχή των υπόλοιπων γκρουπ της Sincerely Yours (η εταιρία τους), θα μπορούσαν να είναι οι tough alliance με γυναικεία φωνητικά ("things will never be the same again")ή οι εγκεφαλικοί camera obscura ("from africa to malaga") ή οι θηλυκοί magnetic fields του Get Lost ("masterplan") ή οι ψυχεδελικοι Beach House ("my hopes my dreams"). Διακρίνω κάποια hip hop ψήγματα στη μουσική τους, ambient ατμόσφαιρες, ψυχεδελικές σφήνες, κάποια άφρο κρουστά, ηλεκτρονικοί πειραματισμοί. Επιρροές που στριφογυρίζουν γύρω από μια ποπ φιλοσοφία. Και όλα αυτά μέσα σε μόλις 26 λεπτά.

Και οι στίχοι τους...εννέα αινιγματικές ιστορίες φαντάζουν παραμυθένιες εξιστορήσεις. Και τα τραγούδια τους…αναμφισβήτητα έχουν μια χαλαρωτικά μαγευτική επίδραση πάνω μου, κλείνω τα μάτια μου και με ταξιδεύουν. Οι συνθέσεις τους απεικονίζονται στο μυαλό μου με εικόνες, χρώματα, το “intermezzo” είναι βιολετί με αναβλύζον λευκό.. Ειλικρινά δεν είναι απαραίτητο για να μπεις στο νόημα να έχεις κάνει οποιουδήποτε είδους «χρήση». Γι’ αυτό και αν μπορούσα να τους δώσω έναν εναλλακτικό τίτλο αυτός θα ήταν «Η μαστούρα της νηφαλιότητας». (Μάλλον εκεί «κολλάει» το επτάφυλλο.)

Οι jj, αποτελούν ένα μυστήριο και μ’ αρέσει…

8.3

Those will burn: things will never be the same, ecstasy, are you still in valda, intermezzo


Wednesday, July 29, 2009

Ebony Bones – Bones of my Bones

Ebony Bones

Bones of my Bones

( Sunday Best, 2009)


“καὶ ἐπέβαλεν ὁ θεὸς ἔκστασιν ἐπὶ τὸν αδαμ καὶ ὕπνωσεν καὶ ἔλαβεν μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἀνεπλήρωσεν σάρκα ἀντ' αὐτῆς καὶ ᾠκοδόμησεν κύριος ὁ θεὸς τὴν πλευράν ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ αδαμ εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν αδαμ καὶ εἶπεν αδαμ τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου αὕτη κληθήσεται γυνή ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήμφθη αὕτη”

Με μία βιβλική αναφορά από την γένεση επιλέγει η Ebony Bones να τιτλοφορήσει το ντεμπούτο της, και όχι οποιαδήποτε αναφορά, αλλά τη φράση εκείνη πάνω στην οποία στηρίχτηκαν (και – μεταξύ μας – στηρίζονται) χρόνια και χρόνια πατριαρχισμού. Βέβαια, όσοι ήμασταν στην πρώτη μέρα του φετινού Synch και είδαμε την Ebony επί σκηνής δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για το αν η αγγλίδα παρουσιάζεται ως απολογητής/θιασωτής ή ο,τιδήποτε άλλο παρόμοιο της χριστιανικής ιδεολογίας. Η χειμαρρώδης, διονυσιακή εμφάνισή της καθιστά προφανή την ειρωνεία του τίτλου. Εξάλλου η Ebony Bones είναι μαύρη, ο θεός έπλασε από τα κόκαλα και τη σάρκα του Αδάμ τη λευκή γυναίκα.
Όσοι λοιπόν είδατε την Ebony Bones αυτό το καλοκαίρι, ξέρετε και τι να περιμένετε μουσικά από αυτόν τον δίσκο: τα πάντα! Ξεκινώντας από το punk και φτάνοντας μέχρι το afrobeat, το bones of my bones περιέχει 40 λεπτά οργιαστικής μουσικής. Από το κάλεσμα στα όπλα του W.A.R.R.I.O.R. στα πολιτικά φορτισμένα Story of St. Ockwell και In GOD we trust (Gold, Oil & Drugs) μέχρι την ανέλπιστα πιο ήρεμη και χαλαρή εκδοχή του Guess We'll Always Have NY (κορυφαίος τίτλος τραγουδιού για το 2009 – το Παρίσι πέθανε). Ανάμεσα και μέσα σε όλα αυτά, τρομπέτες, clapping, synths, κιθάρες, μπάσο, μπάσο και λίγο ακόμα μπάσο δίνουν τον ρυθμό, ο οποίος παραμένει σταθερός σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Πανέμορφος δίσκος. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που την είδαμε live πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο της. Τουλάχιστον αποδεικνύει ότι δεν έρχονται μόνο νεκροζώντανα συγκροτήματα… Εντάξει, δεν ήταν και τρεις φορές sold out, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες!

8.2

Those will burn: We know all about U, Muzik, Guess We'll Always Have NY



Tuesday, July 28, 2009

The boy - Please make me dance

The boy

Please make me dance

(Inner Ear, 2009)


Αλήθεια δεν ξέρω πως να ξεκινήσω και τι να πω για αυτόν το δίσκο. Εδώ και 5 μέρες παίζει συνεχώς και το χειρότερο είναι πως όσο παίζει τόσο λιγότερο με "κουράζει". Μάζι με τους cold cave (βλ. προηγούμενο ποστ) έχουν στοιχειώσει τις τελευταίες μέρες πριν την ελευθερία... Ουσιαστικά αποτελείται από ένα και μοναδικό περίπου 37λεπτο κομμάτι που χωρίζεται σε 16 ενότητες. Είναι ίσως η σύγχρονη αστική του αντίληψη που διαμορφώνει με ανελέητα χτυπήματα το νέο καινοτόμο μουσικό περιβάλλον. Αντιμετωπίζει τις μνήμες, τα διάφορα ακούσματα με ανέλπηστα εθιστικό για εμένα τρόπο....Σαββόπουλος και Αμνηστία '64 αλλα και Έδω κανείς, Ελύτης και θεοδωράκης αλλά και κρυφά Μαρκόπουλος στο Πυροβολισμός στο πρόσωπο. Πολλές φορές όταν ακουώ τα Εδώ κανείς, Πυροβολισμός στο πρόσωπο αλλά και Λίγοι και φτωχοί βρίσκω τον εαυτό μου να σε κατάσταση άμυνας. Ακούσματα που νόμιζες ότι άφησες σε ένα συρτάρι μαζί με την υποτιθέμενη σχολική φορεσιά σου φανερώνονται μπροστά σου ξεγυμνωμένα από υπερφίαλα "έντεχνα" τεχνάσματα και ξαναγεννιούνται κάτω από τον αθηναικό ουρανό χωρίς κόμπλεξ "ανωτερότητας". Το περίεργο και πολύ όμορφο με αυτό το δίσκο είναι ότι είναι τόσο πολύπλευρος που προσφέρει διαφορετικές αναγνώσεις και μπορείς να τον κατατάξεις όπου θες ανάλογα με την ερμηνεία και την διάθεση σου. Τόσο ο ελληνικός όσο και ο αγγλικός στίχος ισοροπούν και εναλλάσονται χωρίς να συνειδητοποιήσεις τις αλλαγές αυτές. Ίσως μαζί με το Cheap Science: Enemy, του Νικίτα Κλιντ(ίσως λίγο περισσότερο DIY και LoFi)να δημιουργούν μια σχολή...Είναι δίσκος που δύσκολα θα ξεκολλήσει από το player μου. Αξίζει με τα χίλια. ENTIT : κάτι που ξέχασα να γράψω, προσωπικά μου θυμίζει έναν Νκόλα Άσιμο του 2009...για ξανακούστε το Έδώ Κανείς...

8,5

Those will burn: Miserable men, Εδώ κανείς, Πυροβολισμός στο πρόσωπο, The life that I own, Εκπέμπω, Για δεν χορευεται ρεεε, Σ'αγαπαώ να της λες, Cool, ένα κομμάτι είναι έτσι κι αλλιώς.

Saturday, July 25, 2009

Cold Cave - Love Comes Close

Cold Cave

Love Comes Close

(Heartworm Press, 2009)


Cold Cave is an electronic music project led by its sole member Wesley Eisold (formerly of Some Girls, Give Up the Ghost, and XO Skeletons).

Το αγοράκι έξυσε το κεφάλι και απευθύνθηκε στον υπέυθυνο - Σύγνώμη...που είμαστε;;; χάθηκα....η χασιέντα λειτουργεί ακόμα..;;;θα ήθελα ένα ποτό....(Μόλις ξεκινούσε το Cebe and Me) -στώωω, και είπιε την πρώτη γουλιά, κι αμέσως ξέχασε....είδε μπροστά στα μάτια του σκοτεινα μανστεστεριανα σοκάκια και φαντάσματα, κι εργατικές κατοικίες, και το darkwave να γεννιέται...η να μεταμορφώνεται;(Love Comes Close). Μαζεύονταν εικόνες, παλιές αγαπημένες φαντάστηκε και αφού χαιρέτησε τον Ian και φίλησε την pop - Souxsie (Life Magazine) αφουγκράστηκε τους Knife και βρέθηκε να μαλώνει με τους OMD (The Laurels of Erotomania) για εκείνη τη μελωδία που δεν σκάρωσαν εκείνοι ποτέ, και τώρα βρίσκεται σε αυτό το δίσκο. -Tο φακτορι δεν τους έχει κλεισει ακόμα;;; φώναξε δυνατά στον Tony...Εδώ υπάρχουν μελωδίες, ζωντανές σου λέω...τις βλέπω...νιου ορντερ, μπαοχαουζ ξαναγεννήθηκαν σου λέω(το Heaven Was Full μόλις είχε τελειώσει)...μόλις το The Trees Grew Emotions and Died έβαλε την γ@..νη κιθάρα και τέντωσε τα νευρικά κύτταρα...το παιδί άρχισε να φοβάται....-ποπ-ποπ-ποπ δεν μου είπες;;; αντιγύρισε στο υπέυθυνο..ακού.. (με Hello Rats θα μπορούσε να πετάξει, μα πρτίμησε να ξεκούραστει...)...-Πως γίνεται;;;Youth and Lust και I.C.D.K ξαναέφεραν ένα πιο μαύρο μαντσεστερ...-ΤΕΛΟΣ σου λέω, το παίδι πέταξε τα ακουστικά και πήγε δειλά στο ταμείο...-Συγνώμη να ρωτήσω κάτι;;;είναι περίεργο είναι τόσο ζωντανοί όλοι αυτοί, σαν να γράψαν μουσική για ένα συγκρότημα από την φιλαδέλφεια,,,ακόμα κι οι νεκροί....γίνεται;;;; Το παιδί πήρε τον 100% δίσκο της χρονιάς στα χέρια του...αφησε έναν αναστεναγμό και ξεκίνησε για το σπίτι...είχε ακόμα πολλά να πει σε όλους αυτούς....μα κυρίως είχε πολλά ακόμα να του πει ο δίσκος.

9,5

Those will burn: φακ...από το 1-9.



Thursday, July 23, 2009

Black Lips - 200 Million Thousand

Black Lips

200 Million Thousand

(Vice Records, 2009)


Ακούω από το πρωί ένα δίσκο που τον έχω καιρό....τώρα είναι στο ρηπητ γιατί σχεδιάζω κάτι τομές και δεν μπορώ να μπω στην διαδικασία να αλλάξω.Και έτσι με έβαλε στο τριπάκι να γράψω...και σταμάτησα τις τομές και δεν άλλαξα και δίσκο....Έχω βαρεθεί να ακούω garage συγκροτήματα που νομίζουν ότι για να γράφεις αυτού του είδους την μουσική πρέπει να είσαι και καλά "ανώριμος",όπως επίσης να είσαι (ξέρω ο δημήτρης θα αναστατωθεί...αγγλικά ειναι μόνο τα αμερικάνικα...χεχχεχεεεε) αμερικάνο-βλαχοκαντρυ-αναθρεμμένος-με-την-αντίστοιχη-προφορά...λοιπον φαίνεται πως οι Black Lips είναι όλα αυτά μόνο που τα κρατάνε για τον εαυτό τους και παραδίδουν lo-fi garag-o-ψυχεδελικές μελωδίες.-Τι είναι αυτό θα μου πεις;;...-δεν ξέρω, θα σου απαντήσω, αλλά δεν μπορούσα να βρω κάπως αλλιώς να τους περιγράψω.. Θόρυβος τόσο ώριμα συγκρατημένος με ηχηρά ξεσπάσματα, άλλοτε τραγούδια σαν το The Drop I Hold σου σταματάνε την ανάσα, το Drugs σε κάνει να χορεύεις και σίγουρα παραδίδεσαι σε σταντινγκ οβεησον στο Starting Over...Creedence Clearwater Revival- revival στο Trapped in an basement και I saw god...ναι φτάνουν στο όριο να περάσουν την γραμμή των βλαχο...μπλα μπλα...δεν το κάνουν ίσως γιατί η έλειψη σταθερότητα στον ήχο από τραγουδι σε τραγούδι τους κάνει γοητευτικούς, κλασικό garage rock στο Body Combat και μαγικό το Hidden track....δεν περιγράφω άλλο....πάτα πλέη...

8.7

Those will burn: Τα τραγούδια που αναφέρθηκαν πιο πάνω είναι σουπερ....



Wednesday, July 22, 2009

Arctic Monkeys - Crying Lightning

Κι όμως υπάρχουν συγκροτήματα που ακόμα μπορούν και γράφουν κομματάρες....σκοτείνο, σπαραχτικό, τέλειο







ας ελπίσουμε να μην είναι το μόνο καλό μέσα στο δισκάκι που περιμένουμε....

Tuesday, July 21, 2009

Julian Plenti - only if you run

οριστε μια πρωτη γευση απο το πρωτο σολο αλμπουμ του Paul Banks (Interpol)

ως Julian Plenti...Scycraper


και ενα preview του δισκου απο τον φιλτατο indieanajohn που με εκφραζει απολυτα εδω

Monday, July 20, 2009

Nirvana vs Rick Astley - Never Gonna Give Your Teen Spirit up

Ψιλογελοίο, αλλά πετυχημένο...

Sunday, July 19, 2009

Jason Lytle - Yours Truly, The Commuter



Jason Lytle

Yours truly, the commuter

(Anti,2009)


Η πρώτη σόλο απόπειρα του πρώην τραγουδιστή των Granddaddy, έχει διαρρεύσει στο διαδίκτυο εδώ και 3-4 μήνες. Όταν έμαθα το γεγονός έσπευσα να το κατεβάσω, κυκλοφορία «λουκουμάκι» σκέφτηκα για το onewillburn, άσε που γούσταρα τρελά τη μπάντα του, εδώ είμαστε λέω, ολόκληρη έκθεση θα γράψω. Στη συνέχεια δίστασα όμως, είχα ενθουσιαστεί τόσο που δεν θα ήμουν καθόλου αντικειμενικός, καλώς η κακώς άφησα λίγο καιρό να περάσει. Κάπου είχα ακούσει πως αγάπη είναι αυτό που σου μένει όταν περάσει ο ενθουσιασμός και ο έρωτας.. Τώρα πια λοιπόν που το αρχικό μου συναίσθημα καταστάλαξε ας πούμε, μπορώ με πιο καθαρό μυαλό να εντοπίσω και να προσδιορίσω τους λόγους που με έκαναν αρχικά να ερωτευτώ και κατόπιν να αγαπήσω το Yours truly the commuter. Ας μη φτάσω όμως ακόμα εκεί.

Τέσσερα χρόνια μετά τη διάλυση των Granddaddy δεν είχα ακούσει τίποτα απολύτως για τον Lytle, σα να είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Ξαφνικά στο πρώτο εξάμηνο του 2009 και στα σαράντα του χρόνια κυκλοφορεί το πρώτο του πόνημα κάτω από το όνομα του και συμμετέχει στο (θα μπορούσε) φιλόδοξο Dark night of the soul των Sparklehorse και Danger Mouse αλλά και στο comeback των Crystal Method. Όπως και να’ χει, η επιστροφή του στα μουσικά δρώμενα μονό ευχάριστη έκπληξη θα μπορούσε να είναι. Αλλά να μη ξεχνάμε και τη δύσπιστη πλευρά μας που οδηγεί στο ερώτημα: “Υπάρχει ζωή μετά τους Granddaddy?”. Ένα γκρουπ που όχι μόνο στιγμάτισε την εναλλακτική ροκ σκηνή της τελευταίας 15ετιας, αλλά έκανε μόδα πρώτο απ’ όλα τις φουσκωτές γενειάδες (υπήρχαν τριχωτά αγόρια και πριν τους Fleet foxes παιδιά J) και υπήρξαν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε οικολογικά θέματα, με την φυσιολατρική και την ακτιβιστική έννοια . Τη μουσική τους θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις...ακούστε το software slump το οποίο είναι η πεμπτουσία του ήχου των Granddaddy για να καταλάβετε. Κυκλοφόρησαν συνολικά τέσσερεις στούντιο δίσκους με αιχμή του δόρατος το προαναφερόμενο του 2000 ενώ μεγαλύτερες «επιτυχίες» τους θεωρούνται τα “A.m 180” , “He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot”και “Crystal Lake”. Το κύκνειο άσμα τους “just like the fambly cat” το έβγαλαν ενώ είχαν ήδη διαλυθεί λόγο διαστάσεως απόψεων των μελών του γκρουπ.

Το βιβλίο της ροκ (σελίδα 194 παράγραφος 3) μας διδάσκει πως όταν προέρχεσαι από ένα επιτυχημένο μεν, διαλυμένο πια, δε, ροκ συγκρότημα έχεις λιγοστές ευκαιρίες να επιτύχεις η να σε αποδεχτούν και πολλές να σε θάψουν πολλά μέτρα κάτω από τη γη τα γνωστά δημοσιογραφικά κοράκια (κρα!) με το καλύτερο φτυάρι της αγοράς. Ο κύριος Lytle είναι φυσικά γνώστης των παραπάνω, δε γεννήθηκε προχθές, γι’ αυτό και με πολύ προσεκτικές κινήσεις επέστρεψε στα δρώμενα με μια ήσυχων τόνων κυκλοφορία (αν και τελικά δεν γλίτωσε το θάψιμο).

Στο yours truly the commuter δεν θα ακούσεις καθαριστικά ξεσπάσματα η χαρούμενα ριφάκια. Δεν είναι δίσκος για να κουνήσεις το κεφάλι ρυθμικά η από αυτούς που θα υποδύεσαι τον ντράμερ. Εδώ κατά βάση κυριαρχεί μια μελαγχολική και ενίοτε πεσιμιστική διάθεση (“So you should hold my hand/While everything blows away”) χρόνιο γνώρισμα του Lytle, η οποία όμως έχει μια δυναμική, κάποιες φωτεινές αχτίδες και αρκετές δόσεις αισιοδοξίας (“We will run/To a brand new sun”). Με τους Granddaddy σου έδινε την εντύπωση, ειδικά μέσα από τους στίχους του, πως ήταν κατά κάποιο τρόπο εγκλωβισμένος σε μια εσωτερική δίνη, τώρα πια καταλαβαίνεις πως στέκεται στα πόδια του και έχει πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και τι θέλει να κάνει (“Last thing I heard I’d been left for dead/ I could give two shits about what they said/ I may be limping but I’m coming home”). Παρ’ όλα αυτά έχουμε να κάνουμε με ένα ροκ δίσκο στον οποίο βασιλεύει μια ευγενική μορφή, λόγια που στάζουν ειλικρίνεια αλλά και νόημα (“Though you were great / Something went wrong / ‘Cause now you’re too gone”), ένα μαγευτικά στοιχειωμένο πιάνο, έγχορδα που σου χαϊδεύουν τα αυτιά, space folk μελωδίες ικανές να σε λυγίσουν, μια γλυκιά, ονειρική, χαρακτηριστική φωνή. Το yours truly the commuter δεν είναι ένας απλός δίσκος, είναι κατάθεση ψυχής, είναι μια προσπάθεια κάθαρσης, είναι ο καλλιτέχνης που ξεγυμνώνεται στο ακροατήριο του, είναι το κατόρθωμα ενός τραγουδιστή - συνθέτη με αυτοσεβασμό και χαμηλό προφίλ που (σχεδόν) αγγίζει τη τελειότητα του. Στο ερώτημα αν ο νέος δίσκος του Lytle μπορεί να καλύψει το κενό της απουσίας τη παλιάς του μπάντας, η απάντηση είναι κατηγορηματικά, ΝΑΙ.

8.5

Those will burn: Yours truly, the commuter, Brand new sun, Rollin' home alone, You're too gone


ΥΓ: Οριστε, δεν εγραψα δα και ολοκληρη εκθεση και ημουν και λιγο αντικειμενικος....(ημουν?) :)







Wednesday, July 15, 2009

Dub Pistols - I'm in love

Ok, μπορεί ο δίσκος να είναι πατατούλα (rum ncoke) αλλά το επερχόμενο single των Dub Pistols με τίτλο “I’m in love” αν υπάρχει θεός, θα πρέπει να γίνει το χιτ…τουλάχιστον του καλοκαιριού.

Απαραίτητο για το mixtape που θα φτιάξεις για τις διακοπές σου.

Δυστυχώς δεν υπάρχει επίσημο κλιπ, παρόλαυτά…enjoy!

Tuesday, July 14, 2009

The Dead Weather - Horehound



8 ιουλίου: Για 24 ώρες εδώ μπορείτε να ακούσετε το νέο άλμπουμ των dead weather του Jack White και της Alison Mosshart....

Θα προσπαθήσουμε εμείς να σας δώσουμε κάποιες εντυπώσεις αν δεν προλάβετε....



Update 14-07...

Σορυ για την καθυστέρηση...Η αλήθεια είναι ότι το άκουσα παράλληλα με δουλειά και δυστυχώς είναι από τις λίγες φορές που το αλμπουμ έχασε κυριολεκτικά με κάτω τα χέρια....βαρετές whitestrip -ιανές μελωδίες κατά κύριο λόγο με τα κλασικά στκάτα ριφς και τα τις αγωνίες για μια ποιό νότια (μπλουζ) εκδοχή. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η έλειψη φαντασίας που διακρίνει πλέον τον γουάητ...Το μόνο κομμάτι που μου κίνησε το ενδιαφέρον και προσωπικά το βρίσκω πολύ καλό κομμάτι είναι το "i cut like a buffalo" ίσως και το "new pony". Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως εξαφάνισαν και την τύπισσα των κιλλς (μέχρι και άσχημη μπορεί να την πεις πια!!!!)-αλισον μοσαρτ-.Μπράβο ρε τζακ...γουελ νταν...ντιν νταν....

to link συνεχίζει να λειτουργεί αμα θέλετε να ακούσετε το δίσκο...

Nobunny - Raw Romance

Nobunny

Raw Romance

(Burger Records, 2009)


Μετά από πολύ καιρό ξανακόλλησα με το γκαρατζ πανκ, μόνο που τώρα το κόλλημα δεν έχει να κάνει με παρελθοντικές τυμβωρυχίες. Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρω κάτι ντίσεντ έπεσα πάνω στον κ.κ. Nobunny, τον μασκοφόρο μουσικό. Αν έψαξα καλά και δεν έχω κάνει λάθος είναι μια από τις προσωπικότητες που χρησιμοποιεί ο justin champlin, ντράμερ των Okmoniks και ιδρυτής των Sneaky Pinks.  Η πλάκα είναι πως δεν είναι ακριβώς αυτό που ήθελα αλλά από τις περιγραφές κατεβ...αγόρασα τον δίσκο γιατί μου έκανε τρομερή εντύπωση. Το raw romance (μόνο κασέτα version-500 copy sold out) είναι αυτό που θα λέγαμε raw...περιέχει 12 ακουστικά κομμάτια. Ποιό είναι το κατς;; Οι μουσικές του είναι ένα μείγμα από r'n roll, garage, phycobilly κάτι από κινκς λίγο από δω πολύ από κει... αλλά όλα αυτά σε μια ντέμο-προσωπική εκδοχή τους που απλά με άφησε άναυδο.... παραλία και μπύρα=νοουμπάνι....

9.1 (οκ ίσως σας φανεί υπερβολικό.....ίσως πάλι όχι)

Those will burn: βάλε και άκου....διάλεξε μόνος σου....σου μιλάω για καλοκαίρι με μπύρες στην παραλία και θες να σου πω τι μπύρα θα πιείς????



από τον δίσκο του 2008 Love Visions...

Discovery - LP

Discovery

LP

(XL, 2009)


Οι Discovery είναι το side project των Rostam Batmanglij από τους Vampire Weekend και του Wes Miles από τους Ra Ra Riot. To LP είναι το πρώτο τους album. Ενδιαφέρον ακούγετε σαν ιδέα. Αν ρίξετε μια ματιά λοιπόν στο internet για το τι γράφεται για αυτόν το δίσκο, θα διαπιστώσετε ότι πέφτει πολύ θάψιμο. Τo οποίο στηρίζεται κυρίως στο ότι οι δύο αμερικανοί απλά έκαναν την πλάκα τους σε αυτόν τον δίσκο, και τώρα προσπαθούν να τον πουλήσουν. Επίσης έχει πλάκα να ρίξετε μια ματιά στους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν για τη μουσική που παίζουν οι Discovery: Από R&B μέχρι electro pop. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι την πλάκα τους κάνουν. Ίσως και για αυτό το λόγο να μην έχουν και έναν σαφή μουσικό προσανατολισμό. Γιατί και R&B θα βρείτε εδώ και electro pop, και διάφορους άλλους παράξενους ήχους. Αλλά δεν βρίσκω κάτι κακό στο ότι δύο μουσικοί κάνουν την πλάκα τους και ηχογραφούν το αποτέλεσμα. Τώρα για τους ‘κακόμοιρους’ που θα παρασυρθούν από το hype των Vampire Weekend και θα αγοράσουν το δίσκο, ας πρόσεχαν. Εξάλλου τελικά το αποτέλεσμα έχει και αυτό πλάκα. Και είναι όμορφο η μουσική να σε κάνει να γελάς. Τα τραγούδια μοιάζουν αρχικά αποπροσανατολισμένα, από τα heavily autotuned, ala Kanye, Can you discover και Carby μέχρι τα απογυμνωμένα disco beats του Osaka Loop Line ή τα κολλητικά synths του Swing Tree. Αλλά στην ουσία τα ενώνει η χαλαρή διάθεση, η έλλειψη άγχους, και κυρίως η pop ευαισθησία τους. Και τελικά αν ακούσετε τον δίσκο μερικές φορές θα βρεθείτε να τραγουδάτε τα κομμάτια σε ανυποψίαστες στιγμές. Ναι λοιπόν, ο δίσκος δεν είναι σοβαρός. Και για αυτό το λόγο είναι όμορφος.

7.4

Those will burn: Osaka Loop Line, Orange Shirt, Carby





Saturday, July 11, 2009

Fleet Foxes - Mykonos 7"

Fleet Foxes

Mykonos 7”

(Sub Pop, 2009)


To Mykonos είναι το καινούργιο single των Fleet Foxes, το οποίο περιέχεται κανονικά στο Sun Giant EP. Οι Fleet Foxes μας έδωσαν πέρυσι έναν από τους πιο όμορφους δίσκους της χρονιάς. Λυρική, ακουστική, ανυψωτική μουσική που δίνει μεγάλη βάση στα φωνητικά (τα οποία χρωστάνε τα μέγιστα στους – φυσικά – beach boys) και όχι άδικα, αφού η φωνή του Robin Pecknold είναι από το πιο καλά τους χαρτιά. To Mykonos είναι ένα από το πιο δυνατά και πιασάρικα κομμάτια τους, είχε γίνει ήδη χιτάκι πριν κυκλοφορήσει το single. Να πω εδώ βέβαια ότι οι Fleet Foxes έχουν μία αρκετά λανθασμένη εικόνα της Μυκόνου στο μυαλό τους. Κάποιος έπρεπε να τους έχει πει ότι η Μύκονος δεν είναι ακριβώς το ειδυλλιακό νησί που πιστεύουν. Οι στίχοι λοιπόν του τραγουδιού απευθύνονται σε κάποιο φίλο, που αφού τα έκανε όλα σαλάτα φεύγει για Μύκονο για να ξεφύγει:

And you will go to Mykonos
With a vision of a gentle coast
And a sun to maybe dissipate
Shadows of the mess you made

Να διαβεβαιώσουμε λοιπόν τους Fleet Foxes ότι ο πρώην φίλος τους δεν πρόκειται να βρει την ησυχία του στη Μύκονο.
Το b-site του 7” είναι το False Knight on the Road, ακυκλοφόρητο, που παρουσιάζει την εκδοχή των Αμερικανών σε μία παραδοσιακή ιστορία. Όμορφο και αυτό, αλλά καλά κάνανε και το άφησαν για b-side.

Thursday, July 9, 2009

The Minus 5 – Killingsworth

The Minus 5

Killingsworth

( Yep Roc, 2009)


Οι Minus 5 είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό του αμερικάνικου ανεξάρτητου rock. Πνευματικό παιδί του Scott McCaughey φρόντιζαν πάντα να μένουν στη σκιά, αποφεύγοντας οποιαδήποτε μορφή δημοσιότητας. Και τα κατάφεραν να μείνουν σε ένα underground κοινό, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς την all star σύνθεση που έχουν σε κάθε δίσκο (πχ, μόνιμος κιθαρίστας του group είναι ο Peter Buck των REM). Οπότε είναι ξεκάθαρο, ότι οι Minus 5 ηχογραφούν και παίζουν μουσική γιατί απλά γουστάρουν να το κάνουν· χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για πωλήσεις, αποδοχή και τα λοιπά.
Επίσης, πρέπει να ομολογήσω ότι οι Minus 5 είναι μία από τις μουσικές μου αδυναμίες. Οι μέχρι τώρα δουλειές τους με έχουν συνοδεύσει σε πολλές και διαφορετικές περιστάσεις ενώ το Down with Wilco που ηχογράφησαν με τους Wilco το 2003 και το επώνυμο album τους (γνωστό και ως The Gun Album) του 2006 ήταν από τους πρώτους δίσκους που πέρασα στο ipod μου, ενώ συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί. Οπότε περίμενα πως και πως την νέα τους δουλειά, πιστεύοντας ότι θα βρω μερικά ακόμα εθιστικά τραγούδια που θα καρφωθούν στο μυαλό μου και δεν θα φύγουν με τίποτα από εκεί, όπως έκαναν στο παρελθόν τα I’m not bitter, Hotel senator, Out there on the Maroon… Και δυστυχώς απογοητεύτηκα λίγο… Όχι ότι άλλαξαν ιδιαίτερα, απλά αυτή τη φορά εστιάζουν σε πιο ήπιες μπαλαντοειδείς συνθέσεις, ενώ αν υποθέσουμε ότι η μουσική που παίζουν είναι country rock, το Killingsworth είναι λίγο περισσότερο country, με τα πιο pop, catchy στοιχεία να έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο. Οπότε ο δίσκος είναι αρκετά κοντά στο Being There των Wilco… Ξεπερνώντας βέβαια το πρώτο σοκ, το αποτέλεσμα δεν είναι άσκημο. Κάθε άλλο. Καλοδουλεμένο, και προσεγμένο, 41 λεπτά όμορφης και αυθεντικής μουσικής που ξυπνάει εικόνες και αναμνήσεις από τις μη-παράλιες πολιτείες της Αμερικής. Δεν ταιριάζει βέβαια με θάλασσα, καφεδάκι και μετά ουζάκι στην παραλία – ούτε με το ελληνικό τοπίο γενικότερα – αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει νοσταλγία και φευγαλέες σκέψεις επιστροφής. Τελικά τώρα που το ξανασκέφτομαι, άδικα ανησύχησα στην αρχή. Μια χαρά τα κατάφεραν και εδώ οι Minus 5. Να μπούμε σε ένα αεροπλάνο…

7.0

Those will burn: Dark Hand Of Contagion, The Lurking Barrister

Tuesday, July 7, 2009

Da Hype: Dirty Projectors/Animal Collective

Το ακατανοητο hype της χρονιας.

Ειμαι ιδιοτροπος η κανω λαθος που δεν βρισκω τιποτα στους Dirty Projectors περα από κανα δυο καλα κομματια? Πραγματικα τους εδωσα αρκετες ευκαιριες αλλα το μοναδικο αποτελεσμα ηταν να τους διαγραψω από το pc μου. Δεν ξερω, μην ειμαι υπερβολικος? Τα ατομα παντως εχουν φαει αρκετο promotion από τα αμερικανικα εντυπα και μια καλη δοση hype κυριως από το pitchfork, αλλα εξακολουθω να μη καταλαβαινω για πιο λογο ο ολος ντορος.

Αντε, δειτε το βιντεακι από το stillness in move που είναι καπως συμπαθητικο.


Το κατανοητο hype της χρονιας.


Monday, July 6, 2009

Clark - Totems Flare

Clark

Totems Flare

(Warp, 2009)


Νέος δίσκος για τον Άγγλο Chris Clark (κατά κόσμο σκέτο Clark), και νομίζω ότι είναι η καλύτερη δουλειά του ως τώρα. Είναι αισίως η 5η ολοκληρωμένη δουλειά του, και κυκλοφορεί και αυτή όπως και όλες οι προηγούμενες από την Warp. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι μόνο η καλύτερη δουλειά του κ. Clark, αλλά νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο μας έχει έρθει από την αγγλική εταιρία εδώ και πολύ καιρό (οκ, και οι Grizzly Bear ήταν κορυφή, αλλά όπως και να το κάνεις δεν είναι χαρακτηριστική περίπτωση Warp).
Στο Totems Flare λοιπόν, ο Clark δείχνει να απελευθερώνεται. Όταν ηχογραφείς πειραματική μουσική είναι πολύ εύκολο να χάσεις την μπάλα και να καταλήξεις με αποτελέσματα αμφιλεγόμενα, αλλά εδώ έχουμε ακριβώς το αντίθετο: Ο άγγλος μουσικός αναπτύσσει τους πειραματισμούς του, αλλά ταυτόχρονα ο δίσκος ρέει υπέροχα, σε παίρνει μαζί του και σε αναγκάζει να τον ακούς στο repeat (όχι πείτε μου, με πόσους δίσκους της warp το έχετε πάθει αυτό;) Για μια φορά – επιτέλους! – ο όρος IDM αποκτάει πραγματικό νόημα. Μουσική πραγματικά έξυπνη και ουσιαστικά χορευτική. Και ταυτόχρονα πρωτοποριακή.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι σε σημεία έχω την αίσθηση ότι ό δίσκος έχει αναφορές σε κάποιες (σοβαρά μιλάω) black metal ή post-black metal δουλειές. Ακούστε για παράδειγμα το Rainbow Voodoo, κάπου στην μέση της διάρκειάς του (2:15 – 3:00) με τα παραμορφωμένα φωνητικά και το ψυχρό, ταχύτατο beat να θυμίζει το ‘κιθαριστικά beats’ διάφορων μαυροφορεμένων νορβηγών. Ή το Suns of Temper που μοιάζει να βγήκε μέσα από το Perdition City των Ulver…Παραλογίζομαι; Ίσως, αλλά όπως και να έχει το Totems Flare είναι χειμαρρώδες, αλλάζει διαθέσεις και μοτίβα από τη μία στιγμή στην άλλη και δεν σε αφήνει να το αφήσεις με τίποτα. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι μέχρι τώρα η χρονιά πάει υπέροχα, με πολλούς καλούς δίσκους. Το Totems Flare μπορεί να μην είναι ο καλύτερος (αλλά μπορεί και να είναι), σίγουρα όμως είναι ο απολαυστικότερος.

8.9

Those will burn: Growls garden, Rainbow Voodoo και το απίστευτο Totem Crackerack.





Wooden shjips - Dos

Wooden Shjips

Dos

(Holy Mountain, 2009)


Ώραια, και τι μπορείς να γράψεις για το Dos που δεν έχει γραφτεί, με ρώτησε μια φωνή μέσα μου....Δώσε το link του pitchfork για τον εν λόγο δίσκο και άραξε...ξαναείπε με ευκολία...

μπα..κάτι θα βρώ να γράψω...

πέντε κομμάτια είναι που βρίσκονται στο Dos και κάνουν το δίσκο να ακούγεται για 38.2 λεπτά...και 38.2 λεπτά...και 38.2 λεπτά....και 38.2 λεπτά...και 38.2 λεπτά...Οι wooden shjips είναι μια τετραμελής παρέα από το σαν φραντζισκο που άρχισε να φτιάχνεται το 2003 και είχε ως σκοπό να φταξει ένα μείγμα από τον ιδιαίτερο ήχο των velvet underground και των garage groups των '60...ok μέχρι εδώ...τι είναι όμως αυτό που παίζουν στο Dos λοιπόν;; Εδώ παρουσιάζουν μια πιο ποπ;;; εκδοχή τους. Ναι μεν υποβόσκει ο θόρυβος κι ο βόμβος , το garage, το shoegaze (ακούστε δυνατά και καλά το motorbike) αλλά άλλωτε η διάρκεια και τα πλήκτρα σε φαίρνουν από το krautrock στην ψυχεδελική ποπ και άλλωτε προσωπικά εμένα με έφεραν κοντά στους doors (fallin'). Μη φοβηθείτε, αν κάποια στίγμη νοιώσετε πως όλο το πράγμα φαίρνει λίγο από το  sea within a sea, ξέρετε..των Horrors...έχετε δίκιο...είναι μια garage εκδοχή ακόμα, τόσο συγγενική -αδέρφια από άλλους γονείς- που ανεβάζει την αδρεναλίνη και μεταμορφώνει ένα γαμ..νο ακόρντο σε κομματάρα....(down by the sea)


8.7

Those will burn: ΟΛΟΟΟΟΟΟ (38.2 λεπτά είναι λέμεε x10)....μα πιο πολύ το Down by the sea 

Sunday, July 5, 2009

Bibio - Ambivalence Avenue


Bibio

Ambivalence Avenue

(Warp,2009)



Οι Bibio είναι το προσωπικό project του βρετανού παραγωγού Stephen Wilkinson ο οποίος υπέγραψε πρόσφατα στη Warp records όπου και κυκλοφόρησε το τρίτο του cd (τα προηγούμενα δυο ήταν δια της Mush records). Όταν βλέπουμε γραμμένο το όνομα της warp στο label, αυτόματα αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια κυκλοφορία που θα περιέχει «παράξενη» μουσική, άλλοτε αλλόκοτη, σε μια συγκεκριμένη περίπτωση βλακώδη μουσική (σε αυτή των Maximo park), πρωτοποριακές συνθέσεις που αμφισβητούν τις καθιερωμένες ηχητικές φόρμες. Όπως οι περισσότεροι υπογεγραμμένοι στη warp έτσι και ο Bibio βάζει φαντασία στη μουσική του και ως γνωστόν η φαντασία τρέφεται με την πρωτοτυπία.

Κάπου διάβασα ότι το ανθρώπινο πνεύμα για να «τραφεί» χρειάζεται έκπληξη, ποικιλία και ρίσκο, ομοίως και η μουσική. Πολλοί από μας γκρινιάζουμε ότι έχει μείνει στάσιμη, για τους πιο κολλημένους η όλη υπόθεση τελείωσε κάπου στις αρχές των 70’s αλλά αλλοίμονο πάντα θα υπάρχουν καλλιτέχνες που θα προκαλούν αυτά τα κατά κάποιο τρόπο «άλματα» στο μουσικό χώρο και θα πληρούν το παραπάνω τρίπτυχο(δες Closer από Joy Division, Blue Lines, άντε πάλι, από Massive Attack κ.α). Δε θέλω να καταλήξω ότι ο Bibio έβγαλε το αριστούργημα της δεκαετίας, καμία σχέση. Έχει φτιάξει αναμφισβήτητα έναν πολύ καλό δίσκο. Απλά βρίσκω υπέροχο το να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που υποστηρίζουν και προωθούν ένα μη συμβατικό τρόπο σκέψης πάνω στην αντίληψη για το σύγχρονο ήχο η για τον ήχο του μέλλοντος ακόμα και όταν το αποτέλεσμα δεν είναι αρκετά ικανοποιητικό, όπως στη περίπτωση του Ambivalence Avenue, αλλά καμιά φορά λέμε ότι μπορεί να μη τα κατάφερε, να μην έπιασε τη πρωτιά, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Βέβαια εδώ δεν έχω σκοπό να πλέξω το εγκώμιο της warp, άλλωστε θα είχε πάψει να υπάρχει αν δε την στήριζαν τόσα χρόνια καμπόσοι χιλιάδες ακροατές. Με λίγα λόγια αν δε πουλούσαν, θα το είχαν κλείσει το μαγαζί και θα έκαναν κάτι άλλο πιθανότατα σε πιο εμπορικό στυλ.

Η πρώτη δουλεία του Bibio στη warp μπορεί να μην είναι καμιά συνταρακτική κατάθεση ψυχής και ιδεών αλλά είναι μια άξια κυκλοφορία με καλοδουλεμένες συνθέσεις που συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία κάποιων από του συναδέλφους του από την ίδια εταιρία. Την i.d.m του Aphex Twin, την downtempo των Nightmare on wax, την ψυχεδελική φολκ των Grizzly Bear και τα πειραματικά hip hop beats του Flying Lotus. Το θέμα σ’ αυτό το δίσκο είναι πως αποτελεί τη κλασσική περίπτωση «άλμπουμ για να θαυμάσεις, αλλά όχι για να αγαπήσεις». Δεν είναι ο τύπος των κομματιών που θα «δεθείς» με κάποιο τρόπο μαζί τους. Θα τα απολαύσεις μεν, δε θα τα λατρέψεις δε. Από την άλλη είναι στο χέρι του καλλιτέχνη να καταφέρει να κάνει την υπέρβαση (οι Grizzly Bear δηλαδή είναι πιο μάγκες που τα κατάφεραν;) και στην επόμενη κυκλοφορία του να μας χαρίσει κάτι εξίσου μαγευτικά αλλόκοτο αλλά συνάμα πιο γήινο. Να καταφέρει να στοχεύσει όχι μόνο στο μυαλό αλλά και στη καρδιά. Η λογική του Bibio είναι κοντά σε κάτι τέτοιο, ο καλλιτέχνης θέλει τον χρόνο του και ;έτσι επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Προς το παρόν δεν έχω παρά να επικροτήσω αυτή τη προσπάθεια με ένα….

8.0

Those will burn: Ambivalence avenue, Jealous of lovers, Fire ant


The Knife - Colouring of Pigeons

Για όσους είχαν αρχίσει να φοβόνται ότι οι Knife δεν πρόκειτε να γράψουν καινούργια μουσική, απ' ό,τι φαίνεται οι Σουηδοί δουλεύουν για μία θεατρική παράσταση, υπό τον τίτλο Tomorrow, in a year, A Darwin electro-opera.
Ορίστε και μία γεύση από το score: Colouring of Pigeons

Friday, July 3, 2009

Wavves - No hope Kids




Είναι ο nathan williams, είναι οι wavves και είναι καινούργιο βιντεο κλιπ....τι παίζουν;;; noise pop, λίγο από goth(;;;)και punk.

A tour in the 36 Chambers.

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Chamber Music, αλλά και εν αναμονή του Only Built 4 Cuban Linx... ΙΙ είπα να κάνω μία μικρή αναδρομή στο φαινόμενο που ακούει στο όνομα Wu-Tang Clan, την κολεκτίβα από τη Νέα Υόρκη που άλλαξε τον χάρτη του hip-hop και επηρέασε τη μουσική που ακούμε σήμερα όσο λίγοι. Οι επίσημες κυκλοφορίες των Wu-Tang βέβαια ξεπερνάνε τις 40, ενώ αν συμπεριλάβουμε και τους Wu-Tang affiliates πιάνουμε τις εκατοντάδες, οπότε εδώ θα περιοριστούμε στους 5 studio δίσκους που κυκλοφόρησαν υπό το γενικό Wu-Tang Clan, και μόνο επιγραμματικά θα αναφερθούμε στα albums που κυκλοφόρησαν με κάποιο από τα ονόματα των 9 Wu-Tang. Βέβαια, αυτό το πλήθος δουλειών που κυκλοφόρησε υπό την αιγίδα των Wu-Tang, είναι απαραίτητο για να γίνει κατανοητό το φαινόμενο και ο τρόπος με τον οποίο έφερε τα πάνω κάτω στη μουσική βιομηχανία.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο πυρήνας των Wu-Tang αποτελείται από 9 MCs: RZA, GZA, Raekwon, U-God, Ghostface Killah, Inspectah Deck, Method Man, Masta Killa και Ol' Dirty Bastard, με τον RZA βέβαια να αποτελεί τον αδιαφιλονίκητο αρχηγό αλλά και σχεδόν αποκλειστικό παραγωγό όλων των δουλειών μέχρι το 2000. Ο RZA λοιπόν, κάπου στις αρχές των ‘90ς, απογοητευμένος από τη μουσική βιομηχανία, καταστρώνει ένα σχέδιο, που ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει επανειλημμένα ως οικονομικό σχέδιο. Στόχος του σχεδίου να δημιουργήσει μία Wu-Tang δυναστεία που θα κατακτήσει τον κόσμο. Φαντάζομαι ότι ο κύριος RZA ήταν λίγο πειραγμένος, αλλά όπως φάνηκε τελικά, όχι μόνο το πίστευε, αλλά ήξερε και τον τρόπο να το πετύχει! Ζητάει λοιπόν απόλυτο έλεγχο από τους υπόλοιπους 8, οι οποίοι για κάποιο λόγο του τον δίνουν και η ιστορία ξεκινάει…

Enter the Wu-Tang (36 Chambers) 1993

Και ξεκινάει με τον απίστευτο αυτό δίσκο που έσκασε από το πουθενά κάπου προς το τέλος του 1993. Για να δώσω από την αρχή το στίγμα, το Enter the Wu-Tang είναι για την μαύρη μουσική ό,τι είναι για τη λευκή το Never Mind the Bollocks. Με τη διαφορά ότι οι Wu-Tang ενεργούσαν βάση σχεδίου, οπότε και μπόρεσαν να συνεχίσουν αυτό που άρχισαν.
Βίαιο και σκοτεινό, με τον RZA να υιοθετεί μία σχεδόν μινιμαλιστική προσέγγιση στην παραγωγή, βασίζεται σε μονότονα, επαναληπτικά beats, περιορισμένη αλλά καίρια χρήση μουσικών samples, θεματολογία που ξεφεύγει από τα στερεότυπα του είδους, κινηματογραφικά samples από ταινίες kung-fu, και 9 emcees που παρά την απειρία τους αποδεικνύουν ότι είναι όλοι αστέρια. Η υποδοχή ήταν, όπως ήταν λογικό, σχετικά παγωμένη στην αρχή, αλλά σταδιακά, με αιχμή του δόρατος τα Protect ya Neck και Method Man, αλλά και τα υπόλοιπα να στέκονται στα ίδια επίπεδα (πχ το απίστευτο Tearz) το 36 Chambers έχει φτάσει να θεωρείται σήμερα ένας από τους κλασσικότερους δίσκους στην ιστορία του rap/hip-hop. Ουσιαστικά, αρκετά ακατέργαστο και με πολύ περισσότερες ατέλειες απ’ ότι οι επόμενες δουλείες τους, βασίζεται στην ορμητική του ενέργεια για να επιβληθεί. Σταδιακά οι συναυλίες τους μετατρέπονται σε μικρο-επαναστάσεις, ανήκουστο για ραπ συναυλίες, ενώ σχηματίζουν έναν ισχυρό πυρήνα οπαδών. Τα θεμέλια για αυτό που θα ακολουθήσει έχουν τεθεί.
9.5

Και το σχέδιο του RZA μπαίνει σε εφαρμογή: ξεκινάει ένας πρώτος κύκλος από solo δίσκους των μελών της μπάντας, που κατά γενικοί ομολογία περιλαμβάνουν μερικούς από τους καλύτερους hip-hop δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει. Γιατί εδώ που τα λέμε, καλό και το οικονομικό σχέδιο βάση του οποίου βαδίζουν, αλλά αν δεν είχαν τόσο ταλέντο και μεράκι και αυτό που κάνουν δεν νομίζω να πήγαιναν και πολύ μακριά… Να σημειωθεί εδώ ότι ο όρος solo album δεν είναι και πολύ ενδεικτικός αφού το αποτέλεσμα συνεχίζει να προκύπτει και από τους εννέα, ενώ ο RZA είναι πάντα πίσω από την κονσόλα κινώντας τα νήματα. Απλά ένας από τους εννέα παίρνει κάθε φορά λίγο πιο πρωταγωνιστικό ρόλο και το όνομά του μπαίνει στο εξώφυλλο. Ο κύκλος ξεκινάει το ’94 με τον RZA και τον Method Man, με τα 6 feet deep και Tical αντίστοιχα να είναι αρκετά κοντά στο 36 Chambers, και συνεχίζει το ‘95 με δύο από τα καλύτερα δείγματα που ηχογράφησε η κολεκτίβα: Το Only Built 4 Cuban Linx που κυκλοφορεί με το όνομα του Raekwon στο εξώφυλλο και το Liquid Swords με αυτό του GZA. Αρχίζει να γίνεται προφανές ότι ο RZA είναι φαινόμενο όσο αφορά την παραγωγή, από τη μία τελειοποιώντας τις τεχνικές του και από την άλλη αρχίζοντας να χρησιμοποιεί περισσότερα samples και έγχορδα χτίζοντας έναν όλο και πιο σύνθετο ήχο. To ’96 κυκλοφορεί το Ironman του Ghostface, κλείνοντας τον πρώτο κύκλο με ένα ακόμα διαμαντάκι.


Wu-Tang Forever , 1997

Και εδώ το σχέδιο του RZA αρχίζει να αποδίδει, αφού τα πολλαπλά χτυπήματα των solo albums έχουν εδραιώσει τόσο το όνομά τους που το Forever πουλάει σαν τρελό με το που κυκλοφορεί. Πέρα όμως από την εμπορική του επιτυχία, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο εδώ είναι το μουσικό του περιεχόμενο, το οποίο είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Το Wu-Tang Forever είναι ένας διπλός, πληθωρικός δίσκος, διάρκειας 2,5 ωρών μέσα στις οποίες η κολεκτίβα οργιάζει. Αρκετά διαφορετικός από το 36 Chambers είναι πολύ πιο δουλεμένος και σύνθετος δίσκος, με πολλά samples, καταπληκτικά beats και τον RZA να κάνει ξεκάθαρο το ότι είναι ένας από τους καλύτερους παραγωγούς που κυκλοφορούν. Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα ότι αυτό που κατάφεραν να κάνουν οι Wu-Tang ήταν να παρουσιάσουν avant-guard μουσική ως pop και μάλιστα να μπορέσουν να την πουλήσουν ως τέτοια. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο Forever. Η μουσική που περιέχει, μόνο εύκολα προσβάσιμη δεν είναι, αφού με κάθε τραγούδι εξερευνούν και μία νέα κατεύθυνση ως προς το τι εστί μουσική δημιουργία. Και ίσως αυτό να είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των Wu-Tang: Κατάφεραν να ακολουθήσουν το μουσικό τους όραμα χωρίς να κάνουν τον ελάχιστο μουσικό συμβιβασμό ηχογραφώντας μουσική που ούτε κατά διάνυα δεν θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις εμπορική αλλά ταυτόχρονα κατάφεραν να την προωθήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή να πουλήσει τρέλα. Και το Forever είναι ίσως το σημαντικότερο πετραδάκι στο οικοδόμημά τους. Είναι ό,τι είναι για τους Cure το Kiss me, Kiss me, Kiss me. Σύμφωνοι, το Pornography ήταν αριστουργηματικό και το Disintegration τους χάρισε τα μεγάλα ακροατήρια, αλλά χωρίς τα 18 pop διαμαντάκια που κυκλοφόρησαν με το διπλό Kiss me… δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να φτάσουν στο σημείο να γίνουν ινδάλματα μίας ολόκληρης κουλτούρας. Έτσι και με το Forever: ίσως όπως υποστηρίζουν πολλοί αν ήταν μονός δίσκος να άγγιζε την τελειότητα. Αλλά είναι οι 2,5 ώρες που διαρκεί που τους έκαναν από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στο χώρο του hip-hop, και που τελικά καθιστούν τον ίδιο τον δίσκο μάλλον τον καλύτερό τους (όπως το Kiss me είναι σαφώς ό,τι καλύτερο έχουν κάνει οι Cure – δεν θέλω αντιρρήσεις!)
9.8

Αφού λοιπόν ο κ. RZA έκτισε την αυτοκρατορία που είχε υποσχεθεί αρχίζει να αποτραβιέται από το τιμόνι. Ένας δεύτερος κύκλος solo δίσκων ξεκινάει, μόνο που τώρα ο όρος solo είναι αρκετά πιο σωστός ενώ τα αποτελέσματα σίγουρα δεν είναι τόσο εντυπωσιακά, τουλάχιστον από μουσικής πλευράς, αφού από εμπορικής τα πάνε μια χαρά. Εξαίρεση ο Ghostface που συνεχίζει με καταπληκτικούς δίσκους αλλά και το υπέροχο soundtrack του RZA για το Ghost Dog του Jim Jarmusch. Και φτάνουμε αισίως στο 2000…


The W., 2000

Οι 9 Wu-Tang ξαναμαζεύονται όλοι μαζί και κυκλοφορούν τον τρίτο δίσκο τους. Ξεχάστε την σχετική μετριότητα που επικράτησε στους προσωπικούς δίσκους γιατί το W είναι ένα ακόμα αριστούργημα. Θεωρητικά, επιστρέφουν στον πιο απλό, minimal ήχο του πρώτου δίσκου, αλλά όπως είναι γνωστό, αυτές οι επιστροφές στις ρίζες ποτέ δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Ευτυχώς το W μπορεί να μην είναι το αναμενόμενο, αλλά είναι εξίσου καλό με αυτό. Για μία ακόμα φορά ο RZA ξεπερνάει τον εαυτό του στην παραγωγή ενώ ο δίσκος είναι σαφώς πιο συμπαγής (αφού διαρκεί μόνο μία ώρα). Την παράσταση κλέβουν τα soul διαμαντάκια Hollow bones και I can’t go to sleep (με τη συμμετοχή του Isaac Hayes) αλλά και τα υπόλοιπα ακολουθούν από κοντά. Το One blood under W με την reggae καθοδήγηση του Junior Reid (μάλλον καμία σχέση με τα γνωστά αδερφάκια…), το κολλητικό Conditioner (με τον ODB να ηχογραφεί μέσω τηλεφώνου από την φυλακή), το The Monument με τη συμμετοχή των Busta Rhymes, το υπέροχο Jah World να δίνει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν τα μετέπειτα soundtracks του RZA. A, επίσης είναι μάλλον ο πιο εύκολα προσεγγίσιμος δίσκος τους (λέμε τώρα) οπότε είναι ό,τι πρέπει για αρχή… για όποιον ενδιαφέρεται…
9.2



Iron Flag , 2001

Παραδόξως, οι Wu-Tang κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους μόλις ένα χρόνο μετά το W, και μάλιστα χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες. Ίσως αυτή η μικρή χρονική απόσταση να είναι και ένας από τους λόγους που το Iron Flag είναι λίγο πιο αδύναμο από τους προκατόχους του. Όχι βέβαια ότι είναι κακός δίσκος. Κάθε άλλο. Κινείται στα υψηλά επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει. Παράλληλα ρίχνει ματιές στο παρελθόν τους κάνοντας μία ανασκόπηση. Έτσι όλα τα κλασσικά Wu-Tang στοιχεία τα ξαναβρίσκουμε εδώ. Η σφικτή και για μια ακόμα φορά υποδειγματική παραγωγή του RZA, τα κλασσικά samples με το pitch τους ανεβασμένο ώστε να ταιριάζουν με τα beats (με το απολαυστικό ‘female soul singer on helium’ αποτέλεσμα), άψογο rapping και από τους 8 (Ο ODB συνεχίζει να βρίσκεται στη φυλακή οπότε δεν συμμετέχει) και πολλές ‘εξωτερικές’ συμμετοχές, αυτή την φορά και στον τομέα της παραγωγής. Ξεχωρίζουν, το single Uzi, το Soul Power με τον υπνωτικό αφρικανικό ρυθμό του και το υπέροχο Dashing που κλείνει τον δίσκο. Αλλά ως συνήθως, και τα υπόλοιπα ακολουθούν από κοντά. Όπως και να έχει, είναι πλέον ξεκάθαρο πως ό,τι και να κάνουν στους προσωπικούς τους δίσκους, όταν κάνουν κάτι κάτω από το όνομα Wu-Tang Clan το παίρνουν πολύ σοβαρά το θέμα και το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο.
8.6

Πολλά πράγματα γίνονται στις τάξεις των Wu-Tang από εδώ και πέρα. Αναμφισβήτητα το σημαντικότερο από αυτά είναι ο θάνατος του ODB από overdose που τους αφήνει οριστικά σαν 8-αδα πλέον. Από εκεί και πέρα πολλοί προσωπικοί δίσκοι με το Fishscale του Ghostface και τα soundtracks του RZA (afro samurai, kill bill vol.1) να ξεχωρίζουν. Και εκεί που φαίνεται ότι οι πορείες τους έχουν πάρει πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις, ξαναμαζεύονται οι 8 τους πλέον για έναν ακόμα δίσκο.


8 diagrams , 2007

Αυτός ο τελευταίος τους δίσκος είναι και ό,τι πιο διαφορετικό έχουν κάνει. Οι επιρροές από τα soundtracks του RZA είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς με το αποτέλεσμα να έχει μία έντονη spaghetti αισθητική. Οι Ghostface και Raekwon δηλώνουν δυσαρεστημένοι που εγκαταλείφτηκε ο κλασσικός Wu-Tang ήχος, κακός όμως γιατί το αποτέλεσμα είναι για μία ακόμα φορά επιτυχημένο. Τα samples που χρησιμοποιούνται είναι πλέον ελάχιστα, αφού ο RZA προτιμάει να γράψει και να ηχογραφήσει τα έγχορδα, χωρίς όμως αυτό να έχει τραγικές επιπτώσεις. Όπως συνήθως όλα τα κομμάτια είναι σε υψηλά επίπεδα. Μοναδική παραφωνία ίσως η διασκευή στο when my guitar gently weeps (the heart gently weeps). Μπορεί να λατρεύω τη φωνή της Erykah Badu, ενώ το ‘I don’t know why…’ που γίνεται ‘that bitch is crazy…’ έχει την πλάκα του, αλλά κάτι δεν μου ταιριάζει στο αποτέλεσμα. Μπορεί να μην όσο επιδραστικά ήταν τα προηγούμενα αλλά είναι εξίσου απολαυστικό.
8.4

Αυτά προς το παρόν… το πότε θα ξαναηχογραφίσουν όλοι μαζί είναι άγνωστο, και εδώ που τα λέμε, το ότι κατάφεραν 9 rappers (που ως γνωστό φημίζονται για την έλλειψη εγωισμού) να ηχογραφήσουν τόσους δίσκους μαζί είναι ήδη παράδοξο. Αλλά αν αποφασίσουν να επιστρέψουν, είναι πάντα καλοδεχούμενοι.

Wu-Tang motherfuckers!

Wednesday, July 1, 2009

The Field - Yesterday and Today


The Field

Yesterday and Today

(Kompakt,2009)




Ο κύριος Axel Willner (aka The Field) αποτελεί το καμάρι της περίφημης Kompakt records. Δυο χρόνια πριν με το From here we go to sublime μας είχε εντυπωσιάσει όχι μόνο λόγο της πρωτιάς του στη λίστα του metacritic.com με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς (τα οποία βγαίνουν από το μέσο όρο των βαθμολογιών από διάφορα περιοδικά, μπλογκ η e-magazines), αλλά και λόγο της ικανότητας του να μας προσφέρει ένα καταπληκτικό σύνολο συνθέσεων μέσα από ένα είδος μουσικής που εμείς οι και καλά δήθεν alternative τύποι αντέχουμε να ακούμε δυο, το πολύ τρία κομμάτια. Το κερασάκι στη τούρτα της λατρείας μου για τον Σουηδό ήταν η εμφάνιση του στο περσινό Synch. Αυτός και ο Kode 9 (από το ίδιο φεστιβάλ) ήταν τα καλύτερα εκ των ηλεκτρονικών σχημάτων που παρακολούθησα πέρυσι.

Στις 26 Μάιου κυκλοφόρησε στην Ευρώπη το Yesterday and today με πέντε καινούρια κομμάτια συν μια διασκευή (έκπληξη) στο “everybodys got to learn sometime” των Korgis. Επίσης στο ομώνυμο κομμάτι συμμετέχει ο John Stanier, drummer των Battles.Αν και δε διαφέρει πολύ ηχητικά από το Sublime (συναντάμε κλασσικά πολλές λούπες, layers και samples η αυτά τα χαρακτηριστικά φωνητικά δίχως λόγια), το νέο του εγχείρημα είναι ελάχιστα λιγότερο mιnimal και ελάχιστα περισσότερο ambient με κάποια νέα στοιχεία όπως οι jazz αυτοσχεδιασμοί στα «ζωντανά» drums του “yesterday…” και του “sequenced”. Το σίγουρο είναι πως εμποτίζει στις συνηδησεις των ακροατών του, τον πλέον αναγνωρίσιμο και χαρακτηριστικό The Field ήχο. Ονειρικές συνθέσεις με βάθος αλλά και με ευφορική διάθεση πάνω σε techno standards.

Το Υesterday and today κατά ένα ανεξήγητο λόγο τον θεωρώ καλοκαιρινό δίσκο. Θα νιώσεις τη μαγεία του και τη θεραπευτική του ιδιότητα μετά από ένα δυνατό μεθύσι, ύστερα από μια κουραστική βραδιά, στο σπίτι , ότι έχει αρχίσει να ξημερώνει (Κάτι αντίστοιχο με αυτό που είχαν δηλώσει οι Massive Attack για το Blue lines, ότι ήθελαν να κάνουν ένα δίσκο που θα τον ακούνε οι ravers στο σπίτι τους όταν επέστρεφαν από τα πάρτι). Και όπως με το προκάτοχο του η όπως και με τα σφηνάκια που ήπιες εκείνο το υποτιθέμενο βράδυ, είναι ο δίσκος που θέλεις να τον πιεις (να τον ακούσεις δηλαδή) μονορούφι.

8.7

Those will burn: Yesterday and today, The more i do, Sequenced